Εσύ θυμασαι τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Μερικές ταινίες, ή μάλλον, όλες οι ταινίες, όταν τις παρακολουθήσεις τη στιγμή που πρέπει, λεχουν ένα απολύτως κλονιστικό αποτέλεσμα πάνω σου.
Αυτο ισχύει και για την ταινία του Yan Samuell L’ age de raison (μεταφράστηκε ως Το Γράμμα Που ‘Αλλαξε Τη Ζωή Μου), η οποία είναι μία δυνάμει συγκινησιακή βόμβα. Τόσο χαρούμενη κατά βάθος, κι αν ακόμη περιβάλλει θλιβερά συμβάντα(π.χ. κατάσχεση περιουσίας των γονιών της μικρής Μαργκερίτ, εγκατάλειψη αυτής και της οικογένειάς της, απ΄τον μπαμπά, λόγω ενοχών), τοσο υπέροχα σουρρεαλιστική, όχι βέβαια του επιπέδου της Amelie, αλλά με πολύ καλές στιγμές.
Η Μαργκερίτ λοιπόν, ετών 7, αποφασίζει να παραδώσει στον συμβολαιογράφο του χωριού της, ένα δέμα με επιστολές που απευθύνονται στον μέλλοντα ενήλικα εαυτό της, το οποίο δέμα πρέπει να της παραδοθεί σε συγκεκριμένη ημερομηνία: την 21/9/2010, ημέρα των γενεθλιων της. Οι επιστολές θα της υπενθυμίσουν τα σχέδια της για το μέλλον της που είχε καταστρώσει μικρή(να γίνει γιατρός φαλαινών, λόγου χάριν) και ποιά από αυτά υλοποίησε…
Η Μαργκερίτ δεν αστειεύεται καθόλου, όπως επίσης δεν αστειεύεται κι ο συμβολαιογράφος, ο οποίος με επαγγελματική ευσυνειδησία αναλαμβάνει την εργασία που του ανέθεσε. Η 21η Σεπτεμβρίου έφτασε και η ενήλικη πλεόν, υπέρκομψη, κουκλάρα και υπερδραστήρια Μαργκερίτ(απολαυστική η Sophie Marceau), μεγάλο στέλεχος κατασκευαστικής εταιρείας με ωραιο εραστή/συνεργάτη(ο Marton Csokas, ο εκπληκτικός κι αντιπαθέστατος Γκι ντε Λουζινιάν, του Kingdom Of Heaven αν ενθυμείστε), και καθόλου ελεύθερο χρόνο, παραλαμβάνει απ΄τον συμβολαιογράφο αυτοπροσώπως παρακαλώ, το μυστηριώδες και ξεχασμένο δέμα. Ετσι είναι αυτά, όταν δεσμεύεσαι ενώπιον συμβολαιογράφων και δικηγόρων, εσύ μπορεί να ξεχάσεις, αυτοι όμως, ποτέ.
Τα όνειρα λαμβάνουν πάντα, εκδίκηση. με αμυδρές αναφορές στην έξοχη Amelie του Ζαν Πιερ Ζενέ, εξαιρετικά feel good τίτλους έναρξης και μια τρυφερά αστεία σεκάνς( τα όνειρα της μικρής Μαργκερίτ και του αδελφού της Ματιέ, καθως και του κολλητού της/μεγάλου της έρωτα Φιλιμπέρ) σχετικά με τα σχέδια επαγγελματικής αποκατάστασης, η ταινια του Samuell σου αφήνει ένα χαζοχαρουμενο χαμόγελο στο πρόσωπο, κι ένα φτερούγισμα στο στομάχι. Σαν αυτό που νιώθεις όταν ξανασυναντάς τον άνθρωπο που λάτρευες μικρή και αναγκάστηκες να ξεχάσεις. Σαν αυτο που νιώθεις όταν ξαναβρίσκεις λησμονημένα προσωπικά αντικείμενα.
Το ενδιαφέρον twist πάντως της ιστορίας ειναι οτι ο μεγάλος έρωτας της Μαργκερίτ, ο “τρυποσκάφτης” Φιλιμπέρ, ΔΕΝ αποκαθηλώνει τον Μάλκολμ(Marton Csokas) στην καρδιά της, όπως ίσως θα περιμέναμε απ΄αυτή την ιστορία ονειρο-επανόρθωσης. Ισως επειδή η φιγούρα του Μάλκολμ δεν παραπέμπει σε κείνα τα ολοφάνερα σπαστικά μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων που κοιτάζουν συνεχώς πίσω τους, μήπως και τους τη φέρει κανένας ανταγωνιστής. Είναι ένας σκληρά, πολύ σκληρά εργαζόμενος νέον, γοητευτικός άντρας, που είχε ένα απωθημένο- να γίνει ραλίστας. Δεν το κατάφερε ακριβώς, αλλά προσάρμοσε την νοοτροπία του ραλίστα στην τωρινή του απασχόληση.
Νομίζω πως η ταινία, χωρις να αποτελεί αριστούργημα, ειναι απολαυστική, όπως ακριβως η πρωταγωνίστριά της, ένα χάρμα οφθαλμών η Marceau, εμφανισιακώς και ερμηνευτικώς. Της ταιριάζει πολύ η κομεντί και οι γόβες-στιλέτο.
Ταινία-οδυνηρή υπενθύμιση για τις παιδικές χίμαιρες, που αν τις κυνηγούσαμε μεχρι τέλους, ίσως ο κοσμος μας κι εμείς οι ίδιοι, να ήμασταν πιό ευτυχισμένοι…
Φράνσις
