Θα σου δώσω ένα φιλάκι
Η αγάπη είναι ένα θαύμα, έτσι αποδόθηκε στα ελληνικά ο τίτλος της ταινίας του Eric Besnard LES GOUTS DES MERVEILLES/THE SENSE OF WONDER, αλλά αυτό που είναι σίγουρα θαύμα, είναι η ταινία, οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού δίδυμου και η γαλλική εξοχή.
Με μία ειδυλλιακή, θα έλεγα, προβολή της γαλλικής εξοχής και της ενασχόλησης με την αγροτική παραγωγή, μία εξαιρετική− εμφανισιακώς και υποκριτικώς− Virginie Efira στο ρόλο της μαχητικής καλλιεργήτριας αχλαδιών και ωραιότατης χήρας με 2 παιδιά,Λουίζ, αλλά κυρίως με την υπέροχη φιγούρα του Benjamin Lavernhe στο ρόλο του ευαίσθητου, πανέξυπνου και νοσούντος από ‘Ασπεργκερ Πιέρ, η ταινία κατορθώνει να μεταδώσει αβίαστα τη συγκίνηση στο θεατή. Είναι τόσο τρυφερός, αναζωογονητικός και ενδιαφέρων ο τρόπος προσέγγισης της ασθένειας (θυμίζω και το έξοχο animation πριν χρόνια MARY and MAX), ώστε αν αποκόμισα κάτι απ’ την ιστορία είναι πως η μη ιδρυματοποίηση κάποιων ανθρώπων (στο μέτρο που η ασθένειά τους δεν καθιστά αδύνατη/αφόρητη την αλληλεπίδραση με τον περίγυρο) είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος μεταχείρησής τους.
Η ζουμερή καλλιεργήτρια και ο ωραίος, «ιδιαίτερος» και απίστευτα ευφυής νεαρός που καταπλήσσει με τις γνώσεις του (φοβερή η σκηνή στο βιβλιοπωλείο που εργάζεται). μία σχέση δύσκολη ίσως, που δεν εκβιάζεται (έξυπνα ασαφές το φινάλε της ταινίας) αλλά που φαίνεται ιαματική γι’ αμφότερους.
Ο γλυκύτατος Πιέρ όταν δεν μιλάει για τις μετεωρολογικές προβλέψεις ή τα δεκαδικά ψηφία του ∏, παρατηρεί και καταγράφει μέσα του τα πάντα. τακτοποιεί επίσης τα πάντα στο υπέροχο σπίτι της Λουίζ επειδή «λειτουργώ καλύτερα έτσι». Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι ο τύπος του άντρα που ενσαρκώνει εδώ ο εξαίρετος Lavernhe, μοιάζει προτιμότερος απ΄τους λοιπούς υγιείς… Κάποιος κακεντρεχής, ίσως ερμηνεύσει την ταινία ως κομψότατο «ευνουχισμό» των ανδρών (ο Πιέρ είναι κουκλί, πανέξυπνος αλλά άρρωστος , με μία προσκόλληση στη Λουίζ, η οποία προσκόλληση εκ πρώτης όψεως είναι πιο ρομαντική από ανησυχητική).
Εγώ δεν θα πω αυτό, αλλά ότι η ταινία του Besnard είναι ένα πανέμορφο ευρωπαϊκό «προϊόν» υψηλής «διατροφικής αξίας», με ωραιότατη μουσική του Christophe Julien και φοβερή «διαφήμιση» της γαλλικής εξοχής.
Το πιό ουσιαστικό στήριγμα που χρειάζονται οι άνθρωποι για να μην πέσουν και γίνουν κομμάτια, είναι η αγάπη− αυτό μένει ως επίγευση απ΄την απολαυστική και γλυκειά ταινία, σαν το λικέρ αχλαδιού και τις τάρτες της Λουίζ.
