House of Cards: Season 6
Όχι η τελευταία σεζόν δεν είναι καλύτερη χωρίς τον Φράνσις Άντεργουντ. Δεν είναι όμως και καθόλου κακή.
Ξέρω ότι είναι το politically correct να ισχυριστώ ότι το House of Cards μπορεί να υπάρξει και χωρίς τον Κέβιν Σπέισι, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν το λιγότερο υποκριτικό από μεριάς μου.
Η έκτη και τελευταία σεζόν ξεκινά λίγο μετά από εκεί που μας άφησε η προηγούμενη. Στο τέλος της πέμπτης σεζόν η Κλερ Άντεργουντ έχει διαδεχτεί το σύζυγό της στην Προεδρία κι ο Φράνσις βρίσκεται στο περιθώριο. Μέχρι που… πεθαίνει! Η Κλερ έχοντας σύντομα ξεπεράσει τον ξαφνικό θάνατό του έχει ριχτεί στη δουλειά προσπαθώντας να ισορροπήσει τις αποφάσεις της μεταξύ των δικών της συμφερόντων κι εκείνων των ισχυρών οικογενειών της Αμερικής, οι οποίες είναι ενίοτε πάνω κι από τον ίδιο τον Πρόεδρο.
Ίντριγκες και πείσματα αποτελούν για έκτη συνεχή σεζόν τη ραχοκοκαλιά της σειράς, όλα όμως με το «φάντασμα» του Φράνσις να πλανάται από πάνω τους. Ο Φράνσις Άντεργουντ είναι παντού, δεν υπάρχει καμία ιστορία παλιά ή και νεότερη η οποία να μην τον περιλαμβάνει. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το House of Cards είναι μια σειρά η οποία στήθηκε πάνω στον Κέβιν Σπείσι. Το να «διαγράψεις» τελείως τον χαρακτήρα τον οποίο υποδυόταν δεν είναι δυστυχώς εφικτό.
Η Ρόμπιν Ράιτ στέκεται αξιοπρεπώς στο ρόλο της, μην έχοντας όμως τη χημεία και την αμεσότητα με τον τηλεθεατή και την κάμερα, την οποία είχε ο Σπέισι. Ο ρόλος της Κλερ ήταν κατά βάση ετερόφωτος. Αυτό που της ζητά να παραδεχτεί ο Νταγκ Στάμπερ στην τελευταία σκηνή, «πες ότι εκείνος σε έφτιαξε», είναι εν μέρει σωστό. Ο δυνατός, αλλά υποστηρικτικός της ρόλος καλείται να γίνει πρωταγωνιστικός, αλλά όσο άρτια κι αν είναι υποκριτικά πάντα κάτι λείπει και δε φταίει η ίδια γι’ αυτό.
Τι κι αν επιστρατεύτηκαν συναισθήματα γυναικείας αλληλεγγύης και προβολής του μότο “girl power”, ο Γκρεγκ Κινίαρ και η Νταϊάν Λέειν (και οι δύο υπέροχοι), πυρηνικά, απολύσεις ολόκληρων υπουργικών συμβουλίων, εγκυμοσύνες, διαθήκες και δολοφονίες, συχνά, ασυναίσθητα, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται «πως θα το έκανε ο Φρανκ Άντεργουντ» ή «πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη αν ο Φράνσις ήταν ακόμα στη σειρά».
Για να μην παρεξηγηθώ, δικαίως εκδιώχθηκε ο Κέβιν Σπέισι μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση που έχει δεχτεί. Και σωστά έπραξε το Netflix περιορίζοντας τα επεισόδια σε οκτώ για την τελευταία σεζόν. Κι ευχάριστα παρακολουθούνται και τα οκτώ. Απλώς στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας της σεζόν δε μπορείς παρά να πεις… «Φράνσις, λείπεις»!
Υ.Γ. Κι ένα μικρό, αλλά σημαντικό tip: αξίζει μετά το τέλος και του τελευταίου επεισοδίου να δει κανείς τα 3 πρώτα λεπτά του πρώτου επεισοδίου της πρώτης σεζόν. Το έκανα τυχαία αλλά άξιζε! Η Κλερ επαναλαμβάνει τις κινήσεις και τα λόγια του Φράνσις πάνω στον Νταγκ, αποδεικνύοντας τελικά ότι όχι μόνο είναι το ίδιο σκληρή κι αδίστακτη με εκείνον, αλλά και τον έχει ξεπεράσει κιόλας!
