Η Ζούγκλα (Jungle)
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία και αντίστοιχο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γιόσι Γκίνσμπεργκ, Η Ζούγκλα μας περιγράφει την ιστορία τεσσάρων ταξιδιωτών στην καρδιά του Αμαζονίου που εξελίσσεται σε εφιάλτη, όταν η παρέα χωρίζεται στην προσπάθεια να διασχίσουν έναν ορμητικό ποταμό.
Κατά την παράδοση του year-off, μιας παλαιότερης ιδιαίτερα δημοφιλούς τακτικής νέων του δυτικού πολιτισμού, που εγκαταλείπουν για ένα χρόνο τις σπουδές τους και ταξιδεύουν να δουν τον κόσμο, με μια μετά-χίπικη αντίληψη, συναντάμε τον κεντρικό χαρακτήρα μας, Γιόσι (Ντάνιελ Ράντκλιφ), να κυκλοφορεί γύρω από το Λα Παζ και να συναντά τους φίλους του, Μάρκους και Κέβιν. Η παρέα συναντά όμως και έναν περίεργο μεσήλικα, τον Καρλ που τους πείθει να τον ακολουθήσουν σε ένα επικίνδυνο ταξίδι στην καρδιά της βολιβιανής ζούγλας.
Το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι το σενάριο, που αποτυγχάνει να μας γνωρίσει τους χαρακτήρες του, να μας κάνει να θέλουμε να μάθουμε την ιστορία τους, ποιοι είναι, γιατί είναι φίλοι, γιατί το κάνουν αυτό και ξεκίνησαν ο καθένας μόνος του να φτάσει εκεί, ποια είναι η κοσμοθεωρία τους, πως προσεγγίζουν τους άλλους και τους ντόπιους, δε μας αφήνει να τους συμπαθήσουμε και να βιώσουμε μαζί τους την περιπέτεια τους. Επίσης στο κομμάτι της περιπέτειας, έχοντας βγει πάμπολλες ταινίες με αντίστοιχη θεματολογία, η ιστορία δεν δείχνει να αισιοδοξεί να μας δώσει κάτι φρέσκο ή διαφορετικό.
Υπάρχει και ένα μικρότερης σημασίας λάθος προσέγγισης σε όλη την ταινία, που χτίζεται γύρω από την περιπέτεια επιβίωσης του κεντρικού ήρωα. Φυσικά, δεν είναι «σπόιλερ» να υποθέσουμε εξαρχής ότι όποιον κίνδυνο και αν διατρέξει ο κεντρικός χαρακτήρας στο τέλος θα επιβιώσει… για να γράψει τελικά το best seller βιβλίο που θα διηγηθεί την περιπέτεια του. Περιμένουμε λοιπόν να δούμε αν η ιστορία θα μας συναρπάσει και πως θα μας την περιγράψει ο σκηνοθέτης και το επιτελείο του.
Σκηνοθέτης, ο Γκρεγκ ΜακΛιν που έχει στο ως τώρα ενεργητικό του την τηλεοπτική σειρά Wolf Creek, την περιπέτεια τρόμου με τον τεράστιο κροκόδειλο του 2007, Σαρκοβόρα Απειλή (Rogue) και το περσινό κάπως καλύτερο The Belko Experiment, που δεν έφτασε στις ελληνικές αίθουσες. Εδώ δείχνει μάλλον αναποφάσιστος προς το ύφος που θέλει να προσεγγίσει την ταινία του. Ξεκινά μουδιασμένα και στην πορεία αλλάζει προσέγγιση περνώντας σε μια φαντασιακή, acid παρουσίαση βιντεοκλιπίστικων παραισθήσεων, ψυχοτρόπων ουσιών και ναρκωτικών. Οι παραισθήσεις θα επιστρέψουν αργότερα, όταν ο Γιόσι θα μείνει μόνος στη ζούγκλα. Αυτά τα κομμάτια των παραισθήσεων φαίνεται ότι άρεσαν και στον σκηνοθέτη περισσότερο και έριξε περισσότερο μεράκι. Όμως μολονότι σε μια απενοχοποιημένη περιπέτεια όπως στην Παραλία (The Beach) του Ντάνι Μπόιλ όσο αυτό εντάσσεται στο ύφος όλης της ταινίας και ενισχύει το αποτέλεσμα, εδώ μοιάζει ασύνδετο και αποσπασματικό. Η Ζούγκλα στο σύνολο της δε μοιάζει μια ταινία που επιδιώκει τη διασκέδαση, παρά στο δράμα, αν και στην αντίθετη περίπτωση το αποτέλεσμα πιθανότατα να ήταν καλύτερο.
Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ πάντως, ήταν καλός. Ο ηθοποιός προσπαθούσε μεγαλώνοντας να αποτινάξει από πάνω του τον ρόλο του Χάρι Πότερ και σίγουρα το πέτυχε με το ρόλο του πτώματος στο Swiss Army Man, αποτελώντας μαζί με τον Πολ Ντάνο ένα αχτύπητο δίδυμο. Εδώ, στο Η Ζούγκλα, αναλαμβάνει άλλον έναν απαιτητικό ρόλο, που πέραν των ερμηνευτικών ικανοτήτων, τον καλεί να περάσει μπόλικες δοκιμασίες κι ο ίδιος στα γυρίσματα και να χάσει αρκετά κιλά. Είναι και ο μόνος που διασώζεται από την ταινία, ενώ σε στιγμές μας δείχνει και ένα γοητευτικό πρόσωπο που δεν είχε βγάλει ως τώρα. Όμως, όπως έχουμε πει επανειλημμένα, όσο και να προσπαθήσει ένας ηθοποιός, για να παίξει πρέπει να υπάρχει ρόλος. Έτσι, ο Ράντκλιφ δείχνει πιο άνετος όταν είναι μόνος στη ζούγκλα, παρά όταν είναι μαζί με τους άλλους, δείχνοντας ξανά το πρόβλημα που υπάρχει στο σενάριο και στους χαρακτήρες.
Στο σύνολο της, λοιπόν, έχουμε μια ταινία που το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι μοναχά μερικά αποσπασματικά ωραία στιγμιότυπα, αλλά όχι ένα καλό σύνολο, ενώ οι λεζάντες με τις πραγματικές ιστορίες των χαρακτήρων στο τέλος της ταινίας, μας υπερτονίζουν ξανά ότι υπήρχαν πολλά επιπλέον στοιχεία της ιστορίας, που η ταινία απέτυχε να μας περάσει.
