Συνέντευξη: Oι πρωταγωνιστές του Ίσως, Αύριο μας μιλούν για νεανική κατάθλιψη και ελπίδα

Ασχολείται με ένα «καυτό» θέμα της εποχής μας. Τις αυτοκτονίες νεαρών παιδιών και το πώς αυτά συζητούν για τον θάνατο μέσα σε ψηφιακά φόρουμ, θέλοντας να βάλουν τέλος στη ζωή τους, αναζητώντας τον καλύτερο τρόπο για να το κάνουν, μυημένα από νεαρή ηλικία στη δυστυχία και τον πόνο. Το Ίσως, Αύριο (La Vie Nous Appartient), όμως, είναι και μία ταινία για την ελπίδα. Είναι ένα ταξίδι κυριολεκτικό και μεταφορικό. Ένα ταξίδι στη φύση (τα δύο παιδιά γνωρίζονται μέσω Διαδικτύου, συναντιούνται αποφασίζουν να ανέβουν σε ένα βουνό για να θέσουν τέλος στη ζωή τους), αλλά και ένα ταξίδι στην αυτογνωσία.

Η ταινία προβλήθηκε στο 17ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και για Νέους αποσπώντας, μάλιστα, και το βραβείο της κριτικής επιτροπής των παιδιών. Οι δύο πρωταγωνιστές,  Φλοράντ Αρνό και Αλίξ Μπενεζές (Florent Arnoult, Alix Bénézech), βρέθηκαν μαζί με τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό στον Πύργο για να παρουσιάσουν την ταινία τους.

Οι Cinεπιβάτες μίλησαν μαζί τους για πολλά, ανάμεσά τους και για την Ελλάδα. Ο Φλοράν μάς αποκάλυψε ότι έχει ζήσει οκτώ μήνες στη Γλυφάδα, ενώ η Αλίξ είπε ότι η χώρα μας είναι η χώρα που λάτρευε ο πατέρας της και ότι ήταν εδώ που επέλεξε να κάνει το τελευταίο του ταξίδι.

• Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματική ιστορία. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτήν;

Αλίξ: Ο Άλεξ (Κ.Λι, ο σκηνοθέτης) είναι ίσως πιο αρμόδιος να σας μιλήσει γι’ αυτό. Εμείς δεν ξέραμε καν την πραγματική ιστορία. Το ανακαλύψαμε στην πρεμιέρα ότι η ταινία ήταν βασισμένη σε πραγματική ιστορία, δεν το ξέραμε. Φλοράντ: Στην πραγματική ιστορία, μία γυναίκα τελικά αυτοκτόνησε πέφτοντας από ένα σημείο του βουνού. Η ταινία μας όμως πήρε ιδέες και από αρκετά άλλα πραγματικά περιστατικά. Ο σκηνοθέτης στην έρευνα του διάβασε πάρα πολλά σημειώματα αυτοκτονίας, ψυχολογικές αναλύσεις ατόμων κ.ο.κ. Έτσι, οι χαρακτήρες μας βασίζονται σε πολλά παιδιά.

• Τι είναι αυτό που κάνει τους χαρακτήρες σας να αναζητούν ως λύση την αυτοκτονία;

Αλίξ: Έχουν πολύ αρνητική άποψη για τη ζωή. Έχουν τραύματα, έχουν ζήσει πολύ δύσκολα στις οικογένειές τους. Μιλάω για τον δικό μου χαρακτήρα, τη Σάρα, αλλά νομίζω ότι και για τον Φίλιπ είναι το ίδιο. Η Σάρα είναι πολύ ευαίσθητη και έχει μία μεγάλη παρανόηση για τη ζωή. Παίρνει τα πάντα προσωπικά –είναι η εποχή που είσαι έφηβος και τα πάντα μοιάζουν μεγαλύτερα, πιο έντονα, πιο συναισθηματικά. Καταλαβαίνουμε στη διάρκεια του ταξιδιού και στη διάρκεια της ιστορίας γιατί είναι τόσο θλιμμένη και γιατί έχει τάσεις αυτοκτονίας. Φλοράντ: Τα δυο παιδιά, έχουν μεγαλώσει σε πολύ δύσκολη εποχή, σε μία εποχή κρίσης. Τους απασχολεί περισσότερο η εικόνα τους από το ποιοι πραγματικά είναι. Μόνο όταν φτάνουν στο σημείο να μιλήσουν για αυτούς, για τα πράγματα που έχουν μέσα τους, συνειδητοποιούν ότι είναι καλοί, ότι έχουν μέσα τους καλά πράγματα. Έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν. Σήμερα τα παιδιά βγάζουν selfie συνέχεια, τους απασχολεί το πώς φαίνονται. Ξεχνάνε αυτά που υπάρχουν γύρω τους: την αγάπη και τη συνοχή της οικογένειας. Και οι δύο χαρακτήρες ασχολούνται με το Διαδίκτυο και δεν συνδέονται με την οικογένειά τους. Ακόμα και αν η οικογένεια είναι πρόβλημα, η επαφή είναι ο καλύτερος τρόπος για να βρεθεί η λύση.

