Inception

Όταν μια ιδέα καταλάβει το μυαλό είναι σχεδόν απίθανο να σβηστεί.

Η δύναμη μιας ιδέας. Μιας ιδέας που εξαπλώνεται στο μυαλό σαν ιός, μέχρι που δεν ξέρεις από που ήρθε και που γεννήθηκε. Ένα σχέδιο απλό. Η κατασκευή ενός ονείρου με στόχο την τοποθέτηση μιας τέτοιας ιδέας.

Πράκτορες που επιδίδονται σε εταιρική κατασκοπεία μέσα από τα όνειρα, προσπαθώντας να αποσπάσουν στοιχεία. Για μια φορά προσπαθώντας να δημιουργήσουν. Inception. Απαρχή.

Ο Ντομ Κομπ παλεύει με τους δαίμονές του. Αναγκασμένος να ζει μακριά από το σπίτι του, μια ζωή όχι ακριβώς νόμιμη με πολλούς κινδύνους αρπάζει την ευκαιρία να ξεμπλέξει οριστικά. Να τοποθετήσει μια ιδέα στο μυαλό ενός ισχυρού άνδρα με στόχο την κατάρρευση μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας.

Οι κίνδυνοι πολλοί. Και οι δαίμονες του Κομπ απειλούν τόσο τον ίδιο, όσο και την ομάδα του.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ο Κρίστοφερ Νόλαν ξέρει να κατασκευάζει ταινίες.

Η σκηνοθεσία είναι απίστευτη, ο τρόπος που το ένα πλάνο ακολουθεί το άλλο, μια χορογραφία φορές-φορές ξέφρενη, άλλοτε αργή σαν ερωτικό τανγκό μεταξύ δύο συντρόφων. Σαν άλλος Αρχιτέκτονας (όποιος έχει δει την ταινία θα καταλάβει) χτίζει ένα δικό του σύμπαν με χαρακτήρες-πιόνια σε μια σκακιέρα ονείρων.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλο αυτό μοιάζει με παιχνίδι. Και ότι οι ήρωες επιλέγουν για αντιπροσωπευτικά τους αντικείμενα (τα λεγόμενα totem), κομμάτια παιχνιδιών: μια σβούρα, ένα ζάρι, ένα πιόνι…

Και σε αυτό το παιχνίδι καθένας έχει το ρόλο του. Σπάνια μια ταινία έχει δώσει τόση βαρύτητα και τόση σημασία στους δεύτερους ρόλους: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Έλεν Πέιτζ, Κεν Ουατανάμπε, Μαριόν Κοτιγιάρ, Κίλιαν Μέρφι καθένας έχει το ρόλο του και κανείς δεν είναι περιττός. Και φυσικά ο –όπως πάντα- εξαιρετικός Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Ίσως υπάρχουν πράγματα που χωλαίνουν στην ταινία, σκηνές που δεν κολλάνε, στιγμές που ποτέ δεν εξηγούνται ακριβώς.

Όπως και να έχει μπορούμε να το πούμε: ο Κρίστοφερ Νόλαν τα κατάφερε για ακόμα μια φορά. Να συνδυάσει ψυχή με ψυχαγωγία.

Τάιλερ Ντέρντεν