Hostages

Αυτή η μίνι-σειρά τα έχει όλα: τον (αγαπημένο πολυπαθή ήρωα των Αμερικάνων) Πρόεδρο της Αμερικής, νοσοκομεία, ανίατες ασθένειες, όπλα, σκοτωμούς, ξύλο, ναρκωτικά, σεξ, απιστία, υπόκοσμο, FBI, έρωτα, εφηβικές ανησυχίες και φυσικά, όπως υποδηλώνει κι ο ίδιος ο τίτλος του, απαγωγές, αλλά και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης!

Η αλήθεια είναι ότι οι παραγωγοί της σειράς είχαν στα χέρια τους ένα πολύ δυνατό σενάριο, το οποίο έκαψαν μόλις από το δεύτερο επεισόδιο.

Όπως και το Homeland, έτσι και το Hostages αποτελεί remake σειράς της Ισραηλινής τηλεόρασης. Το σενάριο είναι πολύ ενδιαφέρον: ενώ ο Πρόεδρος της Αμερικής ετοιμάζεται να χειρουργηθεί, κάποιοι πιάνουν ομήρους τη γιατρό που πρόκειται να κάνει την εγχείρηση και την οικογένειά της, προκειμένου να την εκβιάσουν να σκοτώσει τον Πρόεδρο.

Η εξέλιξη είναι τόσο κωμικοτραγική που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω!

Ένας σκύλος, τον οποίο ναρκώνουν στο πρώτο επεισόδιο και εμφανίζεται και πάλι στο τελευταίο (2+ εβδομάδες μετά)- αυτό το σκυλί θα πρέπει να λιμοκτονεί! Ένας γιός στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, μπλεγμένος με ελαφρά ναρκωτικά, για τον οποίο δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον και προστατευτικότητα οι απαγωγείς παρά η ίδια η οικογένειά του. Μια κόρη στην εφηβεία, της οποίας η (ανεπιθύμητη) εγκυμοσύνη λαμβάνει χλιαρής αντιμετώπισης από την οικογένειά της, όπως χλιαρή είναι και η δική της αντίδραση στην εν ψυχρώ δολοφονία του πατέρα του παιδιού της από τους απαγωγείς. Ένας άπιστος σύζυγος που αποφασίζει να θυσιάσει τη ζωή του για το καλό της οικογένειάς του και τελικά σώζεται από πυροβολισμό μετά από εγχείριση που πραγματοποιείται στο τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού του!

Δε μπορώ να ξέρω αν ήταν θέμα σεναρίου ή ηθοποιίας, αλλά ήδη από τα πρώτα επεισόδια βρέθηκα διχασμένη μεταξύ των απαχθέντων και των απαγωγέων τους, οι οποίοι καταλήγουν, μεταξύ των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν ο καθένας ξεχωριστά, να τραβάνε τα πάνδεινα από τους πρώτους.

Αφελής σκηνοθεσία και φτωχή ηθοποιία ακόμα κι από τους άλλοτε καλούς Toni Collette, Dylan McDermott και Tate Donovan. Η παραγωγή είναι του Jerry Bruckheimer (Top Gun, Pearl Harbor, CSI), γεγονός που αρχικά πείθει, αλλά δυστυχώς καταλήγει να απογοητεύσει, λόγω υψηλών προσδοκιών που συνεπάγεται ένα τέτοιο όνομα.

Αξέχαστες στιγμές του σίριαλ, οι φορές που η πρωταγωνίστρια Toni Collette «αγριοκοιτάζει» τον απαγωγέα της, τον οποίο στη συνέχεια (ψίλο-)ερωτεύεται.

Ας αφήσω το βλέμμα αυτό να μιλήσει αντί για μένα…