Κορώνα Γράμματα: Το Φαβορί ξεφούσκωσε

Lay the Favorite (Κορώνα Γράμματα), ο τίτλος αναφέρεται στην τακτική των τζογαδόρων να βγάζουν σταθερές αποδόσεις με βάση τις εκπλήξεις, δηλαδή μη ποντάροντας στα φαβορί. Καλά μη περιμένετε ιδιαίτερες αναλύσεις στην ταινία καθώς ούτε κι οι ίδιοι καταλάβαιναν τι γυρίζανε!

Αν κρατάμε κάτι από την ταινία είναι το κορμί της Χολ, την καλή Ζέτα και τις καλτσούλες του Μπρους Γουίλις!

H ταινία κατηγοριοποιείται στις χαλαρές κομεντί. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι ο  High Fidelity (2000), The Queen (2006) Stephen Frears.

Μια country κοπέλα που εργάζεται (τίμια μεν, αλλά πως να το πω) σαν πόρνη αποφασίζει να πάει στο Βέγκας να πιάσει την καλή. O λόγος για την Ρεμπέκα Χολ (η Βικούλα του Vicky Cristina Barcelona) που έφτιαξε κορμάκι κι αποφάσισε να το δείχνει όποτε μπορεί. Εκεί βρίσκει δουλειά στο «γραφείο» στοιχημάτων του Μπρους Γουίλις και του φέρνει γούρι εν αντιθέση με τη στριμμένη γρουσούζα γυναίκα του (Κάθριν Ζέτα Τζόουνς). Επειδή το στιλάκι της προηγούμενης δουλειάς της δεν την έχει εγκαταλείψει κάνει εύκολα εχθρούς και φίλους. Και αφού ανακαλύπτει ότι τα πάει καλά στο παιχνίδι του τζόγου αρχίζει να ξανοίγεται.

Φέρε το όμορφο πρόσωπό σου στο τσεκούρι μου – Gimli

Αρχίζοντας να βλέπω την ταινία με ενόχλησε λίγο το παίξιμο της Rebecca Hall. Δηλαδή είπαμε να δείξει αθώα και σέξι αλλά υπερβάλει τόσο πολύ στην «τσαχπινιά» της που αντί για κωμικό φτάνει να είναι ενοχλητικό. Το κακό είναι ότι αυτό δε θα αλλάξει, μάλλον θα χειροτερέψει. Κι επειδή ο σκηνοθέτης την έχει λατρέψει θα πιάσει το μεγαλύτερο μέρος του φακού του προσπερνώντας γρήγορα γρήγορα τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Για να μιλήσω με τους όρους της ταινίας, η Χολ είναι το μεγάλο στοίχημα του σκηνοθέτη, αλλά μάλλον πόνταρε σε κουτσό άλογο! Και επειδή ξέρω ότι θα πείτε ότι είμαι πάλι κακός θα σας κάνω λίγες συγκρίσεις επιχειρηματολογίας. Στη βάση του σεναρίου έχουμε δει τη Τζούλια να παίζει «τις κάλτσες της» (αναφέρομαι στην Τζούλια Ρόμπερτς στο οσκαρικό Erin Brockovich, 2000 που δε την συμπαθώ και σαν ηθοποιό ιδιαίτερα). Δε θεωρώ δίκαιο το όσκαρ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεύτερη και βασική πηγή σύγκρισης είναι ο ρόλος της Λιβ Τάιλερ ένα χρόνο μετά, σε μια από τις πολύ αγαπημένες μου σπαρταριστικές κωμωδίες το «Εύφλεκτο Θηλυκό» (One Night at McCool’s, 2001) όπου η Liv Tyler ως Jewel τα σπάει και η ταινία είναι μια συνεχής διασκέδαση. Βέβαια εκεί είχε και τις φοβερές εμφανίσεις των λοιπών συμπρωταγωνιστών της, όπως του Ματ Ντίλον, Τζον Γκούντμαν, Πολ Ρέιζερ, Ρίτσαρντ Τζέκινς και τον αξέχαστο Μάικλ Ντάγκλας.

Το μεγάλο σοκ πάντως μου ήρθε από την ερμηνεία του Μπρους Γουίλις. Δηλαδή, έχει ένα παίξιμο τόσο χαζό και περίεργο που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έχει πάθει κανένα εγκεφαλικό! Θα ήθελα να δηλώσω εδώ, ότι τον συγκεκριμένο ηθοποιό τον προτιμώ σε κωμικούς ρόλους από ότι σε action αλλά αυτή τη νερόβραστη ερμηνεία δεν την κατάλαβα. Μιας που απολαμβάνει γενικά τα εκκεντρικά  ντυσίματα στις ταινίες του είπε εδώ να κάνει τη διαφορά φορώντας σορτσάκια και ψηλές καλτσούλες αλά Γερμανός τουρίστας. Όλο μαζί είναι κάπως (…) και μόνο προς το τέλος που φαίνεται λίγο πιο δυναμικός μπαίνει οριακά στο ρόλο του καλού τζογαδόρου.

Από την άλλη η Κάθριν Ζετα Τζόουνς είναι σχετικά καλή. Από τη στιγμή που αποφάσισε ότι μπορεί να τσαλακώνει την εικόνα της φαίνεται να απολαμβάνει να παίζει το ρόλο της bitch! Γενικά, φαίνεται να είναι μόδα φέτος μετά το ρόλο της Σάλμα Χάγιεκ στους Savages και της Νικόλ Κίντμαν στο Paperboy (μπιάξ, τι το θυμήθηκα τώρα). Το λοιπό καστ είναι αδιάφορο. Ο Βινς Βον είναι υπερβολικός όπως πάντα. Ο Τζόσουα Τζάκσον καλούλης είναι, δεν είπα τίποτα γιατί δεν είχε ιδιαίτερη συμμετοχή. Γενικά σαν εγχείρημα η ταινία δε πιστεύω ότι άξιζε και δεν θα χάναμε και τίποτα σπουδαίο αν τελικά τη βλέπαμε κατευθείαν στο DVD.

παιδιά, μη πανηγυρίζετε… δε κάνατε και κανα σπουδαίο κατόρθωμα!