Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου: Βραβεία 2014

14 Απριλίου, 2014 cinepivates

H Μικρά Αγγλία έπαιζε μπάλα μόνη της: 6 Βραβεία / ακολουθούν Ο Εχθρός μου (3) και Miss Violence (2)

Για άλλη μια φορά η βραδιά των βραβείων της ελληνικής ακαδημίας κινηματογράφου (των επονομαζόμενων από πολλούς και ως «ελληνικών όσκαρ») φιλοξενήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου προσήλθαν αρκετοί σκηνοθέτες, ηθοποιοί και γενικότερα άνθρωποι του χώρου. Την τελετή απονομής παρουσίασε η Μίνα Ορφανού.

Δυστυχώς, η τελετή είχε πολλά προβλήματα. Πολλά από αυτά που λεγόντουσαν δεν ακούγονταν, ακόμα και τα ονόματα των νικητών πολλών βραβείων πάλευες να ακούσεις. Η Μίνα Ορφανού είχε αμηχανία και γι’ αυτό υποθέτουμε ότι ο περσινός παρουσιαστής Μάκης Παπαδημητρίου ανέβηκε στη σκηνή να βοηθήσει. Τα κατάφερε, αλλά εν μέρει.

Κι αυτό γιατί δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα όπου ο κάθε παρουσιαστής αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει την Ακαδημία που τον κάλεσε να παρουσιάσει το βραβείο και να το… αναλύσει κιόλας! Έτσι είχαμε 10λεπτα παραληρήματα από παρουσιαστές βραβείων. Δεν έχω δει σε άλλες ξένες χώρες, διάσημους αστέρες να πηγαίνουν σε βραβεία και να θυμούνται περιστατικά ή να λένε ιστορίες από τα παλιά. Όλο αυτό δείχνει ότι προφανώς οι παρουσιαστές ή δεν είχαν συγκεκριμένο κείμενο ή δεν το ακολούθησαν. Όπως και να έχει κατάφεραν να κουράσουν και να εκνευρίσουν το κοινό.

Η φετινή κινηματογραφική ιδέα ήταν τα κινηματογραφικά ζευγάρια. Έτσι είδαμε από την Πέγκυ Τρικαλιώτη και τον Κώστα Καζανά (του Τέλους Εποχής), μέχρι τον Γιάννη Βόγλη και την Άννα Λομπεργκ (του Κορίτσια στον Ήλιο). Η ιδέα ήταν -όπως πάντα- καλή. Μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, εκείνη κατά την οποία η Μίνα Ορφανού με λευκό φόρεμα τραγούδησε το «Ας ερχόσουν για λίγο» με τη συνοδεία ακορντεόν και background ζευγάρια του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Η αίθουσα καταχειροκρότησε τον Κώστα Γαβρά, που παρέλαβε το τιμητικό βραβείο της Nova. «Οι κινηματογραφιστές είμαστε σαν μια οικογένεια. Μισούμε ο ένας τον άλλο καμιά φορά, αλλά συνεχίζουμε» είπε.

Άλλη όμορφη στιγμή η βράβευση του Παναγιώτη Ευαγγελίδη με το βραβείο Λουκία Ρικάκη. Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι γνώριζε τη σκηνοθέτιδα από όταν εκείνη ήταν 12 χρονών και εκείνος 16 και παρέλαβε το βραβείο φανερά συγκινημένος.

Στα… θανατικά που είχαν σχέση με τα γυρίσματα της ταινίας του αναφέρθηκε -μεταξύ άλλων- ο απολαυστικός Άγγελος Σπάρταλης. «Κινδυνεύω να με χαρακτηρίσουν τον γκαντέμη του σινεμά. Αλλά το χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος να ξορκίζω τον… -έχουμε παιδιά εδώ;- που**η τον χάρο» είπε, προκαλώντας γέλια στην αίθουσα.

Αξίζει να αναφερθούμε και στον λόγο του Θέμη Πάνου -με χιούμορ αλλά και αιχμή (;) – που είπε αναφερόμενος στο βραβείο της ακαδημίας «Αυτό είναι πιο ελαφρύ από της Βενετίας. Ευχαριστώ» και κατέβηκε από τη σκηνή.

Ευφάνταστα και γεμάτα χρώμα ήταν και τα βίντεο της ομάδας Virtual Cortex.

Τις «σπόντες» της άφησε, πάντως, η Μίνα Ορφανού, η οποία είπε στο τέλος της τελετής ότι από εκεί που είχε κερδίσει το βραβείο για τη Στρέλλα δεν βρέθηκε σε άλλη τελετή της ΕΑΚ ούτε σαν καλεσμένη. «Και τώρα παρουσιάζω τα βραβεία. Θέλω να το πω γιατί του χρόνου μπορεί πάλι να μη με έχουν καλέσει» είπε, προκαλώντας μάλλον αμηχανία στο κοινό.

