Μαχαίρι στα σύννεφα

Αν ρωτήσετε  έναν άνθρωπο με  “προϋπηρεσία”  στην έγγαμη συμβίωση, κατά προτίμηση γυναίκα, ποία είναι η “συνταγή” για έναν πετυχημένο γάμο, διαρκείας και λοιπά  που κάνουν τους συμβούλους γάμου να σκίζουν τα πτυχία τους, θα σας απαντήσει  “η ασθενής μνήμη” και ” η ικανότητα να δίνετε τόπο στην οργή, ακόμη  κι όταν θέλετε ν’ανοίξετε το κεφάλι  του συζύγου σας για να δείτε  τι στα κομμάτια έχει  εκεί μέσα”.

Η τελευταία ταινία  του πολύ David Fincher με τίτλο  GONE GIRL (μεταφορά του  ομότιτλου – απείρως  καλύτερου της ταινίας κατά μερικούς – βιβλίου  της κουκλάρας  συγγραφέως-δημοσιογράφου Gillian Flynn, είναι μιά  προειδοποιητική  πινακίδα, απ΄αυτές της Τροχαίας με το κόκκινο πλαίσιο και το κατακίτρινο φόντο, που αναγράφει:  ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ.

‘Οπως συμβαίνει με όλες τις αξιοπρόσεκτες  ταινίες, η παραφιλολογία που  σέρνεται   πίσω τους σαν ουρά νυφικού, νοθεύει  την αυθεντική επαφή θεατή- έργου Τέχνης, με όχι πάντα ευχάριστα  αποτελέσματα. Τί μας δείχνει  το πόνημα του αγαπημένου κυρίου Δαβίδ;  Την  εκκωφαντική κατάρρευση ενός γάμου, την αμοιβαία απομυθοποίηση των μερών ενός “ιδανικού ” ζευγαριού, την απειλή, φόβο, ασχήμια κι επιθυμία αλληλοεξοντωσης  που αναπτύσσεται ανάμεσά τους με φόντο την οικονομική κρίση; ‘Η μία  άκρως  καλοστημένη  πράξη εκδίκησης/τιμώρησης  του άπιστου αρσενικού; ‘Η ακόμη χειρότερα, το πορτραίτο μίας  ψυχοπαθούς καλλονής και Α’ θηλυκού ;

Πιστεύω πως είναι όλα αυτά , αν και φαίνεται  να δίνεται μεγαλύτερο βάρος  στην άρρωστη προσωπικότητα της  Εκπληκτικής  ‘Εϊμι,  του βασικού χαρακτήρα που τον υποδύεται  ομοίως εκπληκτικά η Rosamund Pike ( η οποία μοιάζει  να έχει αντιγράψει την εμφάνιση της Flynn, ώστε μου δημιούργησε την ανησυχητική εντύπωση ότι η ‘Εϊμι είναι η Flynn -αποτελεί περσόνα της αληθινής  συγγραφέως). Η μουσική της  ταινίας  είναι πολύ ενδιαφέρουσα,  κατόρθωμα του γνωστού διδύμου T.Reznor- A.Ross, και οι  υπόλοιποι ηθοποιοί που πλαισιώνουν το ζεύγος πολύ καλοί στους ρόλους τους.

Φίλος σχολίασε πώς  είναι δυνατόν ο Fincher  που μας  χάρισε ένα Seven να έφτιαξε αυτό το “τηλεοπτικό σκουπίδι”… Δεν συμφωνώ  με τον χαρακτηρισμό- η ταινία  μπορεί όντως να υστερεί  συγκρινόμενη με προηγούμενες δουλειές  τπου, αλλά  έχει πολύ “ψωμί”, προσφέρεται  για σκέψη  όχι μόνο  πάνω στην κόλαση  των σχέσεων, του γάμου, την κόλαση που δυνητικά είναι ένας γάμος, αλλά  και πάνω στη σαρκοβόρα κοινή γνώμη, τη φήμη και την παγίδευση σ’ αυτήν.

