ΕΠΙΚΑΙΡΑΠρόσωπα

54ο ΦΚΘ: Ο Τζιμ Τζάρμους μιλά για τα βαμπίρ, το σινεμά, τον Λου Ριντ

Ο Τζιμ Τζάρμους είναι ροκ σταρ. Εντάξει, όχι ότι δεν είχαμε πολλές αποδείξεις από τις ταινίες του, όχι ότι δεν ξέραμε ότι ακούει (και παίζει) μουσική, αλλά το καταλάβαμε από τη ζεν φιλοσοφία του, τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του και τον τρόπο με τον οποίο μίλησε στη συνέντευξη Τύπου του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη ζωή, τα βαμπίρ, την τέχνη. Και τον κόσμο.

Για τα βαμπίρ: «Το “Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί” δεν είναι ταινία τρόμου, έχουν γίνει εκατοντάδες τέτοιες. Δεν φοβήθηκα να κάνω και γω μια τέτοια γιατί πολύ απλά η ταινία μου δεν είναι μια ταινία για βρικόλακες. Είναι μια ερωτική ιστορία και η βάση δίνεται στους χαρακτήρες».

Για την αιώνια ζωή: «Δεν θα ήθελα να ζω για πάντα, όπως οι χαρακτήρες μου. Θα ήθελα να ζω πολύ περισσότερο, αλλά και ο θάνατος είναι κομμάτι ενός κύκλου. Η ζωή είναι σαν μια μικρή φλόγα που τρεμοπαίζει. Αλλά είμαστε εδώ και πρέπει να τη ζήσουμε».

Για το ότι είναι στο περιθώριο: «Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν στο περιθώριο και όχι στο mainstream. Εκεί θεωρώ ότι ανήκω και εγώ. Κάπου στο περιθώριο της τέχνης».

Για τους φύλακες του σινεμά: «Στην Αμερική το ανεξάρτητο σινεμά έχει μετατραπεί σε μάρκετινγκ.Ίσως το ελληνικό νέο κύμα με τους χαμηλούς προϋπολογισμούς να είναι το μέλλον. Παλιά τα πράγματα ενδιαφέρονταν για τα βασικά. Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα. Οι ταινίες πρέπει να γυρίσουν στην ποίησή τους. Στην Ελλάδα, τη Ρουμανία, το Ιράν υπάρχουν τα τελευταία χρόνια όμορφοι κήποι ταινιών. Διατηρώ πολλή ελπίδα μέσα μου. Δεν μπορείς να σκοτώσεις την όμορφη φόρμα που είναι το σινεμά.

Για το δικό του «ναρκωτικό»: «Η ανθρώπινη φαντασία και η φυσική παρουσία του κόσμου. Ο ήλιος, το φεγγάρι, το δώρο του να είσαι συνειδητοποιημένος».

Για τον Λου Ριντ: «Ήταν ο νονός της μουσικής στη Νέα Υόρκη. Στην αρχή όλοι θεωρούσαν τη μουσική του θόρυβο, αλλά κοιτάξτε τι επίδραση είχε. Δεν χάθηκε η κληρονομιά του. Long Live Lou Reed».

Για τη δική του κληρονομιά: «Κάποτε, ο φίλος μου Άκι Καουρισμάκι όταν του έκαναν μια τέτοια ερώτηση, είπε: “Ευτυχώς το πέπλο της ιστορίας θα έρθει και θα μας εξαφανίσει όλους”».

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *