La La Land
Από τον υπέροχο τίτλο που σου γλυκαίνει το στόμα μέχρι τους τίτλους τέλους που κουδουνίζουν μαγικά γύρω από τα αυτιά σου, το La La Land είναι μια σπουδαία ταινία.
Ο Σεμπάστιαν είναι ένας πιανίστας της τζαζ, ο οποίος θέλει να μεταδώσει σε όλους όσους έχουν την υπομονή να τον ακούσουν, την αγάπη του για την κλασική τζαζ μουσική. Είναι, μάλιστα, παραδοσιακός στα γούστα του, καθώς τάσσεται κατά της free jazz και όλων των μοντέρνων προσμίξεων. Από την άλλη, η Άννα θέλει να γίνει ηθοποιός. Πηγαίνει από τη μία οντισιόν στην άλλη, χωρίς αποτέλεσμα, ενώ τα πρωινά εργάζεται στο καφέ ενός μεγάλου στούντιο. Οι δύο χαρακτήρες διαθέτουν περίσσευμα σε όνειρα, αλλά μεγάλα εμπόδια μπροστά τους. Και τι ρόλο παίζει ο έρωτας σε αυτή την ιστορία;
Το La La Land είναι μία ταινία που σου ζεσταίνει την καρδιά. Μια ταινία που μπορεί να σε κάνει να θες να χορέψεις στα αστέρια όχι σαν τον Φρεντ Αστέρ και την Τζίντζερ Ρότζερς, αλλά σαν το δικό μας, σύγχρονο σπουδαίο κινηματογραφικό ζευγάρι: τον Ράιαν Γκόσλινγκ και την Έμμα Στόουν. Υπέροχοι και οι δύο μέσα στις εμμονές τους και τις συνήθειές τους, με το βλέμμα στις ελπίδες αλλά εγκλωβισμένοι από τα απλά καθημερινά εμπόδια, οι δύο πρωταγωνιστές επαναβεβαιώνουν εδώ την υπέροχη χημεία που επέδειξαν σε δύο προηγούμενες ταινίες (Crazy, Stupid, Love και Gangster Squad) και θέτουν με αξιώσεις υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας -ιδιαίτερα η Στόουν που καλείται να παίξει μια ηθοποιό που με τη σειρά της ερμηνεύει διαφορετικούς ρόλους. Όχι ότι αυτά είναι τα μόνα Όσκαρ που διεκδικεί το La La Land. Η ταινία υπερέχει σε όλα σχεδόν τα επίπεδα -σκηνικά, κοστούμια, σκηνοθεσία, μουσική, τραγούδι- και αν δεν σαρώσει φέτος τα Όσκαρ τουλάχιστον θα σαρώσει τις υποψηφιότητες.
Η ταινία αποτελεί έναν φόρο τιμής στα κλασικά μιούζικαλ του Χόλιγουντ, με τα πολύχρωμα ρούχα, τις κλακέτες, τον χορό και το τραγούδι που ξεκινάει απρόσμενα. Ταυτόχρονα είναι μια ερωτική επιστολή στο σύγχρονο Λος Άντζελες. Η ταινία αποπνέει τον αέρα της πόλης: τις προσδοκίες, τις δυσκολίες, τις προσπάθειες, την επιθυμία όλων να γίνουν κάτι, κάτι που να σημαίνει κάτι. Και μέχρι τότε κάνουν κάτι άλλο.
Δεν θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά στο μπερδεμένο, υπέροχο, τρυφερό, πολυσύνθετο φινάλε της ταινίας, ένα φινάλε που μοιάζει να έχει περιβάλλει μέσα σε μια μεγάλη φούσκα όλα τα συναισθήματα που περνούν από τα πρόσωπα των δύο ηρώων: αποτελεί ένα συναισθηματικό rollercoaster στο οποίο απλά θέλεις να ανέβεις ξανά.
Ο Ντάμιεν Σαζέλ, μετά το Whiplash επανέρχεται με μία ταινία που έχει και αυτή ρυθμό, αν και διαφορετικό ρυθμό από την προηγούμενη ταινία του. Ενώ το Whiplash είχε την ένταση των κρουστών της τζαζ, το La La Land έχει ένα γλυκόπικρο τέμπο, είναι ταυτόχρονα μοντέρνο και νοσταλγικό, είναι ρομαντικό και σκληρό, είναι μια ταινία που σε κάνει να θες να βγεις από το αυτοκίνητό σου και να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να ερωτευτείς. Να ονειρευτείς. Και να θυμηθείς πώς είναι να ονειρεύεσαι μεγάλα όνειρα που φτάνουν μέχρι τα αστέρια…
