Το νούφαρο
Γονείς, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί, παιδοψυχολόγοι, αλλά και όσοι είναι άνω των 15 ετών, πρέπει πιστεύω να δούν την ταινία του Eduardo Chapero-Jackson VERBO .
Αν μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, τότε μία εντυπωσιακή κινηματογραφική εικόνα- ταινία, ισοδυναμεί με 10ωρα γονεϊκών συμβουλών, θα έλεγα.
Η ταινία του Jackson είναι απολύτως , σύγχρονη – υπό την έννοια της αναγνωρισιμότητας σε αυτήν, της εποχής που διανύουμε. Άχαρες, εφιαλτικά πολυπληθείς μεγαλουπόλεις, ισοπεδωτική παντοδυναμία του τσιμέντου, high-tech καθημερινότητα, εξαντλητική δουλειά των γονέων (με όσα αυτο συνεπάγεται στη σχέση τους με τα παιδιά τους), ευμάρεια ενίοτε και εντελώς σαλταρισμένοι έφηβοι, που από τη μιά προσπαθούν να διαχειριστούν το ορμονικό πανηγύρι που λαμβάνει χώρα στο σώμα τους, να καταλάβουν τι συμβαίνει μέσα τους και γύρω τους, και απ΄την άλλη πιέζονται απ΄τον περίγυρο να προσγειωθούν , “να γίνουν ρεαλιστές” όπως συμβουλεύει η εξουθενωμένη ,εργαζόμενη μαμά Ινές την 15χρονη θυγατέρα της Σάρα, κουκλίτσα, μοντέρνα, ευαίσθητη, υποψιασμένη, οξυδερκή και τόσο απογοητευμένη απ΄τον σκατόκοσμο που ζεί.
Η 21χρονη Alba Garcia ,ειναι ολοκληρη η ταινία, ή έστω, ο ενας βασικότατος λόγος για να την παρακολουθήσει κάποιος. ‘Ενα πανέμορφο πλάσμα, πολύ πειστική στον ρόλο της και ιδανικό είδωλο των απανταχού ομοιοπαθών συνομηλίκων της θεατών(αν και απο φωτογραφίες που δκυκλοφορούν στο διαδίκτυυο, παρατήρησα ότι απεχει πολυ απ΄την περσόνα της στην ταινία).
Ο άλλος λόγος είναι τα εκπληκτικά γκράφιτι που κοσμούν την ταινία (υποτίθεται έργο μιας ομάδας αφυπνισμένων νεαρών με επικεφαλής τον μυστηριώδη Λίρικο ), έχουν σημαντικότατη παρουσία στην πλοκή και της προσδίδουν έναν αέρα video-game.Η σχετική αισθητική ειναι εμφανέστατη όπως και το target-group θεατών στους οποίους απευθύνεται. Ελαφρώς χαοτικό σενάριο, μου άφησε μιά αίσθηση “θελω να πω τα πάντα μέσα σε 2 ώρες και θα το κάνω”, όπως επίσης και την εντύπωση μιάς εκλαϊκευμένης δυτικο-ανατολικής Φιλοσοφίας, πασπαλισμένης με μια γερή πρέζα ραπ, και με κερασάκι-δόλωμα τα υπεροχα γκράφιτι που προ-ανέφερα, και ιδού μια ταινία εφηβικής αφύπνισης και αυτοσυνείδησης. Not bad.
Τα γυρίσματα έγιναν σε Μαδρίτη ,Τολέδο. Αξίζει να σημειωθεί και προσωπικά με ξετρέλανε, η συνεχής αναφορά στον “πατέρα” όλων των ανυποχώρητα αεροβατών: τον Δον Κιχώτη.
