Φάκελος Δεινόσαυροι: Jurassic Park (1993)
Οι δεινόσαυροι είναι από τα αγαπημένα θέματα του κινηματογράφου με τις ταινίες αυτές να θεωρούνται πλέον κλασικές. Με αφορμή την επικείμενη πρεμιέρα της ταινίας «Jurassic World: Το βασίλειο έπεσε», οι Cinepivates ανοίγουν τον sci-fi φάκελο «Δεινόσαυροι».
Jurassic Park (1993)
Stars: Σαμ Νιλ, Λόρα Ντερν, Ρίτσαρντ Άτενμπορο, Τζεφ Γκόλντμπλουμ
Director: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Το στόρυ έχει ως εξής: πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας δημιουργεί με το DNA από αίμα δεινοσαύρων μια ολόκληρη νέα γενιά των αφανισμένων από τον πλανήτη δεινοσαύρων, με σκοπό την κατασκευή ενός πάρκου ψυχαγωγίας. Για την έγκριση λειτουργίας του, καλεί δυο παλαιοντολόγους να το επισκεφτούν. Μαζί τους βρίσκεται ένας μαθηματικός, ο οποίος έχει ενδοιασμούς γι` αυτό το εγχείρημα, τα εγγόνια του ιδιοκτήτη και ένας δικηγόρος. Ξεκινώντας την περιήγηση στο πάρκο, μια δυνατή θύελλα ξεσπά και καταστρέφει τα συστήματα ασφαλείας, με τους επισκέπτες του πάρκου να βρίσκονται στο έλεος των δεινοσαύρων.
Το «Jurassic Park» είναι από τις ταινίες εκείνες που αποδεικνύουν πως αν τα οπτικά εφέ χρησιμοποιηθούν σωστά από έναν άξιο σκηνοθέτη, όπως είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, τότε το αποτέλεσμα θα είναι εγγυημένα εντυπωσιακό. Η πρώτη ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Μάικλ Κράιτον, τα δικαιώματα του οποίου είχε αγοράσει η Universal πριν καν εκδοθεί. Όπως είναι αυτονόητο, το βιβλίο σάρωσε και η ταινία έφτασε στην κορυφή του αμερικάνικου box office.
Ο Σπίλμπεργκ επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά την φήμη του άξιου σκηνοθέτη, αφού σκηνοθετικά ήταν άρτια, δημιουργώντας – με την κατάλληλη δραματουργία – σασπένς στον θεατή. Οι δεινόσαυροι είναι τόσο καλοφτιαγμένοι, που ο θεατής δεν αντιλαμβάνεται στιγμή πως ουσιαστικά βλέπει pixels. Τα εφέ κόβουν την ανάσα, οι σκηνές καταδίωξης είναι κάτι παραπάνω από αγωνιώδεις, με την ένταση από το δυνατό μοντάζ να κρατάει τον θεατή σε εγρήγορση. Το σενάριο, που φέρει μικροδιαφορές σε σχέση με το βιβλίο, είναι καλοδουλεμένο, δεν αναλώνεται μόνο στον εντυπωσιασμό του θεατή, αλλά έχει και έναν τόνο σεβασμού προς το μεγαλείο της φύσης.
Στο «Jurassic Park» ο Σπίλμπεργκ αποκάλυψε τους δεινόσαυρους στον θεατή αρκετά νωρίς, κάτι που δεν είχε γίνει με τον καρχαρία στα «Σαγόνια του καρχαρία». Από ότι φαίνεται, ο σκηνοθέτης δεν ήθελε να δώσει περαιτέρω βάρος στον φόβο που προκαλεί ένας δεινόσαυρος αλλά στο αισθητικά τέλειο αποτέλεσμα των οπτικών εφέ.
Μέσα από το έργο αυτό, ο Σπιλμπεργκ εντυπωσιάζει, για ακόμα μία φορά, χρησιμοποιώντας κάτι που τότε ήταν έξω από την εποχή του, κάνοντάς το δικό του, έχοντας ως στόχο να προκαλέσει φόβο στο θεατή. Ο ίδιος αυτός φόβος που επαναλαμβάνεται όσες φορές και αν δει κανείς τη ταινία, ακόμα και σήμερα.
Κλείνοντας, να σημειώσουμε πως η ταινία έχει βραβευτεί με τρία όσκαρ (μοντάζ ήχου, μίξη ήχου, οπτικά εφέ), ένα BAFTA (οπτικά εφέ), ενώ ήταν υποψήφιο και για βραβείο Γκράμι (soundtrack).
Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, είναι οι λόγοι που κάνουν ακόμη και σήμερα το «Jurassic Park» μια κλασική επιλογή του είδους που θέλουμε να βλέπουμε ξανά και ξανά.
