GHOSTBUSTERS Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ (GHOSTBUSTERS FROZEN EMPIRE)

H οικογένεια Σπένγκλερ επιστρέφει στην Νέα Υόρκη και στο ”πατρικό” οίκημα των φαντασμοκυνηγών προκειμένου να τελειοποιήσουν το έργο τους και να σώζουν την πόλη από τα ταραχοποιά φαντάσματα. Ο δήμαρχος δεν τους βλέπει με καλό μάτι άλλα όταν μία περίεργη αρχαία σφαίρα ανακαλυφθεί, μία τεράστια δύναμη κακού από την αρχαιότητα θα έρθει στο προσκήνιο προκειμένου να καταστρέψει τον κόσμο φέρνοντας για δεύτερη φορά την αυτοκρατορία του πάγου. Οι Γκοστμπ΄άστερς με την βοήθεια των προκατόχων τους και έναν νέο ”φλογοκράτορα” θα έρθουν αντιμέτωποι με τον απειλητικό θεό της αρχαιότητας.

Τρία χρόνια μετά το Ghostbusters Legacy και σε σκηνοθεσία του Τζιλ Κίναν που ήταν υπεύθυνος για το σενάριο της πρώτης αναβίωσης, η Αυτοκρατορία του Πάγου έρχεται να…παγώσει στην κυριολεξία κάθε προσδοκία και αναμονή δημιούργησε η αναβίωση της σειράς Ghostbusters. Το όλο εγχείρημα χαρακτηρίζεται από έλλειψη έμπνευσης, αναμάσημα δοκιμασμένων συνταγών (από τις πρώτες ταινίες φυσικά), υπερβολικά πολλούς αλλά και αδιάφορους χαρακτήρες, ιδέες που δεν ολοκληρώνονται και ολόκληρες σκηνές που κόβονται απότομα (η εισαγωγή με το παρελθόν μένει στη μέση), αχρείαστη φλυαρία με εξυπνακίστικες ατάκες, ένας αντίστοιχος κλειδοκράτορας καρικατούρα και η επανεμφάνιση της παλιάς τριάδας είναι τόσο…λίγη, που απορούμε τον λόγο που ο Μπιλ Μάρεη εμφανίστηκε στην ταινία με τρεις ατάκες.

Το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας είναι πως εκτός του ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ατμόσφαιρα, δείχνει να φοβάται-όχι τα φαντάσματα- να ολοκληρώσει για παράδειγμα μία δευτερεύουσα ιστορία (το φάντασμα της μικρής που γίνεται φίλη με την Φίμπη), να μας διασκεδάσει με ένα τρομαχτικό φάντασμα και το αποκορύφωμα έρχεται στην εμφάνιση του ”κακού” που μοιάζει με εφέ ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Η σκηνή που δείχνει την έλευση του πάγου δε, είναι τόσο ανόητη, γρήγορη και ανώδυνη που η κλασική σκηνή στο φινάλε του κόσμου που ζητωκραυγάζει για τους Ghostbusters δείχνει εντελώς ουρανοκατέβατη.

Το μόνο που διασώζεται είναι ο Νταν Άκροιντ που δείχνει πιστός στο αρχικό πνεύμα αλλά και επειδή έχει έναν σχετικά καλογραμμένο ρόλο και φυσικά τα καραμελανθρωπάκια που αποτελούν την μοναδική έμπνευση της συγκεκριμένης αναβίωσης. Παντελώς ασήμαντο και η καλύτερη σκηνή της ταινίας είναι τα τελευταία δύο λεπτά της που ακούμε το τραγούδι του 1984 κάνοντας να αναπολούμε τον Γκόζερ Γκοζέριαν και να απορούμε για αυτό το ανέμπνευστο και σχεδόν αδιάφορο έργο.

Η ταινία κυκλοφορεί 11 Απριλίου σε διανομή FEELGOOD