14ο fff: Le jour des Corneilles (Η μέρα των Κοράκων)

Ένα άλλο πολύ καλοδουλεμένο κινούμενο σχέδιο είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την Κυριακή στα πλαίσια του γαλλόφωνου φεστιβάλ. Πρόκειται για το Le jour des Corneilles (Day of the Crows) ή η Μέρα των Κοράκων, αν θέλετε.

Mια τρυφερή παιδική ιστορία, ενός παιδιού που μεγάλωσε μόνο στο δάσος από τον πατέρα του, που ήταν ένα γιγαντώσωμο τέρας (Όγκρ) που του απαγόρευε να φύγει από το δάσος. Ο μικρός έμαθε να ζει με τους νόμους της φύσης και απέκτησε την ιδιότητα να βλέπει πράγματα που άλλοι δεν βλέπουν, όπως πνεύματα που έχει για φίλους και το πνεύμα της μητέρας του που τον φροντίζει και του μαθαίνει πράγματα. Όλα όμως θα αλλάξουν μια μέρα όταν θα αναγκαστεί να φτάσει στο κοντινό χωριό, όπου θα γνωρίσει την Μανόν, την κόρη του τοπικού γιατρού.

Πρίν την έναρξη της προβολής μαθητές του γαλλικού ινστιντούτου προλόγησαν -στα ελληνικά αλλά και στα γαλλικά- την ταινία και μας εξήγησαν τους λόγους, για τους οποίους τους άρεσε και την επέλεξαν. Τα παιδιά με πολύ ωραία κείμενα και σωστή δόμηση του λόγου και της έκφρασης τους περιέγραψαν εύστοχα τα νοήματα του έργου.

Από την πρώτη στιγμή της ταινίας απολαύσαμε υπέροχες εικόνες, με το background να θυμίζει συχνά έργο τέχνης. Η τεχνοτροπία του σχεδίου είναι πολύ προσεγμένη και απολαυστική. Παρατηρήστε τα δέντρα, το νερό που κυλά ή τα φύλλα στον άνεμο. Το σκίτσο αποτελεί μια ωραία μίξη γιαπωνέζικου στιλ και βέλγικου κόμικ, ενώ τα πνεύματα της φύσης θυμίζουν σκίτσα του Enki Bilal.

Χαριτολογώντας, ο μικρός “Καμπαμαρού” με το χάρισμα της “6ης Αίθησης” βγαίνει από το “Σκοτεινό Χωριό” και φτάνει στον πολιτισμό, όπου γνωρίζει τον έρωτα “Μόγλης” αλλά και ζεί την αποπομπή του πατέρα του από τους χωρικούς “Φράνκενστάιν”. Δεν θα το βάλει κάτω όμως και θα ψάξει να βρεί την αγάπη που κρύβεται μέσα στο κάθετι.

Παρόλο που η αφήγηση είναι απλοϊκή εμπερικλείονται πολλά βαθιά νοηματα στο έργο. Ένα γλυκό πάντρεμα της αγάπης για τη φύση, της νοσταλγίας για τη μητέρα, που έχει ταυτιστεί με τη φύση και του αγνού παιδικού έρωτα, συνοψίζουν τα κυρίως νοήματα της υπόθεσης. Το μεταφυσικό μπλέκεται όμορφα σαν έννοια με τον κύκλο της ζωής όπως με τη δύναμη της αγάπης που μπορεί να κάνει θαύματα.Οι μικροί σε ηλικία θεατές διασκεδάζουν με το σχέδιο και παρακολουθούν με αγωνία ως το τέλος, ενώ ο μεγαλύτερος σε ηλικία θεατής μαγνητίζεται από τη ωραία μουσική και αφήνει το βλέμμα του να κολυμπά στην πανδαισία των χρωμάτων σε ένα νοσταλγικό ταξίδι που δε θέλει να τελειώσει.