Όσο για τα βραβεία ήταν μάλλον αναμενόμενα και αρκετά δίκαια.

Τάιλερ

Ένα σύντομο σχόλιο ανασκόπησης:

Αν εξαιρέσουμε τη Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη (με τις 13 της υποψηφιότητες), η χρονιά μπορεί να μην είχε εμπορικές ταινίες, είχε όμως φεστιβαλικές που ταξίδεψαν με επιτυχία και εκτός Ελλάδας όπως και δουλειές νέων δημιουργών που αφήνουν ελπιδοφόρες προσδοκίες για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου. Οι Έλληνες δημιουργοί μπορεί να μην φτιάχνουν εύπεπτες ταινίες για το ευρύ κοινό, έχουν όμως άποψη και προσωπικό ύφος. Ακούγονται από πολλούς ότι οι καλλιτέχνες έχουν χρέος να δώσουν λύσεις στην κρίση ή να γυρίσουν ταινίες «αντίδοτα» την γενικότερη κατάθλιψη που επικρατεί, όμως είναι και αυτοί μέρος του κοινωνικού συνόλου, ζουν και αναπνέουν στην ελληνική κοινωνία και επηρεάζονται από τα συναισθήματα που αυτή τους τροφοδοτεί. Έτσι βλέπουμε αρκετές ταινίες με εσωστρέφεια, που λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά για τους καλλιτέχνες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος έκφρασης που αν δουλευτεί με μεράκι θα μαζέψουμε αξιόλογους καρπούς.

Ενδεικτικά, εκτός της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη, στις φετινές υποψηφιότητες είχαμε το (βραβευμένο στη Βενετία) Miss Violence , τον Εχθρό μου, την Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, το September, το Wild Duck, το Δέντρο και η Κούνια, όπως και τα ωραία ντοκιμαντέρ ο Μανάβης και το Λάμπουν στο Σκοτάδι και το πρωτότυπο για μεγάλα παιδιά Από τη Γη στη Σελήνη.

Σίγουρα πολλοί διαφωνούν με ορισμένες σημερινές βραβεύσεις. Δεν θα κρίνουμε αν είναι τα βραβεία δίκαια ή άδικα. Αν θέλουμε να μιλήσουμε μόνο από άποψη μεγεθών, όλες οι υπόλοιπες ταινίες μαζί δεν έκαναν τις εισπράξεις που έκανε μόνη της η Μικρά Αγγλία. Που ήταν βέβαια και η πιο ακριβή παραγωγή. Θυμίζει λίγο ποδόσφαιρο, όταν κατεβαίνει η Μάντσεστερ και έχει να αντιμετωπίσει έναν τοπικό σύλλογο Κάτω Ραχούλας. Αυτό όμως δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι όλοι όσοι συμμετείχαν σε όλες τις ταινίες δεν προσπάθησαν και δεν έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Έχει σημασία αυτό το τελευταίο σχόλιο -ιδιαίτερα από εμένα, που είμαι ένας από αυτούς στους οποίους η Μικρά Αγγλία δεν άρεσε. Τιμά, όμως, αφάνταστα τον Παντελή Βούλγαρη ότι χορτασμένος από επιτυχίες δε θέλησε να στερήσει το βραβείο σκηνοθεσίας από κάποιο νέο δημιουργό και δεν ήταν υποψήφιος για σκηνοθεσία, αφήνοντας ένα δυνατό μήνυμα να ανοίξει ο δρόμος γενικότερα στον χώρο από παλιές καραβάνες που έχουν πιάσει θέσεις και ψαλιδίζουν τα φτερά των επερχόμενων στο σύστημα.

Gimli

Αναλυτικά τα βραβεία:

Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας

«Από τη Γη στη Σελήνη», Άγγελος Σπάρταλης

Μία ταινία που αγαπήσαμε. Διαβάστε επίσης την συνέντευξη του σκηνοθέτη στους Cinepivates.

Βραβείο Μακιγιάζ

«Μικρά Αγγλία», Εύη Ζαφειροπούλου

Βραβείο Ήχου

«Μικρά Αγγλία», Στέφανος Ευθυμίου, Κώστας Βαρυμποπιώτης και Τάκης Γιαννόπουλος

Βραβείο Ενδυματολογίας

«Μικρά Αγγλία», Γιούλα Ζωιοπούλου

Βραβείο Σκηνογραφίας