54o ΦΚΘ: Έναρξη με Τζάρμους και βαμπίρ

Το Φεστιβάλ ξεκινάει με εικόνες άκρως κινηματογραφικές. Και δεν μιλάω για τα πολιτικά μηνύματα, αυτά μάλλον προορίζονται για άλλους. Μιλάω για το ότι μέσα σε διάστημα ενός τετάρτου μπορείς να δεις τον Τζιμ Τζάρμους και τον Αλεξάντερ Πέιν (χωριστά), με τον πρώτο να κάνει σουλάτσο στην παραλία και κανείς να μην τον αναγνωρίζει, μέχρι που φτάνει στο χώρο των γραφείων του Φεστιβάλ στο λιμάνι, όπου φυσικά όλοι θέλουν να του πιάσουν την κουβέντα. Εκείνος διακόπτει τη συζήτησή του και πηγαίνει να φωτογραφίσει ένα σκυλάκι που κοιμάται κουλουριασμένο έξω από το Μουσείο Φωτογραφίας. Οι μπομπίνες με τις ταινίες μεταφέρονται και δύο χίπστερ περνούν από δίπλα μου και η κοπέλα λέει «Θα πεθάνω, είμαι τόσο χαρούμενη». Μόνο σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ θα μπορούσε κάποιος να πεθάνει από ευτυχία επειδή είδε τον Τζάρμους.

Δεν είναι μικρής σημασίας το γεγονός ότι ένας τόσο μεγάλος σκηνοθέτης ανοίγει την αυλαία του Φεστιβάλ. Και μάλιστα μιας ταινίας που έχουν μπει λεφτά από ελληνική εταιρεία παραγωγής (του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου) για να πραγματοποιηθεί.

Στα της τελετής έναρξης τώρα, ήμουν πολύ περίεργη να δω τι θα σκεφτόταν ο Τζάρμους και ο Αλεξάντερ Πέιν από όσα συνέβαιναν. Τα πολιτικά μηνύματα που τραβούσαν σε διάρκεια, κάνοντας το κοινό να δυσανασχετήσει, τα γιουχαΐσματα και τα χειροκροτήματα.

Ο Δημήτρης Εϊπίδης περιορίστηκε να δηλώσει υπερήφανος για το Φεστιβάλ και να αναφερθεί στην καλή πορεία του ελληνικού κινηματογράφου στο εξωτερικό. Αναφορά που έγινε σχεδόν από όλους, ακόμα και από την πλευρά του υπουργείου, με τον υφυπουργό να δηλώνει ότι οι ταινίες γίνονται με λίγα μέσα και τουλάχιστον να παραδέχεται ότι αυτό δεν θα πρέπει να λειτουργήσει ως άλλοθι. Για μία ακόμα φορά, βέβαια, το φταίξιμο ρίχτηκε στην κρίση -χωρίς να γίνει αναφορά στην κρατική απουσία.

Αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Η δυσαρέσκεια του κοινού έγινε φανερή λίγο αργότερα, όταν ανέβηκε στη σκηνή ο σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά, Δημοσθένης Δαβέτας για να μας απευθύνει ένα μήνυμα από τον πρωθυπουργό. Το μήνυμα δεν το ακούσαμε ποτέ, ο ίδιος άρχισε να μας μιλά για τις μέρες του στη Liberation και το αποκορύφωμα ήρθε όταν ένας από το κοινό φώναξε: «Τι θα γίνει ήρθαμε να δούμε τον Τζάρμους!»

Στον αντίποδα, η Θεσσαλονίκη αγαπάει τον δήμαρχό της και φάνηκε από το χειροκρότημα που απέσπασε. «Πριν σας διαβάσω ένα σοβαρό μήνυμα» είπε ο Γ.Μπουτάρης, καταχειροκροτούμενος. Κήρυξε την έναρξη του Φεστιβάλ και δήλωσε «σινεμαδάκιας».

Ο Τζιμ Τζάρμους ανέβηκε στη σκηνή και αποθεώθηκε. Ευχαρίστησε το Φεστιβάλ για την πρόσκληση, χαρακτήρισε τον Δημήτρη Εϊπίδη ως «νονό του ενδιαφέροντος σινεμά» και ευχαρίστησε και τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο, λέγοντας ότι εάν δεν είχε εμφανιστεί «σαν άγγελος», η ταινία του δεν θα είχε τη χρηματοδότηση που απαιτείτο και δεν θα γινόταν.

Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί

Δύο εκλεπτυσμένα βαμπίρ, ο Αδάμ και η Εύα δεν μπορούν ακριβώς να ταιριάξουν στον σύγχρονο κόσμο. Εκείνη μένει στην Ταγγέρη, εκείνος στο Ντιτρόιτ. Και οι δύο ασχολούνται με τη μουσική, τα βιβλία, την επιστήμη, την τέχνη γενικά. Ξανασμίγουν, αλλά δεν είναι σίγουροι πώς θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στον σύγχρονο κόσμο που τους προκαλεί σύγχυση.

Ο Τζάρμους έφτιαξε ένα έξυπνο παιχνίδι με το βαμπιρικό μύθο. Στην ταινία «ζόμπι» αποκαλούνται οι άνθρωποι που καταστρέφουν κάθε τι ωραίο στο διάβα τους. Οι βρυκόλακες, από την άλλη, είναι πλάσματα που έχουν μείνει εδώ και πολύ καιρό στον κόσμο και ξέρουν να αγαπούν την τέχνη και τα ωραία πράγματα.

Η ταινία μοιάζει περισσότερο ως ένας ερωτικός ύμνος του Τζάρμους σε αυτά που αγαπάει: στις μουσικές, στα βιβλία, στο βινύλιο, στις κιθάρες, στην αυθεντικότητα, στην ανεξαρτησία, παρά μια ταινία για βρυκόλακες. Χρησιμοποιώντας, πάντως, αυτό το είδος, ο σκηνοθέτης κάνει και ένα σχόλιο πάνω στην εξάντληση του θέματος από πλήθος νεανικών ταινιών, ανανεώνοντας το είδος.

Οι δύο πρωταγωνιστές του είναι απόλυτα ταιριαστοί (Τίλντα Σουίντον και Τομ Χίντλεστον σε μεγάλα κέφια). Μάλλον παράταιρη μοιάζει η παρουσία της αδελφής- Μία Γουασικόφσκα. Ίσως η κάμερα να έπρεπε να μείνει με τους εραστές.

Ο Τζάρμους κινηματογραφεί υπέροχα νυχτερινά πλάνα -αρχίζοντας από το στριφογύρισμα της έναρξης- και δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, καθώς αυτή είναι μία ταινία για πλάσματα της νύχτας που παλεύουν ενάντια στο ένστικτό τους.