Η τελευταία πινελιά

To 1964, o ζωγράφος και γλύπτης Αλμπέρτο Τζακομέτι (Τζέφρι Ρας) αναλαμβάνει να φτιάξει το πορτρέτο του φίλου του, συγγραφέα Τζέιμς Λορντ (Άρμι Χάμερ). Ο Λορντ θα διαπιστώσει σύντομα ότι το να ποζάρει για ένα τόσο δημιουργικό ταλέντο δεν είναι τόσο εύκολο όσο νόμιζε.

Σωστά ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Στάνλεϊ Τούτσι επικεντρώνεται σε ένα μόνο περιστατικό από τη ζωή του Τζακομέτι. Η ταινία είναι κυρίως μία σειρά σκέψεων πάνω στην τέχνη και τη δημιουργική διαδικασία, πάνω στην ολοκλήρωση ενός έργου -με τον Τζακομέτι να αναρωτιέται εάν πραγματικά ολοκληρώνεται ποτέ ένα έργο τέχνης. Όσο η ταινία μένει σε αυτές τις συζητήσεις των δύο ανδρών, έχει πολλά να προσφέρει στη συζήτηση περί δημιουργίας.

Η ταινία, όμως, αποτελεί και ένα πορτρέτο ενός ανθρώπου που ζούσε τη ζωή στο έπακρο -και ο οποίος εμφανίζεται ερωτευμένος με μία πόρνη από την οποία ζητούσε να ποζάρει στους πίνακές του (την ερμηνεύει η Κλεμάνς Ποεζί). Εδώ θα λέγαμε ότι πάσχει, καθώς επιλέγει μάλλον στερεοτυπικές αναπαραστάσεις για να μιλήσει για αυτή την πτυχή της ζωής του Τζακομέτι.

Ο Τζέφρι Ρας αναλαμβάνει να ερμηνεύσει και πάλι έναν ρόλο υπερβολικό και τα καταφέρνει -όπως ήταν αναμενόμενο- περίφημα. Στον αντίποδα ο Άρμι Χάμερ, στον ρόλο του ψύχραιμου -και κάπως εξαντλημένου, αλλά σίγουρα γοητευμένου από το ταλέντο του Τζακομέτι- Λορντ, αποτελεί τη «ματιά» του θεατή στην ιστορία.