Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι για 6η χρονιά

Για έκτη συνεχόμενη χρονιά , η κινηματογραφική διοργάνωση-και όχι φεστιβάλ όπως υποστηρίζει ο δημιουργός της- ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ επιστρέφει στις 29 Ιουνίου . Μια εβδομάδα classic προβολών που ξεκίνησε κάποτε ως αστείο, εδραιώθηκε στην πόλη της Αθήνας ως μια κινηματογραφική όαση μέσα στην κινηματογραφική ανυδρία της περιόδου.  Στο πέρασμα αυτών των χρόνων έχουμε απολαύσει θρυλικές προβολές made by Ηλίας Φραγκούλης , όπως η προβολή του Pillow Talk, το Last Year at Marienbad, το An American Werewolf in London και άλλες This is Classic ή cult  ταινίες που ο Ηλίας φροντίζει να επανασυστήνει στο κοινό για να θυμίζει τις παλιές καλές εποχές των θερινών κινηματογράφων.

Η φετινή διοργάνωση θα στεγαστεί στην αγαπημένη και θρυλική Ριβιέρα και στο Λαΐς. Από το φετινό πρόγραμμα έχουν έως τώρα δοθεί στη δημοσιότητα η ταινία έναρξης «Η Αποπλάνηση»(The Beguiled) της Σοφία Κόπολα (29 Ιουνίου), που τιμήθηκε τον προηγούμενο μήνα με βραβείο σκηνοθεσίας στο πρόσφατο φεστιβάλ Καννών και ταινία λήξης θα είναι «Το Μπαρ» (El Bar) του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια (5 Ιουλίου).

Ο οργανωτής του φεστιβάλ και κριτικός κινηματογράφου Ηλίας Φραγκούλης, γράφει για τους δυο χώρους που θα φιλοξενήσουν φέτος το Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι:

Η Ριβιέρα (κάποτε αρχοντικό που έγινε στάχτη από πυρκαγιά) στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου, στην καρδιά των Εξαρχείων, υπήρξε ένα από τα σινεμά που επισκεπτόμουν διαρκώς, από τα παιδικά μου χρόνια, στα 80’s. Ίσως το «κόσμημα» του αξέχαστου Θόδωρου Ρίγγα, εκείνης της κλασικής και ευγενικής φιγούρας που θυμόμαστε να στέκει είτε σε αυτή είτε στην είσοδο του γειτονικού ΒΟΞ, έπαιζε κυρίως ταινίες ρεπερτορίου και εβδομάδες αφιερωμένες σε είδη και διάσημους σκηνοθέτες, αλλάζοντας έργο κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Κινηματογραφικό σχολείο κυριολεκτικά, με κόπιες από φιλμ, τις τυπικές γκρίνιες κάποιων θεατών όταν οι «γραμμές» και τα απότομα «πηδήματα» στην οθόνη ήταν περισσότερα του επιτρεπτού, σε εποχές που δεν θα έλεγα ότι νοσταλγώ… «μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά». Καμία «γραφικότητα» εδώ! Η νοσταλγία συνοδεύεται από τις ταινίες, κυρίως, μαζί με το περιβάλλον και τον ρόλο που έπαιξε αυτό, συνδυαστικά. Μπορώ να θυμηθώ πόσους Χίτσκοκ έχω δει στη Ριβιέρα, πόσους Φελίνι, πόσες θρυλικές κωμωδίες του βρετανικού σινεμά, μέχρι και την αβεβαιότητα για το αν είδαμε… ολόκληρο το φινάλε της «Νύχτας των Δολοφόνων» του Ρομάν Πολάνσκι κάποια νύχτα καλοκαιριού (αν έψαχνα το αρχείο μου με τα προγράμματα από τότε, θα έγραφα και την ημερομηνία!).

Από το Λαΐς, που είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του το 1948, δεν έχω παρόμοιες αναμνήσεις, διότι έκλεισε το 1975, μην αντέχοντας τον ακόμη πιο λαϊκό σε θεάματα ανταγωνισμό της τηλεόρασης. Η ταράτσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος αποτελεί την αναδιαμόρφωση του παλιού εκείνου θερινού κινηματογράφου, που λειτουργούσε στο δώμα του κτηρίου. Εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 2010, με ανεξάρτητη είσοδο από την οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, και ξεχωρίζει από πολλά θερινά σινεμά της Αθήνας για το επίπεδο προβολής και τον προσεγμένο του ήχο, στοιχεία στα οποία έδινε ανέκαθεν βάρος η Ταινιοθήκη. Με συγκινεί και με τιμά ιδιαίτερα η υποστήριξη των ανθρώπων της, από την πρώτη κιόλας χρονιά του Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι, και όφειλε αυτή η διοργάνωση να περάσει κι από τούτον το «ναό» της 7ης Τέχνης στο Γκάζι.

Ραντεβού λοιπόν στις 29 Ιουνίου…Ξαφνικά!