Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi)
H Bengu, ο Alsan Parcasi, η Psikopat, ο Duman, o Deniz, η Sari, o Gamsiz και οι φίλοι τους αναλαμβάνουν ρόλο ξεναγού και μας γνωρίζουν την πόλη τους, την Κωνσταντινούπολη.
Γατόφιλοι όλου του κόσμου ενωθείτε. Ήρθε ένα ντοκιμαντέρ να σας μυήσει στον κόσμο των αγαπημένων τετράποδων ενώ ταυτόχρονα θα σας ταξιδέψει στους δρόμους και στα μαγαζιά μιας ιστορικής πόλης.
Το ντοκιμαντέρ της Ceyda Torun έχει διττό ρόλο, με απώτερο σκοπό να κάνει τον θεατή κοινωνό της αγάπης του ανθρώπου για τις γάτες τελικά καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ταξιδιωτικό οδηγό διαφορετικό από τους άλλους. Χωρισμένο σε δύο οπτικές γωνίες, από την μια τα εναέρια πλάνα της Κωνσταντινούπολης και από την άλλη τα πλάνα στο επίπεδο των ματιών των γατιών, η σάρωση της Κωνσταντινούπολης είναι πλήρης. Μικρές και μεγάλες γάτες περιφέρονται στους δρόμους και άνθρωποι όλων των ηλικιών σταματούν για να τους χαρίσουν ένα χάδι. Και εκεί ξεκινάει η σύνδεση ενός ζώου με τον πολιτισμό μιας πόλης. Καθώς «τα αδέσποτα δείχνουν τον πολιτισμό μας».
Οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα στις γάτες εξηγούν τους – διαφορετικούς- λόγους για τους οποίους θαυμάζουν και αγαπούν τα εξημερωμένα αιλουροειδή. Άλλος τις θεωρεί γούρι, άλλος θαυμάζει την γυναίκεια φινέτσα της γάτας και την απελευθέρωση της γυναικείας φύσης που θεωρεί ότι συμβολίζουν, άλλος πιστεύει ότι ο ίδιος είναι ο μεσολαβητής του θεού για την φροντίδα αυτών των πλασμάτων, άλλος απλά τις αγαπάει.
Οι ήρωες όμως της ταινίας δεν είναι οι άνθρωποι αλλά οι γάτες. Κάθε μια αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο και με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της γεμίζει τα πλάνα που περιγράφουν την ζωή της. Ο ανθρωπομορφισμός είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί, κυρίως από την στιγμή που το Kedi δεν είναι ένα εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ αλλά μια ρομαντική απεικόνιση ενός αγαπημένου ζώου σε μια αγαπημένη πόλη. Η συμμετοχή των ανθρώπων δεν περιορίζεται στα ζωοφιλικά τους αισθήματα, αλλά μέσα από τις δηλώσεις τους είναι εμφανή πολιτισμικά και θρησκευτικά πιστεύω. Όταν ένας από τους γατόφιλους έθαβε γατιά στον κήπο του και σημάδευε τους τάφους με σταυρούς, σύμβολο που γνώρισε από ταινίες, τιμωρήθηκε από τον μουσουλμάνο πατέρα του. Ένας άλλος ξεκίνησε να φροντίζει γάτες όταν σε μια δύσκολη οικονομική στιγμή μια γάτα του έδειξε ένα χαμένο πορτοφόλι που είχε μέσα όσα λεφτά ακριβώς χρειαζόταν. Και άλλες πολλές ιστορίες, με την κάθε μια να είναι ξεχωριστή κυρίως για την αλήθεια που κρύβει. Οι περισσότεροι απο τους αφηγητές δεν ξεχνούν και τον θεό στις αφηγήσεις τους καθώς «ο Θεός μας δείχνει την αγάπη του μέσα από αυτά τα πλάσματα».
Οι πιο αυστηροί θα διακρίνουν αντιθέσεις που δεν θα τους βρουν σύμφωνους, όπως όταν ο εκλεπτυσμένος γάτος που τρώει ειδικό gourmet γεύμα κάθε μέρα, χτυπώντας με το πατουσάκι του στο τζάμι του μαγαζιού που τον ταΐζει, θα σταθεί δίπλα δίπλα μ’ ένα παιδί που ζητιανεύει για να φάει. Η΄ όταν σ’ ένα από τα τελευταία πλάνα της ταινίας στο μισό είναι μια γάτα κλεισμένη πίσω από ένα παράθυρο σ’ ένα διαμέρισμα και στο άλλο μισό είναι μια γάτα ελεύθερη. Ενώ η αγάπη για τα ζώα είναι σαφής και αδιαμφησβήτητη στο ύφος του ντοκιμαντέρ, η πεποίθηση που υποστηρίζει ότι οι γάτες καλύτερα να ζουν στον δρόμο απ’ ότι σε σπίτι, γιατί έτσι χάνουν την γατίσια φύση τους, θα ενοχλήσει όσους ζουν με αυτά τα ζώα κάτω από την ίδια στέγη. Κάθε σύννεφο όμως θα εξατμιστεί με το επόμενο πλάνο και την επόμενη μουσούδα.
Το Kedi είναι η ταινία που θα γεμίσει την μεγάλη οθόνη πατούσες και νιαουριτά σε μια overdose γλυκύτητα, που θα ευχαριστήσει κάθε cat person, αλλά ταυτόχρονα θα ξεψαχνίσει την πόλη που αυτές οι ψυχές έχουν διαλέξει για σπίτι τους.
