Πάρε-Δώσε Vol 2: Τα λεφτά φέρνουν… την «Ευτυχία»

Η Ευτυχία, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Χρήστου Πυθαρά ήταν η ταινία που κέρδισε στο Φεστιβάλ Εναλλακτικής Χρηματοδότησης «Πάρε Δώσε Vol 2» και συγκέντρωσε το ποσό των 2.644 ευρώ για τη χρηματοδότησή της. Οι cinepivates βρέθηκαν στο φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε το σαββατοκύριακο, μίλησαν με τους δημιουργούς και ειδικότερα με τους συντελεστές της ‘Ευτυχίας’,  τα γυρίσματα της οποίας ξεκινάνε τον Ιανουάριο του ’14. To crew παρείχε στο κοινό αφίσες, σελιδοδείκτες και οθόνη με teaser clips και trailers.

Το Πάρε Δώσε Vol. 2 ήταν μια ωραία πρωτοβουλία της Groopio και του Flix και δίνει τη δυνατότητα στο σινεφίλ κοινό να συγχρηματοδοτήσει την παραγωγή νέων ταινιών ακολουθώντας την μόδα του ‘crowdfunding’.

Γιατί όμως είναι απαρραίτητη η συνδρομή του κοινού για να πραγματοποιηθεί η ταινία; Ας δουμε ενδεικτικά την ανάλυση του budget από τον Χρήστο Πυθαρά:

Η οικονομική ενίσχυση που θα συγκεντρωθεί μέσω του Groopio, θα έχει σαν αποτέλεσμα, υψηλότερα production values. Συγκεκριμένα:

• Μέρος της αμοιβής των συντελεστών.
• Αγορά καρτών και σκληρών δίσκων που θα μας επιτρέψει να τραβήξουμε σε format RAW.
• Ενοικίαση μακενιστικού εξοπλισμού.
• Χρήση steadicam.
• Ενοικίαση χώρων.
• Στάδιο post production (μοντάζ, sound design, color correction, μιξάζ).

(Περισσότερα για το ΠΑΡΕ ΔΩΣΕ: http://www.groopio.com/el/projects/display/408/bliss—feature-film—pare-dose )

‘Ευτυχία’: 

Η «Ευτυχία» είναι μια κωμικοτραγική ματιά στο κυνήγι της ευδαιμονίας μέσα από μια αλλοιωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Μια κοπέλα, πιστεύοντας ότι ένας μυστηριώδης άντρας που φορά κόκκινο μπουφάν την παρακολουθεί, συγκρούεται με την πραγματικότητα. Ένα σκούντημα στο Facebook από ένα μυστηριώδες προφίλ, σε συνδυασμό με post-it που βρίσκει καθημερινά κολλημένα στην πόρτα της με νούμερα σε αντίστροφη μέτρηση, θα πυροδοτήσουν μια σειρά από γεγονότα και εξελίξεις, που θα κλονίσουν τη ψυχική της υγεία.

Η Άννα είναι 27 χρονών. Χαμογέλα. Η Άννα έχει δουλειά. Θ’ αργήσω, εννιά-πέντε. Η Άννα έχει σπίτι. Αϋπνία. Η Άννα έχει φίλους. Βαριέμαι. Την Άννα την αγαπάνε οι γονείς της. Άνοιξε. Ένας άντρας την παρακολουθεί. Μίλα μου. Μίλα μου. Η Άννα δεν κοιμάται. Καυλώνω. Η Άννα φοβάται. Κάποιος μετράει αντίστροφα.  Η Άννα; Κι αυτή.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν η σκηνοθετική και η αφηγηματική προσέγγιση που δίνει ο σκηνοθέτης και τις παραθέτουμε όπως ωραία μας τις δίνει στο δελτίο τύπου:

Η ταινία εξελίσσεται σε δύο αφηγηματικά επίπεδα.

Ο κεντρικός αφηγηματικός άξονας που διατρέχει την ταινία είναι η απειλή που δέχεται η Άννα από τον μυστηριώδη άντρα με το κόκκινο μπουφάν.

Σε παράλληλη αφήγηση, παρακολουθούμε την ζωή της Άννας, τις σχέσεις της με την οικογένεια της, τις φίλες της, την δουλειά της και την ερωτική της ζωή και πώς όλα αυτά επηρεάζουν την ψυχολογική της κατάσταση. Η προσωποκεντρική αφήγηση μέσα από την οποία απορρέουν οι βασικές θεματικές της ταινίας, δραματουργείται σε αργούς ρυθμούς που υφαίνουν σταδιακά τον ιστό μιας νεο-ρεαλιστικής ανθρώπινης κωμωδίας.