Αλιξ: Χτίζουν μια ψεύτικη εικόνα, έναν κοινωνικό χαρακτήρα στο Facebook. Φαντάζονται κάτι για τον άλλο και όταν συναντιούνται αυτό δεν είναι το ίδιο (με αυτό που είχαν φανταστεί). Για παράδειγμα, στην αρχή η Σάρα απογοητεύεται με τον Φίλιπ. Φλοράντ: Ναι, απογοητεύεται γιατί φαντάζεται έναν άλλον τύπο, πολύ πιο ρομαντικό. Και εκείνος φαντάζεται μία μικροκαμωμένη κοπέλα… Ευαίσθητη, εύθραυστη εσωτερικά και ας φαίνεται πολύ επιθετική. Αυτός όμως είναι ο χαρακτήρας που έχει κατασκευάσει. Καταλαβαίνεις ότι εκείνη είναι που φοβάται περισσότερο τον θάνατο και αυτό το βλέπεις τη στιγμή που κρέμεται από τον γκρεμό. Τότε ο Φιλίπ καταλαβαίνει: είδα μόνο ένα σημείο του χαρακτήρα. Δεν είδα ποτέ τον πραγματικό άνθρωπο.

• Η ταινία είναι και ένα ταξίδι δρόμου. Ήταν και ένα ταξίδι για να βρουν οι χαρακτήρες τον πραγματικό τους εαυτό;

Αλίξ: Ναι. Νομίζω ότι αυτή η ιστορία είναι η ιστορία δύο εφήβων που ενηλικιώνονται. Που θέλουν να κρατήσουν την παιδικότητα μέσα τους, αλλά που μεγαλώνουν και μαθαίνουν να είναι ευτυχισμένοι. Νομίζω ότι η ταινία έχει ένα μεγάλο μήνυμα ελπίδας. Φλοράντ: Είναι μία ταινία μύησης. Βγαίνουν στον δρόμο και ενηλικιώνονται μέσα από τη συζήτηση. Ο τρίτος χαρακτήρας της ταινίας είναι η φύση. Η φύση είναι παντού και είναι τόσο ήσυχη και πολύ δυνατή. Μερικές φορές τα δύο παιδιά στέκονται και απλά θαυμάζουν τη θέα. Είναι σαν κάποιος να τους λέει: Κοιτάξτε, η ζωή δεν είναι τόσο κακή. Κοιτάξτε γύρω σας, κοιτάξτε τα δέντρα, τα βουνά, είναι όμορφα. Όσο προχωρούν στο βουνό, τόσο ανακαλύπτουν ότι υπάρχουν πράγματα που τους αρέσουν. Και στην τελευταία μεγάλη συζήτηση συνειδητοποιούν ότι δεν ξέρουν τίποτα για τη ζωή. Αλίξ: Ανακαλύπτουν έναν πνευματικό κόσμο και είναι σαν τον αρχαίο κόσμο, σαν τον μύθο. Σαν αυτό που λέει ο Πλάτων για το σπήλαιο και την αλήθεια. Πιστεύω ότι σήμερα έχουμε ξεχάσει αυτό το κομμάτι της ζωής, με το οποίο ήμασταν τόσο δεμένοι. Φλοράντ: Τον κόσμο των ιδεών. Αλίξ: Και όλων αυτών που μας κάνουν ανθρώπους. Όχι μόνο της τεχνολογίας ή της εμφάνισης, αλλά το να ξέρεις ότι σε πέντε χρόνια τα πάντα αλλάζουν. Και υπάρχει ένας πανέμορφος κόσμος γύρω μας και εμείς δεν τον βλέπουμε καν. Φλοράντ: Κάθε μέρα πρέπει να τρέχεις, να τραβάς φωτογραφίες για να τις ανεβάζεις στο Facebook, να βλέπεις πόσοι τους έκαναν like, να σκέφτεσαι: «Ίσως την επόμενη φορά να πρέπει ανεβάσω κάποια άλλη που θα τους αρέσει πιο πολύ». Πρόκειται για αγώνα ενάντια στον χρόνο. Είναι τελείως ηλίθιο. Όταν οι δύο χαρακτήρες συνδέονται πραγματικά, νιώθουν κάτι που δεν είχαν νιώσει μέχρι τότε. Η πρώτη τους κίνηση ήταν να στραφούν στο Διαδίκτυο σε ιστοσελίδες όπου μπορούν να έχουν κοινά θέματα συζήτησης. Αλλά το μόνο θέμα συζήτησης είναι ο θάνατος, η καταστροφή.

