Foxcatcher
Ο εκατομμυριούχος Τζον Ντι Ποντ, παρατηρητής πουλιών και προπονητής πάλης –όπως δηλώνει τουλάχιστον ο ίδιος- προσκαλεί στο κτήμα του τον Ολυμπιονίκη Μαρκ Σουλτς και τον αδελφό του, προκειμένου να χρηματοδοτήσει την προπόνησή του. Ο πρώτος δέχεται, αλλά ο Ντέιβιντ Σουλτς αρνείται. Κι ενώ ο Μαρκ θα αρχίσει να εξαρτάται όλο και περισσότερο από τον Τζον Ντι Ποντ και θα φανερώσει έναν κρυμμένο ανταγωνισμό για τον εαυτό του, ο εκατομμυριούχος θα αρχίσει να δείχνει κάποια παράξενα χαρακτηριστικά.
Το Foxcatcher είναι ένα βραδυφλεγές σκοτεινό δράμα χαρακτήρων. Μην περιμένετε να δείτε έντονες εκρήξεις και συναρπαστικές σεκάνς. Τα πάντα στην ταινία συμβαίνουν με έναν υπόγειο τρόπο, δρουν υπνωτιστικά για τον θεατή. Τίποτα δεν κραυγάζει την παρουσία του. Οι ανθρώπινες σχέσεις ξεγυμνώνονται μέσα από απλές σκηνές: μία μητέρα που έρχεται και κάθεται για λίγο σε μία προπόνηση και η αντίδραση του γιου της, ο Μαρκ που μαλώνει με την γυναίκα του αδελφού του για έναν χαιρετισμό που δεν έκανε, ο Ντέιβιντ που δεν αφήνει τον Τζον Ντι Ποντ να πλησιάσει σε μία κρίση του αδελφού του.
Το πρώτο κομμάτι της ταινίας είναι αφιερωμένο στον Τσάνινγκ Τάτουμ. Τη δική του οπτική γωνία παρακολουθούμε, ενός ανθρώπου μοναχικού και απογοητευμένου από τη ζωή του που βρίσκει σκοπό όταν κάποιος μοιάζει να ενδιαφέρεται για τον ίδιο και όχι για τον αδελφό του. Από εκεί περνάμε στον Ντι Ποντ για να καταλήξουμε στον Ντέιβιντ. Πρόκειται ίσως για μία από τις λίγες –κατά τη γνώμη μου- αδυναμίες της ταινίας. Η έλλειψη σαφούς πρωταγωνιστή. Τελικά ποιανού ιστορία παρακολουθούμε; Του Μαρκ, του Ντέιβιντ ή του Τζον;
Αν λάβουμε υπόψη τις υποψηφιότητες των μεγάλων βραβείων θα λέγαμε του Τζον (Στιβ Καρέλ). Στην πραγματικότητα, όμως, μέχρι τη μέση της ταινίας ο Τάτουμ είναι ο πρωταγωνιστής.
Τελικά δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Η ιστορία που αφηγείται ο Μπένετ Μίλερ είναι συναρπαστική και για να την αφηγηθεί χρησιμοποιεί σκοτεινή φωτογραφία –ένα μουντό σύμπαν το οποίο κάνει τον θεατή να αισθάνεται άβολα-, ελάχιστη μουσική –εξαιρετική η δουλειά του Ρομπ Σίμονσεν.
Και ας περάσουμε στις ερμηνείες, σίγουρα το δυνατό κομμάτι της ταινίας. Αν και η ερμηνεία του Στιβ Καρέλ (που γενικά θεωρείται κωμικός ηθοποιός) έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια, εκείνος που κατά τη γνώμη μου κλέβει την παράσταση είναι ο Μαρκ Ράφαλο. Σχεδόν αγνώριστος εμφανισιακά, με μία ερμηνεία που κινείται ανάμεσα στο τρυφερό, το ανήσυχο και το βαθιά ρεαλιστικό, ο Μαρκ Ράφαλο κλέβει άνετα την παράσταση. Φυσικά, ο συμπρωταγωνιστής του Στιβ Καρέλ είναι και αυτός εξαιρετικός μέσα στην απλότητά του. Τα ψυχικά προβλήματα δεν τα «φωνάζει», τα ψιθυρίζει. Αλλά τα κάνει απόλυτα φανερά μέσα στην μανία μεγαλείου και την ανάγκη για αναγνώριση από τη μητέρα. Η τριάδα συμπληρώνεται από τον Τσάνινγκ Τάτουμ που κάνει ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είναι αυτός που πρέπει να είναι ως Μαρκ.
Τελικά να τη δω;
Σίγουρα απαιτητική (σε στιγμές κάποιοι θα τη βρουν κουραστική), αλλά γοητευτική, το Foxcatcher αποτελεί ένα συναρπαστικό πορτρέτο τριών ανδρών. Και αποδεικνύει ότι ο σκηνοθέτης Μπένετ Μίλερ (Καπότε, Moneyball) είναι ικανός για το καλύτερο.
