Genius: προβολή των πρώτων τεσσάρων επεισοδίων στον Δαναό
Πως είναι άραγε να βλέπεις τηλεοπτικές σειρές σε αίθουσα σινεμά;
Η αλήθεια είναι ότι οι τηλεοπτικές σειρές κέρδισαν με το σπαθί τους αυτό το δικαίωμα με ορισμένες από αυτές να είναι τόσο προσεγμένες αλλά και ακριβές σε επίπεδο παραγωγής, που να μην έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις ταινίες. Η μάχη δείχνει άνιση. Έτσι, βλέπουμε σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση να αποκτά όλο και περισσότερο κύρος και όλο και περισσότεροι σταρς να «καταδέχονται» να συμμετάσχουν σε σειρές ή τηλεταινίες, μεγάλα συνδρομητικά δίκτυα όπως το Amazon και το Netflix συνεχώς να δυναμώνουν, κινηματογραφικά φεστιβάλ να ανοίγουν τις πόρτες τους σε τηλεοπτικές πρεμιέρες. Είναι μια αλήθεια, μια πραγματικότητα και όποιος δε το βλέπει μοιάζει να αρνείται να ζει στην εποχή του.
To δίκτυο του National Geographic που στη χώρα μας εκπροσωπείται από τη FOX πραγματοποίησε την Τετάρτη 31 Μαΐου στον κινηματογράφο Δαναό την προβολή των τεσσάρων πρώτων επεισοδίων της σειράς Genius. Πρόκειται για μια σειρά γύρω από τη ζωή του Άλμπερτ Άινσταϊν, κατά πολλούς τον πιο ευφυή άνθρωπο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η σειρά που έχει ήδη ξεκινήσει, προβάλλεται μέσω των συνδρομητικών καναλιών CosmoteTV, NOVA, VodafoneTV.
Μπαίνοντας στο Δαναό, οι διοργανωτές είχαν ετοιμάσει πολλές εκπληξούλες για το κοινό. Από το να σου σκιτσάρουν δωρεάν το πορτρέτο σου, μέχρι να ακούσεις live μουσικά θέματα της σειράς. Μαζί με το υλικό, το booklet και την αναμνηστική κονκάρδα οι θεατές έπαιρναν και από 2 κουπόνια για το διάλειμμα, όπου το ένα έδινε πίτσα και μπύρα και το άλλο για ποπκορν και αναψυκτικό. Παράλληλα, στο διάλειμμα σερβίρισαν «Σαλάτες της Μιλέβας» ένα δροσερό μείγμα λαχανικών με φακές.
Την προβολή προλόγισε ο αστροφυσικός επιστήμονας Μάνος Δανέζης, που έπλεξε τα εύσημα της σειράς όσο και του Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο οποίος όπως χαρακτηριστικά είπε τον συνοδεύει αόρατα από τα δεκαέξι του χρόνια ως σήμερα! «Η σειρά έχει μια ενδιαφέρουσα χρονική μίξη γεγονότων της ζωής του, αλλά κάνει και δριμύτατη κριτική στην γενικότερη επιστημονική κοινότητα». Αναφέρθηκε στις αντικρουόμενες απόψεις για την προσωπική ζωή, αλλά τόνισε ότι κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τον τρόπο σκέψης του. Έτσι, δεν ήταν κακός μαθητής, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά περισσότερο αμφισβητούσε την τότε δομή του σχολείου, που επέβαλλε την στείρα αποστήθιση και το εκπαιδευτικό σύστημα που δούλευε με τον εκφοβισμό. Έθετε συνέχεια «γιατί» και οι απαντήσεις τους τον οδηγούσαν τελικά στη γνώση. Στη σχολή του τελείωσε προτελευταίος, κάτι που έκλεισε προσωρινά