• Γνωρίζετε τι  ανταπόκριση είχε η ταινία από νεαρά άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη;

Φλοράντ: Η Αλίξ πήρε ένα γράμμα από μία νεαρή Ισπανίδα. Η ταινία πήγε σε ένα ισπανικό φεστιβάλ. Εκεί ήταν μια νεαρή κοπέλα που ήρθε στη συνέντευξη Τύπου. Ήταν πολύ ντροπαλή, αλλά μας κοιτούσε με μεγάλη προσοχή, δεν έχανε κουβέντα. Έστειλε ένα γράμμα στην Άλιξ που την ευχαριστούσε και έλεγε ότι ταυτίζεται με τη Σάρα, ότι έχει πολλά προβλήματα και ότι δεν βλέπει τίποτα καλό στη ζωή της και αυτό την κάνει να αισθάνεται απαίσια. Της είπε ότι οι γονείς της της προκαλούσαν προβλήματα, αλλά ότι μετά την ταινία κατάλαβε ότι η ζωή είναι καλύτερη και της ορκίστηκε ότι θα προσπαθούσε να είναι καλά. Ήταν τόσο συγκινητικό. Άλιξ: Είπε: «Τώρα ξέρω γιατί δεν θα αυτοκτονήσω. Εξαιτίας της ταινίας». Το είπε αυτό.

• Πώς ήταν τα γυρίσματα της ταινίας;

Φλοράντ: Τσακωνόμασταν πολύ στο σετ. Ήμασταν μέσα στους χαρακτήρες μας. Προσπαθούσαμε να θυμηθούμε πώς ήταν το να είμαστε 17 ή ακόμα και νεότεροι. Η εφηβία είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος για όλους. Μερικές φορές στο δωμάτιο γυρίζαμε και δεν ήμασταν καλά. (σ.σ. Στην Άλιξ) Θυμάσαι; Τρώγαμε και κοιταζόμασταν άγρια. Κουβαλούσαμε όλα αυτά που αισθανόμασταν στη διάρκεια της ημέρας. Ψάχναμε μέσα μας να βρούμε τι αισθάνεται ο χαρακτήρας, να θυμηθούμε πότε αισθανθήκαμε ξανά αυτό το συναίσθημα. Φέρνουμε τόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας που καταλήγουμε να μαλώνουμε σαν μικρά παιδιά για μικροπράγματα. Για παράδειγμα, μια μέρα πήρα ένα δικό της σενάριο, εκείνη θύμωσε, με ρώτησε γιατί το πήρα, εγώ της είπα ότι το σενάριο ήταν δικό μου κ.ο.κ. Τα γυρίσματα ήταν πολύ δύσκολα, αλλά ήταν από τα καλύτερα που έχω κάνει. Άλιξ: Ήταν ιδιαίτερα για εμάς. Ήταν δύσκολα, με μεγάλες συναισθηματικές δυσκολίες. Το δύσκολο για μένα ήταν ότι θυμήθηκα πώς είναι να είσαι 17. Γιατί έχω πάρα πολλά κοινά σημεία με τη Σάρα. Ο Άλεξ το είδε αυτό στο κάστινγκ, μου είπε ότι εγώ είμαι η Σάρα. Εγώ δεν ήθελα να επισκεφτώ ξανά εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Ήταν μέσα σε μία βαλίτσα, καλά κλειδωμένη. Και έπρεπε να την ανοίξω ξανά και να πάρω ό,τι έβρισκα μέσα και να το δώσω. Για τον Φλοράντ ήταν ακόμα πιο δύσκολο γιατί δεν ήταν ο Φίλιπ. Έπρεπε να χτίσει το κάθε συναίσθημα.

• Είχαν δυσκολίες τα γυρίσματα στο βουνό;

Φλοράντ: Υπήρχε μόνο μία καλύβα στο βουνό πολύ μικρή, με ένα τζάκι και λίγες καρέκλες. Εκεί κάναμε το μακιγιάζ. Ήταν παγωμένα στην καλύβα. Μερικές φορές γυρίζαμε δύο τρεις ώρες μέσα στο κρύο. Αλιξ: Για μένα ήταν πρωτόγνωρο το να κρέμομαι από έναν βράχο. Είχα μία σταντ, αλλά σκέφτηκα πώς έπρεπε εγώ να το κάνω αυτό. Στην αρχή ήμουν τόσο φοβισμένη, παγωμένη σχεδόν και στη συνέχεια καθόμουν άνετη και τους χαιρετούσα όλους. Οι άλλοι γύρω με κοιτούσαν τρομαγμένοι.