Η ιδέα είναι το μεγαλύτερο ποσοστό της ταινίας να γυριστεί σε στατικά σε τριπόδι μονοπλάνα / σκηνές. Εμβόλιμα πλάνα όπου κόβουμε σε επιμέρους λεπτομέρειες ή κοντινά, θα υπάρχουν για να εξυπηρετούν τη δραματουργία της σκηνής.

Βασικό στοιχείο της ταινίας, στην ατμόσφαιρα και στον ρυθμό της, είναι το μαύρο χιούμορ, που λειτουργεί και σαν βαλβίδα αποφόρτισης από την κλιμακούμενη πίεση και δυστυχία που χτίζεται στην ιστορία. Ο τρόπος παρουσίασης του πικρού χιούμορ, δεν έρχεται μέσα από αστεία gag, αλλά από ρεαλιστικές στιγμές που θα σκηνοθετηθούν κατά τρόπο για να αναδείξουν το παράδοξο και κωμικό της φύσης τους, η οποία εξ ορισμού της εκάστοτε περίπτωσης, φέρει την αμφισημία του κωμικού και του  τραγικού. Η ταινία βρίθει από μικρές στιγμές που μπορούν να μεταφραστούν σαν αστείες ή ειρωνικές, μέσα στην τραγικότητά τους.

Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη, σύμφωνα με τη ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας. Ξεκινάμε να φιλμάρουμε με στάνταρ φακούς, που σταδιακά κλείνουν σε τηλεφακούς, καθώς κλιμακώνεται η δραματουργία της ιστορίας, ενώ το τέλος της ταινίας “αποκαλύπτεται” με μεγάλους ευρυγώνιους φακούς.

Όλες οι εξωτερικές διαδρομές της Άννας θα γυριστούν με steadicam και την ανάλογη κίνηση της κάμερας, ούτως ώστε να οπτικοποιηθεί μέσω αυτού του τρόπου η συναισθηματική και ψυχολογική της κατάσταση. Η κίνηση της κάμερας κλιμακώνεται από αργά travelling που ακολουθούνε την Άννα στις διαδρομές της, σε πιο νευρικά και μεγαλύτερης έντασης travelling.

ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΑΙΝΙΑΣ: https://www.facebook.com/eftyxiathemovie

Ο Χρήστος Πυθαράς είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου από το Κολέγιο Καλών Τεχνών του Εδιμβούργου. Έχει σκηνοθετήσει εννέα μικρού μήκους ταινίες, με συμμετοχές σε διάφορα φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2011 σκηνοθέτησε τη θεατρική παράσταση “Ο Κωδικός” και το 2012 το “Ηρόστρατος” βασισμένο σε διήγημα του Ζαν Πωλ Σαρτρ.  Από το 2009 διδάσκει τα πρακτικά σεμινάρια σκηνοθεσίας κινηματογράφου στο Filmschool.gr.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Οι πίνακες του Edward Hopper, αίσθηση σκηνογραφικών χώρων.

Οι πίνακες του Francis Bacon, ψυχολογία χαρακτήρος.

Η μουσική των Joy Division για αίσθηση του τετελεσμένου και αναπόφευκτου.

Η μουσική των Tiger Lillies για το μαύρο υποδόριο χιούμορ.

Τα τραγούδια: Despair Came Knocking at my Door – Jackson C. Frank, Go Insane – The Doors, Comfortably Numb – Pink Floyd, Evelyn Evelyn – Evelyn Evelyn.

Οι μουσικές αυτές λειτουργούν ως αναφορά στην ατμόσφαιρα της ταινίας, μα ο ρυθμός της, μέσω μοντάζ και ερμηνείας, θα είναι κόντρα σε αυτές.

Ταινίες, όπως: “The Tenant” και “Repulsion” του Roman Polanski, “Images” του Robert Altman, “Ano Bisiesto” του Michael Rowe, “Paradies: Liebe” του Ulrich Seidl, “The Seventh Continent” του Michael Haneke, “Le charme discret de la bourgeoisie” του Luis Bunuel, “Fight Club” του David Fincher, Ιστορία 52 του Αλέξη Αλεξίου, “Criva Cuervos” του Carlos Saura , “Michael” του Markus Schleinger, “Simon Killer” του Antonio Campos, “Songs from the Second Floor” & “You the Living” του Roy Anderson.