Λευκός Θεός (White God)
Ο νικητής στην κατηγορία “Ένα κάποιο βλέμμα” στις Κάννες, είναι μια ιστορία σχέσεων μεταξύ ανωτέρων και κατωτέρων πλασμάτων. Είναι ο “White God” ο δυτικός πολιτισμός, ο λευκός άνθρωπος που τις περισσότερες φορές θέλει να καταπατά τους πάντες;
Ξεκινώντας με μια σκηνή πραγματικά εντυπωσιακή, προορισμένη ακόμη και στο να μείνει κλασσική, το «White God» μας μεταφέρει σε μια σχεδόν εγκαταλειμμένη Βουδαπέστη όπου ένα κορίτσι κάνει ποδήλατο δίνοντάς μας την αίσθηση πως κάτι τραγικό έχει συμβεί. Ώσπου ξάφνου από τη γωνία ενός δρόμου μια αγέλη αγριεμένων σκυλιών πετάγεται τρέχοντας λυσσασμένα προς το μικρό κορίτσι, την ηρωίδα μας.
Η 13χρονη Λίλυ μένει με τον πατέρα της μιας και η μητέρα της έχει φύγει για επαγγελματικούς λόγους στην Αυστραλία, και μοιάζει να μην έχει και τις καλύτερες σχέσεις μαζί του. Ένας εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας είναι ο Χάγκεν ένα ημίαιμο που η Λίλυ λατρεύει, όμως ο πατέρας της δε βλέπει με καλό μάτι αυτή τη συμβίωση. Με αφορμή ένα νόμο λοιπόν που φορολογεί τους ιδιοκτήτες των ημίαιμων αλλά και την γκρίνια των γειτόνων για το σκύλο, ο πατέρας παρατάει τον Χάγκεν στο δρόμο, απογοητεύοντας την κόρη του.
Κάπως έτσι ξεκινάει η περιπέτεια της επιβίωσης του Χάγκεν στην πόλη ενώ η μικρή έχει ξεκινήσει να τον ψάχνει παντού. Ο Χάγκεν θα καταλήξει να πουληθεί σε έναν πράκτορα στοιχημάτων κυνομαχιών και ζει πλέον στο κυνοκομείο της πόλης. Ώσπου μια μέρα και μετά τη βίαιη εκπαίδευσή του ο εξαγριωμένος Χάγκεν το σκάει ελευθερώνοντας παράλληλα κι όλα τα αιχμαλωτισμένα σκυλιά και βγαίνουν στην πόλη ζητώντας ένα και μόνο πράγμα: την εκδίκηση.
Το «White God» κλείνει το μάτι στα Πουλιά του Χίτσκοκ και στον Πλανήτη των Πιθήκων. Σκληρή ταινία όσον αφορά την κακοποίηση και το βασανισμό των σκυλιών κι όσο κι αν πληροφορηθήκαμε ότι οι σκηνές είναι ψεύτικες, είναι εύκολο να εκνευρίσουν τους θεατές, κάτι που ο σκηνοθέτης δείχνει να το επιδιώκει βάζοντας τη βία στο κέντρο της κάμεράς του.
Από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει το φιλμ του ως μια πολιτικοκοινωνική αλληγορία, άλλωστε κι ο ίδιος ανέφερε πως εμπνεύστηκε την εξέγερση αυτή την σκυλιών από την άνοδο των Νεοναζί στη χώρα του. Ο τίτλος μας παραπέμπει και στην ταινία του Σάμιουελ Φούλερ “White Dog” όπου ένας ρατσιστής εκπαιδεύει το σκύλο του να επιτίθεται σε μαύρους ανθρώπους.
Καθαρά σκηνοθετικά, στο τεχνικό κομμάτι σχεδόν αριστεύει, ιδίως στις σκηνές με τα σκυλιά και αξίζουν συγχαρητήρια στους εκπαιδευτές των αξιαγάπητων τετράποδων φίλων μας για το πως παίζουν. Παρότι μοιάζει κάπου να μπερδεύεται και να φλερτάρει μεταξύ ταινίας θρίλερ – ιδίως στις σκηνές με τις επιθέσεις των σκυλιών – και ταινίας κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου χάνοντας τον προσανατολισμό του, τελικά καταφέρνει να περάσει τα επίκαιρα μηνύματα που θέλει – την απομόνωση, το ρατσισμό, την εκμετάλλευση, το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, την κάθε είδους κοινωνική αδικία, την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ίσως το συνολικό αποτέλεσμα να ήταν πιο δυνατό αν υπήρχε καλύτερη υποστήριξη από τους ηθοποιούς του ανάλογη με την ‘ερμηνεία’ του Χάγκεν. Αξιοσημείωτη η χρησιμοποίηση των ουγγρικών ραψωδιών Λιστ αποδεικνύοντας το ρόλο και τη σπουδαιότητα της μουσικής και το πως γαληνεύει την ψυχή και κατευνάζει τα άγρια ένστικτα.
Ίσως η ουσιαστική ύπαρξη ισότητας να λειτουργούσε θετικά και να εξασφάλιζε μια καλύτερη ποιότητα ζωής κάτι που ο σκηνοθέτης μας το περνάει με όμορφο τρόπο σε αρκετές σκηνές.