• Ήρθατε εδώ για ένα φεστιβάλ για νέους και παιδιά. Στα παιδιά αρέσει η ιστορία;

Φλοράντ: Εντελώς. Η ταινία έχει τέσσερις εμπειρίες σε φεστιβάλ. Στη Χιχόν (Ισπανία) τα παιδιά ενδιαφέρθηκαν πολύ για την ταινία τους άρεσε πολύ. Εδώ στην Ελλάδα ήταν το ίδιο, αλλά ακόμη καλύτερο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Τα παιδιά ήρθαν σε εμάς και μιλήσαμε πραγματικά για την ταινία. Αυτό που θέλαμε να περάσουμε σαν μήνυμα είναι η ελπίδα. Και στη Γαλλία ζούμε το ίδιο: η κρίση είναι δύσκολη και πολλοί δεν μπορούν να βρουν φαγητό. Πιστεύω ότι μπορούμε να βρούμε την ευτυχία μέσα μας. Ναι, σε άλλα πράγματα. Εγώ για παράδειγμα δεν αγοράζω τόσα πολλά ρούχα, αλλά μου αρέσει περισσότερο έτσι. Συναντιέμαι περισσότερο με τους φίλους μου. Πάντως, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για την ταινία μας να τη στείλουμε σε σχολεία για να λειτουργήσει ως αντικίνητρο για τις αυτοκτονίες. Συναντήσαμε και μία ελληνίδα δασκάλα και είπε ότι θα τη δείξει στα παιδιά. Αυτός είναι και ο στόχος αυτής της ταινίας. Να βοηθήσει τα χαμένα παιδιά. Θυμήθηκα τώρα αυτή τη φοβερή ελληνική ταινία όπου ο πατέρας κλείνει τα παιδιά του στο σπίτι.

• Τον Κυνόδοντα λέτε…

Φλοράντ: Με σόκαρε. Ήταν πανέμορφη. Είναι παράδειγμα αυτού που συμβαίνει τώρα: Επειδή τα χρήματα για να γυρίσει κανείς ταινίες είναι πολύ λιγότερα, τα σενάρια είναι πολύ καλύτερα. Ο προϋπολογισμός είναι πιο μικρός, αλλά η ιδέα τόσο παράξενη, ώστε η ταινία είναι υπέροχη. Έχω δει και άλλη μία πρόσφατα με δύο αδελφούς. Δεν θυμάμαι το όνομα. Το σενάριο είναι το ίδιο. Πολύ συναισθηματικό.

• Θα γυρίζατε μία ελληνική ταινία αν σας το ζητούσαν;

Φλοράντ: Φυσικά! Θα το ήθελα πάρα πολύ! Αλιξ: Κι εγώ το ίδιο. Η Ελλάδα είναι η αγαπημένη χώρα του πατέρα μου. Μιλούσε ελληνικά, αρχαία και σύγχρονα, γιατί ήταν δάσκαλος. Όταν ήμουν μικρή ήθελε και εμένα να με μάθει, αλλά εγώ του έλεγα όχι. Τώρα το μετανιώνω. Πρέπει να μάθω.

• Είστε δύο νέοι ηθοποιοί. Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;

Αλιξ: Γύρισα πολλές ταινίες φέτος και την προηγούμενη χρονιά. Την προηγούμενη εβδομάδα βγήκε στις αίθουσες μία ταινία για τη βία κατά των γυναικών, τελείως διαφορετική από αυτή. Εκεί ερμηνεύω μία ενήλικη. Επίσης, παίζω σε μία κωμωδία που θα βγει στις αίθουσες τον Φεβρουάριο. Είναι μία κωμωδία που εκτυλίσσεται στα ’80s και μοιάζω με τη Μαντόνα. Κάνω και μία σειρά για μία νοσοκόμα και μία ιστορική όπου ερμηνεύω μια Ρωσίδα: την Κατρίν Παβλόβνα Ντεμπισί. Θέλω όμως να γυρίσω ταινίες και στο εξωτερικό. Φλοράντ: Είμαι άνθρωπος του θεάτρου, λατρεύω το θέατρο. Ετοιμάζω τρία θεατρικά πρότζεκτ, καθώς και ένα μιούζικαλ. Εδώ και δύο χρόνια κάνω μαθήματα μιούζικαλ -είμαι τενόρος- και αυτή είναι η πρώτη μου δουλειά στο είδος. Είμαι ενθουσιασμένος γιατί ανακάλυψα έναν καινούριο κόσμο.

Περισσότερες πληροφορίες και νέα για την ταινία μπορείτε να μαθαίνετε από την επίσημη ιστοσελίδα της: http://lavienousappartient.com/ καθώς και την σελίδα της ταινίας στο facebook (https://www.facebook.com/maybetomorrowfilm).