την πόρτα σε όνειρα ακαδημαϊκής καριέρας. Δεν έκρυψε ποτέ την εβραϊκή του καταγωγή (που πρόδιδε άλλωστε και το επίθετο του), αντίθετα όταν πήγε στην Ελβετία αποτίναξε τη Γερμανία και το σύστημα της από πάνω του. Το 1912 πέτυχε τελικά αυτό που ονειρευόταν, μια θέση στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Το πολυπόθητο Νόμπελ ήρθε το 1922, όχι όμως για τη Θεωρία της Σχετικότητας. Το 1940 γίνεται αμερικάνος υπήκοος, διατηρώντας όμως και την ελβετική του υπηκοότητα. Όλη του τη ζωή στάθηκε όσο μπορούσε μακριά από τη θρησκεία, αποφεύγοντας να μπλέξει την επιστήμη με την πίστη, ενώ όταν ερωτήθηκε δήλωσε «Πιστεύω στο Θεό του Σπινόζα». Υπήρξε επικριτής του ναζισμού, αποκάλεσε μάλιστα «Πηγή πλούτου η διαφορετικότητα ατόμων και ομάδων». Ακολούθησε η ατομική βόμβα, το Ναγκασάκι και η Χιροσίμα. Αργότερα συμμετείχε σε επιστημονική ομάδα με σκοπό τον πυρηνικό έλεγχο και αφοπλισμό. Στα επιστημονικά αναφέρθηκε στο ψευδοευκλείδιο και τον ισομορφισμό, στο ότι «η ύλη αποτελεί μια έκφραση της ενέργειας. Αν όμως η ενέργεια προϋπήρχε της ύλης, τι προϋπήρχε της ενέργειας; Πυκνότητα και καμπυλότητα. Πριν την ενέργεια υπήρχε αόρατος καμπυλωμένος χώρος. Μη ξεχνάμε ότι και ο άνθρωπος είναι ένα πύκνωμα». Στην ομιλία του ο Μάνος Δανέζης έκλεισε λέγοντας ότι «όπως λέει κι ο θείος Αλβέρτος, δεν υπάρχει αντίο, αλλά εις το επανιδείν».
H προβολή είχε μεγάλη προσέλευση και ο περισσότερος κόσμος έμεινε ως το τέλος και παρακολούθησε και τα τέσσερα επεισόδια, παρόλο που είχαν προβληθεί και πιθανώς πολλοί τα είχαν ήδη δει. Ήταν όλα τους πολύ προσεγμένα σε όλα τα επίπεδα, όμως το πρώτο επεισόδιο είναι σίγουρα ένα σκαλί πιο πάνω από τα άλλα. Έχει και την πρωτοτυπία ότι κάνει τα flash-back παίζοντας στις δυο περιόδους, ώστε τον Αϊνστάιν να ερμηνεύουν και ο Τζόφρεϊ Ρας σε μεγαλύτερη ηλικία και ο Τζόννι Φλιν ως νεότερος Άλμπερτ. Τα επόμενα θα επικεντρωθούν περισσότερο στον δεύτερο και τα νεανικά χρόνια, αλλά και τα πρόσωπα που σημάδεψαν την μετέπειτα πορεία του. Η σειρά δε χαρίζεται καθόλου στον δημοφιλή αστροφυσικό, δείχνει την ευφυία του, αλλά και την τεμπελιά του, το πάθος του για γνώση, αλλά και το πόσο υπερβολικά φιλόδοξος ήταν, εκμεταλλευόμενος άλλους, όπως την πρώτη του γυναίκα Μιλέβα. Εκεί είναι που η συμπεριφορά του στο διαπροσωπικό επίπεδο ήταν επιεικώς απαράδεκτη και βλέποντας τις επιλογές του θα του φέρναμε ευχαρίστως ένα τηγάνι στο κεφάλι, να επαναπροσδιορίσει την θεωρία της «ασχετικότητας»! Ο Άλμπερτ του Τζόφρεϊ Ρας είναι μεστός και ολοκληρωμένος, αλλά και ο Άλμπερτ του Φλιν έχει τη γλύκα του, αν και ώρες ώρες το παρακάνει και θυμίζει περισσότερο Τσάπλιν. Ωραίες παρουσίες η νεαρή Σαμάνθα Κόλεϊ ως Μιλέβα, η Σάνον Ταρμπέτ ως Μαρί και φυσικά η Έμιλι Γουάτσον ως Έλσα.