Η ιστορία πάει κάπως έτσι:  νεαρός, νταβραντισμένος  σύζυγος  επιστρέφει βιαστικά στο σπίτι για ν’ανακαλύψει ότι η νέα, ωραία και λαμπερή σύζυγός του έχει εξαφανιστεί , την ημέρα που θα γιόρταζαν την 5η  επέτειο  του γάμου τους. Ποιός μοχθηρός θεός τους βασανίζει; Ποιός  επιβουλεύεται  την ευτυχία τους; Το ενδιαφέρον βεβαίως με την ταινία, είναι πως τα συζυγικά φαινόμενα απατούν: όχι, ο γάμος  του Νικ Νταν ( ο Ben Affleck  αν και κατ’ εμέ  είναι χείριστος ηθοποιός, εδώ αποδεικνύεται επαρκέστατος στο ρόλο του, “ιδανικός” σύντροφος  του τέλειου θηλυκού) και της Εϊμι Έλιοτ  δεν ήταν ονειρεμένος  και ανέφελος πλέον, και πως αλλιώς όταν ο αντρούλης σου αντία για ένα πρωινό αλησμόνητο πήδημα ανήμερα της επετείου σας,  προτίθεται να σου χαρίσει  την απόφασή του να σε χωρίσει;  Στην ταινία του Fincher   οι γυναικείοι  χαρακτήρες  εχουν το πάνω χέρι (προσέξτε  την επικεφαλής της υπόθεσης εξαφάνισης της ‘Εϊμι ,αστυνόμο Μπόνεϊ- πολύ  πολύ καλή η Kim Dickens – ή  την πολύ καλή  επίσης και με μία παράξενη γοητεία Carrie Coon, στον σημαντικότατο – παρά τα επιφαινόμενα- ρόλο της  δίδυμης αδελφής (και κατ’ουσίαν αδελφής ψυχής) του  Νικ, Μάργκο, ή την μητέρα της ‘Εϊμι,  Μέρι  Μπεθ [η Lisa Banes] ), όλες τους ειναι δυναμικά θηλυκά, ευφυέστατα  και με την  αιχμηρή ατάκα  σ’εφεδρεία, με προεξάρχουσα βεβαίως όλων την αξιοζήλευτη ‘Εϊμι. ‘Ειναι πολύ έξυπνοι οι διάλογοι και υποδηλώνουν  είτε δεινή παρατήρηση  των σχέσεων μεταξύ ανδρών-γυναικών, είτε μέχρι τα μπούνια  βίωσή τους. Η ‘Εϊμι είναι τυπικό δείγμα  “χρυσού κοριτσιού”: πανέμορφη, πολυπράγμων, πετυχημένη κι εξαιρετικά δημοφιλής  συγγραφέας- δημιουργός  μιάς φιγούρας-προτύπου για χιλιάδες παιδιά, της Εκπληκτικής ‘Εϊμι (μήπως  κατά βάθος,  του τέλειου alter ego   της συγγραφέως  ‘Εϊμι με τους απαιτητικούς  γονείς; ) και ο Νικ τυπικό δείγμα τεκνού απ΄την επαρχία, συγγραφέα επίσης, αρκούντως σέξι και αρκούντως ανυποψίαστου για να σαγηνεύσει  τη θεά κι απρόσιτη ‘Εϊμι. Τι  τέλειο ζευγάρι αλήθεια…

Πιστέυω πως η ουσία αυτής της ταινίας  είναι το βαρύτατο τίμημα  της τελειότητας, της τελειότητας με όρους κοινωνικής καταξίωσης κι αποδοχής. Η σούπερ γυναίκα  Έϊμι, η βραβευμένη ακαδημαϊκός και συγγραφέας, η σικάτη ,στιλάτη Νεοϋορκέζα που ερωτεύεται το χωραιτόπαιδο απ ΄το Μιζούρι, μετακομίζει εκεί  μαζί του, και προσπαθεί να  στριμώξει την πρωτευουσιάνικη λάμψη της  στο στενόχωρο συζυγικό βίο. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση  είναι η  ανεπαίσθητη μετατόπιση απ ΄το τί στα κομμάτια συνέβη στην θαυμάσια, άπαιχτη κ.λ.π. ‘Εϊμι, απ΄την απέχθειά μας  για τον μουρντάρη  σύζυγό της ( ο οποίος  ξενοπηδούσε επί ένα χρόνο) στην παρουσίαση μιάς πολύ επικίνδυνης  γυναίκας με βαθιά ψυχοπάθεια ίσως,  μιάς δολοφόνου.  Τί είναι  η ‘Εϊμι Έλλιοτ;

Ενα control  freak  με  ειδικότητα  την βελτίωση του εκάστοτε εραστή της; Μιά θεότρελη υπολογίστρια και ψυχρή “σκύλα”;  Ή τελικά πίσω απ ΄αυτή τη γυναίκα-αράχνη ( όπως  την αποκαλεί η αδελφή του Νικ) κρύβεται ένα πλάσμα  που διψάει για αποδοχή και αγάπη; Τϊ μας ωθεί  να προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε  τον σύντροφό μας; Τϊ μας τρώει; Οι διάλογοι  μεταξύ  Νικ-‘Εϊμι  είναι χαρακτηριστικοί , όπως  επίσης  και η εκπληκτική σεκάνς  όπου η ‘Εϊμι  εξιστορεί  το πως παγίδευσε τον σύζυγό της, όπου βλέπουμε την “τέλεια γυναίκα” να υποφέρει  που αναγκάζεται  να χωρέσει στο καλούπι  του cool  κοριτσιού που γουστάρει ο σύζυγός της, cool με τα δικά του χαμηλά  κριτήρια βεβαίως,με τρόπαιο την αποδοχή του . Αυτό είναι  το λουκάνικο  που κάνει  το σκυλάκι ‘Εϊμι  να υποδύεται  το κορίτσι  που γουστάρουν  τύποι σαν τον Νικ. Το εξαιρετικά ιντριγκαδόρικο  μ’ αυτή την ιστορία είναι  πως εναλλάσσονται συνεχώς οι ρόλοι  θύτη-θύματος. Είναι  σίγουρα  μόνο θύμα η ‘Εϊμι; ή μόνο θύτης; Ο Νικ τί είναι; Αυτό που  ξεκινάει ως θρίλερ εξαφάνισης  της ωραίας  και τρομοκρατημένης  συζύγου, μετατρέπεται  σε μία ευφυέστατη παγίδα  εγκλωβισμού του  άπιστου Νικ. Ο οποίος συνειδητοποιεί με τρόμο  ότι συμβιώνει με μία πανούργα ύαινα (το τελευταίο  πλάνο , ίδιο με το  εναρκτήριο, όπου η κάμερα εστιάζει στο απερίγραπτο  βλέμμα της ‘Εϊμι  είναι  πλήρες υπονοούμενων).

