Horrorant Film Festival 2014

Είστε λάτρεις των ταινιών τρόμου, εκείνων που το αίμα ρέει άφθονο, πετάγεται παντού ενώ κορμιά σπαράζουν από πόνο; Τότε πλέον στην Αθήνα υπάρχει ένα φεστιβάλ που θα λατρέψετε! Το πρώτο Horrorant Film Festival (Fright Nights)  διεξάγεται στην Αθήνα από τις 13 Μαρτίου και θα διαρκέσει μέχρι την Τετάρτη 19 Μαρτίου, προσφέροντας μας ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους με πολύ τρόμο!

Ήμασταν και εμείς το Σάββατο στο ODEON Όπερα, μαζί με αρκετό κόσμο– ευνοούσε και η σαββατιάτικη έξοδος! Συνολικά 6 ταινίες, 3 μικρού και 3 μεγάλου μήκους, με διαφορετικό πνεύμα αλλά με κοινό άξονα το στοιχείο του φόβου.

Η ιστορία των κατοίκων ενός τοίχου (The tale of the Walls Habitants), Μικρού μήκους, Σερβία, 2012

Ένα σουρεαλιστικό παραμύθι που περιγράφει μια διαμάχη. Μια διαμάχη, που στο τέλος θα πάρει διαστάσεις πολέμου, μεταξύ των πορτών και των παραθύρων των σπιτιών. Τα παράθυρα και οι πόρτες θα ανταγωνιστούν για το ποιος έχει πιο σπουδαίο ρόλο στον πλανήτη. Θύματα αυτού του πολέμου, γλάστρες και μπουκάλια γάλακτος, αθώα «κορμιά» που θα θυσιαστούν για τις διεκδικήσεις άλλων. Ένα εικαστικό αποτέλεσμα που προσεγγίζει το animation, χωρίς να είναι, γεμάτο με συμβολισμούς που αφήνονται στην διάθεση του θεατή να ερμηνεύσει.

Αγάπη μου… έγινα λίγο ζόμπι (A Little Bit Zombie), Μεγάλου Μήκους, Καναδάς, 2012

Δύο ζευγάρια, ένα παντρεμένο και ένα στα πρόθυρα, επισκέπτονται το εξοχικό τους με σκοπό την ξεκούραση. Ένα κουνούπι όμως θα τους αλλάξει τα σχέδια καθώς θα τσιμπήσει τον μέλλοντα γαμπρό (Steve)  και θα του μεταδώσει την ζομποασθένεια! Ο Steve θα μετατραπεί σ’ ένα ον μεταξύ ζόμπι και ανθρώπου, ενώ δηλαδή έχει ανθρώπινα συναισθήματα και σκέψεις ζητά απεγνωσμένα να τραφεί με ανθρώπινα μυαλά! Η μελλοντική νύφη, όμως, ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση έχει στόχο να τον οδηγήσει στην εκκλησία. Ναι! Το Αγάπη μου.. έγινα λίγο ζόμπι είναι μια κωμωδία που θα σε κάψει τελείως αλλά ταυτόχρονα δεν θέλεις να γλυτώσεις από αυτήν!

28, Μικρού Μήκους, Ιταλία, 2013

Ένας αντικοινωνικός ξυλουργός κατασκευάζει ξύλινες μαριονέτες, για κάθε μία όμως μαριονέτα που ολοκληρώνει αφαιρεί μια ζωή, ακολουθώντας τον κύκλο της σελήνης. Μια μικρού μήκους για την ψύχωση ενός serial killer που συνδυάζει την εγκληματική παράνοια με την επαγγελματική διαστροφή. Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, σε πείθει για την ψύχωση του ήρωα και ενώ αντιλαμβάνεσαι την παράνοια του, δεν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να την ερμηνεύσεις. Η ταινία προβλήθηκε παρουσία του σκηνοθέτη, Johan Flores, ένας συμπαθητικός νέος δημιουργός ο οποίος ήταν πρόθυμος να δώσει όποιες περαιτέρω εξηγήσεις ζητούσε το κοινό.

Κορίτσια στον… Πάγο (Pin-up Girls on Ice), Καναδάς, 2013

Ο απόλυτος εκπρόσωπος του splatter όπως το αγαπάμε και απενεχοποιημένα το  διασκεδάζουμε. Πανέμορφες κοπέλες (στριπερ στο επάγγελμα) με πολύ κοντές φούστες και ψηλοτάκουνες (πιο ψηλές πεθαίνεις!) γόβες πέφτουν θύματα ενός άσχημου και βρωμερού ψυχωτικού δολοφόνου με δύσκολα παιδικά χρόνια (κάτι σαν τον Jason σαν να λέμε!) και εμμονή με τον πάγο! Αίμα, σεξ (με παγωμένα πτώματα) και πολλά ουρλιαχτά! Επίσημα,  είναι η ταινία που ντρέπομαι που απόλαυσα (και σε Ευρωπαϊκή πρεμιέρα παρακαλώ)!

Η Αιματοβαμμένη Ιστορία Ενός Κοριτσιού ( Fable of A Blood-Drained Girl), Μεξικό, 2012

Η Gizelle είναι μια δεκαπεντάχρονη που ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλιά της με τους γονείς και συγγενείς της.  Ξαφνικά όμως κάτι αλλόκοτο συμβαίνει, κάτι ενοχλεί την Gizelle στα δόντια και πρέπει να το βγάλει. Αποσύρεται στο μπάνιο και εκεί με την βοήθεια ενός μικρού κοριτσιού θα έρθει αντιμέτωπη με μια απροσδόκητη επίσκεψη. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιγράφει την Αιματοβαμμένη Ιστορία κοντά στο πνεύμα του Κυνόδοντα και στο “Greek Weird Wave”. Weird σίγουρα! Ομολογώ όμως ότι δεν κατανόησα πλήρως τι το τόσο «σκοτεινό» συμβαίνει στην οικογένεια πέρα από έναν φαινομενικό καθωσπρεπισμό (αντίθετα με τις δικές μας που καταλαβαίνω απόλυτα τι γίνεται, ανεξάρτητα αν το αποδέχομαι ή όχι).

Tombville, Βέλγιο, 2014

Ένας νεαρός, ο David, ξυπνάει ξαφνικά σε ένα σκοτεινό χωριό, και δείχνει να μην έχει μνήμη για το πώς ακριβώς βρέθηκε εκεί. Μετά από μια σειρά επαφών με διάφορους ιδιόρρυθμους τύπους θα ξετυλιχθεί το κουβάρι της ιστορίας του David και της οιδιπόδειας σχέσης του με την μητέρα του. Το έργο αγγίζει τον σουρεαλισμό  προσφέροντάς μας ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα σε επίπεδο φωτογραφίας ( και κάποιες εξαιρετικές στιγμές, όπως η σκηνή του βασανισμού) που όμως λόγω της συνεχής χρήσης flashback και εισαγωγής δευτερευόντων ηρώων, χωρίς ιδιαίτερο λόγο παρουσίας, χάνεσαι στο να το παρακολουθήσεις, ενώ το θέλεις τόσο πολύ.