Η Νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher)
Μια νηπιαγωγός αγαπά τη δουλειά της, που την κάνει να ξεχνιέται από την τετριμμένη οικογενειακή ζωή της, τον μονίμως ξαπλωμένο σε ένα καναπέ άντρα της και τα παιδιά της που μπαίνουν στην εφηβεία με τα οποία δεν επικοινωνεί όπως κάποτε. Όλοι γύρω της δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για την τέχνη ή να καλλιεργήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Η νηπιαγωγός από την άλλη ξεκίνησε εδώ και λίγο διάστημα να πηγαίνει σε διαλέξεις ποίησης, όμως τα ποιήματα της δεν υπερβαίνουν την μετριότητα. Μια μέρα ακούει αποσβολωμένη ένα από τα παιδιά του νηπιαγωγείου να συνθέτει μπροστά της ένα ποίημα, εξαιρετικό σε σύλληψη και ποιότητα για την ηλικία του.
Βασισμένη σε ομότιτλη ισραηλινή ταινία του 2014 (Haganenet/The Kindergarden Teacher), σε σενάριο και σκηνοθεσία Ναντάβ Λαπίντ. H νεοϋορκέζα σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Σάρα Κολάντζελο, εδώ μας δίνει την δική της εκδοχή της ιστορίας που το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει πέρσι, στις 24ες Νύχτες Πρεμιέρας.
Εντυπωσιακή επιστροφή της Μάγκι Τζίλεχαλντ, που είναι για άλλη μια φορά απολαυστική. Η ταινία χτίζει με απλότητα αλλά και βάθος την φιλοσοφική αναζήτηση της, μέσα από την εξέλιξη της πλοκής. Όσο κυλά ο χρόνος ο θεατής θα κατανοήσει τους κινητήριους μοχλούς αλλά και το εσωτερικό παράπονο που πηγάζει από την ηρωίδα, αλλά θα έρθει και σε άμεση κόντρα με την εμμονή και τις ενέργειές της, που γρήγορα παρεκτρέπονται τραγελαφικά της λογικής.
Σταθερά καλή η Τζίλεχαλντ, δουλεύει με μαεστρία πάνω στις εναλλακτικές πτυχές που τις επιτρέπει ο ρόλος της, δείχνοντας μια γυναίκα σε κρίση μέσης ηλικίας, να αναζητά ελπίδα ή μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία βρίσκει στο πρόσωπου του μικρού παιδιού. Η ταινία κρατά έξυπνα ζεστό το μυστήριο αν το παιδί έχει πράγματι έμφυτο ταλέντο ή όχι, ώστε να δουλεύουμε στο μυαλό μας ταυτόχρονα και τα δύο σενάρια καθώς την βλέπουμε. Η Τζίλεχαλντ, με τη βοήθεια και του μικρού συμπρωταγωνιστή της, βγάζει την υποστηρικτική δασκάλα, την άτυπη μητρική ζεστασιά, μια σχεδόν θρησκευτική λατρεία προς έναν μικρό Μεσσία, ακόμα και έναν υποβόσκων-λανθάνων ερωτισμό, αλλά θα προσέξει τόσο τις ισορροπίες της ώστε ο θεατής σε στιγμές να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί της, να εξοργίζεται ή να τη συμπονά.
Η δεύτερη κόντρα της ταινίας έρχεται σε φιλοσοφικό επίπεδο, με την αδιάφορη καθημερινότητα των μεγάλων να αναμετριέται με μια ταλαντούχα παιδική ύπαρξη. Θέτει εύστοχα το ερώτημα: αν μια τρυφερή ταλαντούχα ύπαρξη έρθει στον σύγχρονο κόσμο, άραγε η κοινωνία θα την καταλάβει, θα τη βοηθήσει και θα της επιτρέψει να ανθίσει, ή θα την υπονομεύσει άθελα της, τυποποιώντας την σε μια μετριότητα, μέσα στα δικά της σφιχτά πλαίσια; Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το πιο δυνατό σημείο της ταινίας, που της δίνει πολλές διαφορετικές αναγνώσεις, αυτή με το κοινωνιολογικό σχόλιο, αυτή με το στοιχείο του μυστηρίου και του θρίλερ, αλλά κι αυτή με το φιλοσοφικό ερώτημα.
Αν εξαιρέσει κανείς την επιλογή του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, που μοιάζει αταίριαστος σαν τη μύγα μες το γάλα, η ταινία -ακόμα κι αν από το τρέιλερ έχει υποψιαστεί κανείς προς τα που θα κυμανθεί, κρατά το ενδιαφέρον και το μυστήριο ως το τέλος και αποτελεί σίγουρα μια ταινία που μένει στη μνήμη, αλλά και εφαλτήριο συζήτησης μετά το τέλος της.