Ο κακόμοιρος Νικ, νόμισε πως του χαμογέλασαν οι θεοί  όταν κοτόρθωσε να κάνει  δική του αυτή τη  γυναικάρα  και τώρα, , μετά απο 5 χρόνια  γάμου  και μιά απιστία (είναι αρκετή), βλέπει  το βάραθρο  της πύρινης κόλασης  ν’ανοίγει  κάτω απ΄τα πόδια του. Ο Πόλεμος Των Ρόουζ , το Βασικό ‘Ενστικτο , ακόμη και το Σκηνές  Από ‘Ενα Γάμο  του Μπέργκμαν, εντοπίζονται στην ταινία ως υποσυνείδητες  πηγές έμπνευσης. Η σεκάνς τηε συνουσίας  με την αιματηρότατη έκβαση είναι πέραν πάσης περιγραφής και χρίζει την εξαιρετική Pike  άξια “διάδοχο” της Sharon Stone.

Η ταινία του Fincher, σε δαιμόνιο σενάριο-βιβλίο της Flynn, παρουσιάζει  το τέρας  που κρύβεται στα πυκνά φυλλώματα του συζυγικού δάσους. “Αυτό είναι ο γάμος”, λέει σε κάποια σκηνή με εκενευριστική βεβαιότητα η ‘Εϊμι στον Νικ. Αυτό-  αλληλοεξόντωση, συμβιβασμοί, “στραβά μάτια” και φωτεινά διαλείμματα  με θεϊκό σεξ, τρυφερότητα και συμπόρευση.

Το ερώτημα που δημιουργείται βεβαίως  σ’αυτή την ιστορία είναι, τελικά ποιός είναι ο κακός;  Η ‘Εϊμι ή ο μουρντάρης σύζυγός της; Περιέργως, και σ’ αυτό  ίσως να συμβάλλει σε μέγιστο βαθμό η σαρωτική παρουσία/ερμηνεία  της Pike , το βάρος  πέφτει στην ψυχοπαθή  ‘Εϊμι, και όχι στην αιτία που φάινεται να προκάλεσε την συμπεριφορά της. Ξεχνάμε , ακόμη κι όταν αποκαλύπεται , την απιστία του πηδηχτούλη, επίσης συγγραφέα και καθηγητή δημιουργικής γραφής, Νικ και εστιάζουμε στην μεγαλειώδη πλεκτάνη που έστησε η πανέμορφη συμβία του.

‘Ενας άνδρας, σκηνοθέτησε ταινία που βασίζεται σε βιβλίο  γραμμένο από γυναίκα η οποία ταινία εξιστορεί τα παθήματα ενός άνδρα απ΄τις πράξεις της θεόμουρλης γυναίκας του. Το αναφέρω ως παρατήρηση που μπορεί να έχει τη σημασία της  , ως προς  το αν η συγκεκριμένη ταινία υιοθετεί την γυναικεία ματιά ή όχι. Το μεγαλύτερο κάθαρμα/απόβρασμα κ.λ.π., κινητοποιείται  από κάτι οταν πράττει τ’αποτρόπαια.  Κανείς/καμιά δεν  συμπεριφέρεται  ποινικώς  κολάσιμα άνευ αιτίας. Ακόμη και όταν  η δικαιολογία  που προβάλλει  ειναι το ” γιατί έτσι μου τη βάρεσε!”. Κι αυτό ακόμα έχει αιτίες.

Η ‘Εϊμι έπλασε  έναν χαρακτήρα -πρότυπο, την “Εκπληκτική ‘Εϊμι”  για να αναπληρώσει μυθιστορηματικά  όσες ανεπάρκειες εκτός μυθιστορηματικού βίου, της καταλόγιζαν σιωπηρά ή ρητά οι απαιτητικοί γονείς της. Η πολύφερνη γκόμενα, η θεά, η σούπερ  και δημοφιλής , έχει  εσωτερικεύσει το  βλέμμα της δμαμάς και του μπαμπά, υπάρχει σκηνή στην ταινία που νομίζω πως ερμηνευτικά τουλάχιστον το φανερώνει αυτό.

Η Rosamund Pike  με την έξοχη ερμηνεία της  πλάθει έναν  κατ’ ουσίαν εφιαλτικό χαρακτήρα.

Μη ζηλεύετε τις  τέλειες γυναίκες. Να τις λυπάστε.