Οι Ήρωες του Κακού

Την πρώτη του μέρα στο σχολείο, ο Αρίτς πέφτει θύμα βίαιου εξευτελισμού από έναν πιο χειροδύναμο συμμαθητή του. Ένας άλλος νεαρός, ο Εστέμπαν, σπεύδει να τον βοηθήσει. Όπως ανακαλύπτουν σταδιακά, οι δυο τους έχουν αρκετά κοινά: είναι αντικοινωνικοί, περιθωριακοί, απροσάρμοστοι… Πολύ γρήγορα, στην παρέα τους θα προστεθεί η Σαρίτα, ένα μοναχικό αγοροκόριτσο. Σχηματίζοντας μια ιδιόμορφη οικογένεια, οι τρεις έφηβοι θα αποδεχτούν τα συναισθήματα και τη διαφορετικότητά τους, θα εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους και θα μοιραστούν τα πάντα. Σύντομα αρχίζουν να κλέβουν μαγαζιά, παίρνοντας οτιδήποτε δεν μπορούν να πληρώσουν.

Όμως κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις ληστείες συλλαμβάνονται από έναν φύλακα, και ο μόνος τρόπος να διαφύγουν είναι να χρησιμοποιήσουν βία. Έχοντας κάνει αυτό το πρώτο βήμα, συνειδητοποιούν ότι μπορούν να αντιδράσουν βίαια για να εκδικηθούν οποιονδήποτε τους έχει ταπεινώσει ή αδικήσει στο παρελθόν: συμμαθητές, δασκάλους και άλλους ανεπιθύμητους. Μόνοι εναντίον όλων, ανασαίνουν αυτή την πολυπόθητη ελευθερία, αποφασισμένοι να μην υπακούν σε κανέναν κανόνα. Πού βρίσκονται όμως τα όρια;

Αντλώντας έμπνευση από το σινεμά του Στάνλεϊ Κιούμπρικ -και το δείχνει-, αλλά χωρίς τον ανατρεπτικό τόνο του σπουδαίου σκηνοθέτη, ο Ισπανός Ζόε Μπεριατούα μιλά για τη βία, αρχικά με τρόπο ανατρεπτικό: οι ήρωες του Μπεριατούα είναι μάλλον ψυχροί και αντιπαθητικοί. Έχουν βρεθεί στο περιθώριο, αλλά δεν διστάζουν να επιδείξουν δέκα φορές μεγαλύτερη σκληρότητα από αυτή που έχουν δεχθεί. Η ταινία δεν τους δικαιολογεί, αλλά δεν τους καταδικάζει κιόλας. Δείχνει με τρόπο σκληρό την δική τους αλήθεια, την αίσθηση ελευθερίας που αισθάνονται κινούμενοι σε έναν κόσμο χωρίς κανόνες. Το κλείσιμο του ματιού προς το Κουρδιστό Πορτοκάλι φαίνεται και από την χρίση της κλασικής μουσικής σε μεγάλο κομμάτι της ταινίας.

Αυτά στο πρώτο μέρος της ταινίας, όπου ξεχωρίζει και η εναρκτήρια σκηνή με τα παιδιά που μπαίνουν και «παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή», δηλαδή την σχολική αίθουσα. Σύντομα, οι κανόνες αρχίζουν και μπαίνουν και ένα-ένα τα πρόσωπα της ταινίας επανεξετάζει τη στάση του απέναντι στους άλλους ήρωες. Η ταινία δεν αποφεύγει έτσι τον διδακτισμό, καθώς οι επιλογές των ηρώων βασίζονται σε πολύ ηθικές βάσεις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αλλά οι ήρωες αισθάνονται την ανάγκη να «δικαιολογήσουν» τις πράξεις τους.

Σε αυτό το πλαίσιο και ενώ αρχικά οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών σφύζουν από ενέργεια (ειδικά του Χόρχε Κλεμέντε και της Μπεατρίς Μεντίνα), αλλά στη συνέχεια κινούνται σε μάλλον συμβατικά μονοπάτια, εξαιτίας κυρίως των σεναριακών επιλογών της ταινίας.

Τελικά να τη δω;

Ενδιαφέρουσα ματιά στη νεανική παραβατικότητα, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο και πραγματικά πρωτοποριακό.

Fun trivia: Ο σκηνοθέτης είναι γιος του Λουτσιάνο Μπαριατούα. Παραγωγός της ταινίας είναι μεταξύ άλλων ο γνωστός σκηνοθέτης Άλεξ ντε λα Ινγκλέσιας.