Φωτιά στη θάλασσα

Ένα αγόρι παίζει με τη σφεντόνα του. Μία ηλικιωμένη κυρία ζητά από έναν ραδιοφωνικό παραγωγό να παίξει ένα τραγούδι που αγαπά και να το αφιερώσει στον σύζυγό της. Στο ιταλικό νησί της Λαμπεντούζα η ζωή συνεχίζεται με τους δικούς της ρυθμούς. Λίγα ναυτικά μίλια πιο έξω –όμως- η τραγωδία χτυπά: πρόσφυγες από χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής προσπαθούν να φτάσουν στα παράλια της Ευρώπης για μια καλύτερη ζωή.

Η κινηματογράφηση του Τζιανφράνκο Ρόζι (Sacro GRA) είναι ιδιαίτερα σύγχρονη. Ο ιταλός δημιουργός παίρνει τον χρόνο του στα πλάνα, δεν βιάζεται, ακολουθεί τους ρυθμούς του νησιού. Παράλληλα, δείχνει αυτό που συμβαίνει λίγα μίλια έξω από τη Λαμπεντούζα. Οι δύο κόσμοι του Ρόζι δεν συναντιούνται στην οθόνη. Ο λόγος – όπως τον εξηγεί είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης- είναι ότι πλέον η καταγραφή των προσφύγων γίνεται σε πλοία της Frontex ανοιχτά του νησιού και όχι πάνω στο νησί. Αποτελεί μία ενδιαφέρουσα επιλογή μεν, αλλά με κάποιο τρόπο «σου λείπει» αυτή η σύνδεση.

Η παρουσία του γιατρού –γιατρού του νησιού και των προσφύγων- δεν μοιάζει να αρκεί, καθώς αν και αποτελεί τον μοναδικό συνδετικό κρίκο, θα ήθελες τουλάχιστον μία μεγαλύτερη παρουσία του.

Η ταινία έχει την τύχη να έχει έναν φοβερό νεαρό χαρακτήρα, το αγόρι, το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα και έναν συμβολισμό. Συμβολισμό της νέας γενιάς στο νησί που καλείται να εξοικειωθεί με τη θάλασσα, συμβολισμό μίας αγχώδους εποχής που ακόμη και σε ένα μέρος σαν τη Λαμπεντούζα μοιάζει να μην μπορεί να αποφευχθεί. Το πρόβλημα στην όραση του παιδιού αποτελεί ταυτόχρονα και ένα σχόλιο πάνω στη συλλογική «τύφλωση» απέναντι στο θέμα των προσφύγων. Βλέπουμε μόνο ό,τι θέλουμε να δούμε, από το ένα μάτι. Η «υπόλοιπη» πραγματικότητα είναι πιο θαμπή…

Πάντως, αυτό που δεν κάνει ο Ρόζι είναι να επιδοθεί σε ένα «πορνό τραγωδίας»: προσεγγίζει με σεβασμό τους ανθρώπους, τον θρήνο του, τους νεκρούς. Με τον ίδιο σεβασμό που προσεγγίζει τη ζωή και τη συνέχισή της στο νησί της Λαμπεντούζα.