Το ανυπάκουο αστέρι

Ένας νεαρός φωτογράφος , αγχωμένος με την τέχνη του και με προβλήματα βιοπορισμού, πασχίζει να γίνει, επιτέλους διάσημος. ‘Ενας σχεδόν συνομήλικός του ηθοποιός, με θητεία στο θεατρικό σανίδι και ανίατη απέχθεια προς τις απαιτήσεις του star-system, θέλει κι αυτός να γίνει διάσημος, πρώτο όνομα.
Ο πρώτος είναι ο 27 ετών τότε, στα 1955, φωτογράφος Ντένις Στοκ. Ο δεύτερος είναι ο 24 ετών τότε, και μετά θάνατον θρύλος, ηθοποιός Τζέημς Ντην, ο οποίος πρωταγωνιστούσε στην ταινία του Ηλία Καζάν East Of Eden και προαλοίφετο για πρωταγωνιστής και στην ταινία του Νίκολας Ρέϊ Rebel Without A Cause , αμφότερες ταινίες του 1955. Ο Ντην ως γνωστόν, πέθανε τον Σεπτέμβρη του 1955, 24 ετών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εφτά μήνες μετά την πρεμιέρα του East Of Eden. Ο Στοκ πέθανε τον Ιανουάριο του 2010 σε ηλικία 82 ετών.
Δύο νέοι άνθρωποι με παράλληλα άγχη και όνειρα που κάποια στιγμή συναντήθηκαν, έγιναν φίλοι κι η σχέση τους αυτή με καρπό μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες του Ντην δια χειρός Στοκ, είναι το θέμα της πολύ γοητευτικής ταινίας του Anton Corbijn με τίτλο  LIFE. Οι φωτογραφίες του Στοκ δημοσιεύθηκαν τελικώς στο περιοδικό LIFE (τεύχος 7ης Μαρτίου 1955), σε 4 σελίδες με τίτλο MOODY NEW STAR και έμελλε να γίνουν κλασσικές, ιδίως η φωτογραφία του ηθοποιού στην Times Square, ένα βροχερό και κρύο πρωϊνό, με τσιγάρο στα χείλη του και σηκωμένο το γιακά του παλτού του. Η γοητεία αυτής της ταινίας οφείλεται κατά το μεγαλύτερο μέρος στην εξαιρετική ερμηνεία που παραδίδει ο ένας εκ των πρωταγωνιστών της, Dane Dehaan, υποδυόμενος τον ηθοποιό-σύμβολο της νεανικής οργής και αμφισβήτησης. Η «μαστουρωμένη», βαριεστημένη φιγούρα του Dehaan μοιάζει εντελώς στον πρόωρα χαμένο ηθοποιό, ο Dehaan έχει κατορθώσει όμως πέρα απ΄ την φυσιογνωμική ομοιότητα, να γεμίσει αυτό το «κέλυφος» με την οργισμένη, αμφίθυμη και διψασμένη για ανεμελιά και αυτοπροσδιορισμό στάση του νεαρού Τζέημς («Τζίμι», όπως τον αποκαλούσαν) ο οποίος πρωταγωνιστώντας την ίδια χρονιά και στο Rebel Without A Cause υποδυόμενος τον Τζίμι Σταρκ, προφανώς έπαιζε τον εαυτό του…

Η ταινία του Corbijn με πολύ ‘50s ατμόσφαιρα, και πολύ ωραία φωτογραφία απ΄την Charlotte Bruus Christensen, παρουσιάζει έναν κατά βάθος ευαίσθητο Τζέημς, ο οποίος δυσανασχετούσε σφοδρά μ’ όλες αυτές τις απαιτήσεις καλής συμπεριφοράς που του ζητούσε η Warner, επειδή βεβαίως για την Warner, η ταινία ήταν πρωτίστως ένα προϊόν το οποίο έπρεπε να της αποφέρει πολλά κέρδη, άρα τίποτα δεν θ’αφηνόταν στην τύχη, πόσο μάλλον η συμπεριφορά του νεαρού πρωταγωνιστή της. Είναι άκρως διαφωτιστική και ενδιαφέρουσα, η κατ’ ουσίαν αντιπαράθεση που διαφαίνεται, ανάμεσα στον ανυπότακτο, ευαίσθητο , και προβληματιζόμενο πάνω στην τέχνη του Τζέημς, και στους ανθρώπους της κινηματογραφ.βιομηχανίας, με «πρώτο βιολί» τον αμείλικτο επιχειρηματία Τζακ Γουώρνερ ( ο ένας εκ των 4 αδελφών –ιδιοκτητών της ομώνυμης κινηματογραφ.εταιρείας). Η ατάκα-απειλή του δυσαρεστημένου Γουώρνερ προς τον Ντην είναι αποκαλυπτικότατη: “ If you are not a good boy, I’m gonna fuck you, ‘till it hurts very much”. Αν νόμιζε το «αγροτόπαιδο» απ΄την Ιντιάνα ,ότι θα γινόταν σταρ του σινεμά κάνοντας ό,τι του καπνίσει, γελιέται, του λένε άμεσα ή έμμεσα οι άνθρωποι της κινηματογραφ.βιομηχανίας.
‘Ισως λοιπόν η γνωριμία του ατίθασου Τζέημς με τον επίσης πελαγωμένο φωτογράφο Στοκ να ήταν λυτρωτική γι’αμφότερους. Η πολύ καλή χημεία ανάμεσα στον Dehaan και τον R.Pattinson προσδίδει μιά ανεπαίσθητη γοητεία στις σκηνές μεταξύ τους, τονίζεται η ομοιότητα ανάμεσα στους δύο νεαρούς και ο Pattinson μας δίνει μιά πολύ καλή ερμηνεία, υποδυόμενος τον μονίμως αγχωμένο φωτογράφο με τη δίψα γι’ αναγνώριση και τις οικογενειακές υποχρεώσεις.

Οι απαιτήσεις της κινηματογραφ.εταιρείας και η συνακόλουθη δυσφορία του Ντην, θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν ένα πλαίσιο κατανόησης της όλης συμπεριφοράς του, αλλά και άλλων αστέρων του Χόλυγουντ—όταν έχεις μιά στρατιά ανθρώπων που σ’ ακολουθούν και προσπαθούν να σε καλουπώσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αν έχεις στοιχειώδη αυτοσεβασμό και αίσθηση αυτονομίας, τους στέλνεις στο διάολο (συνήθως συμβολικά, μέσω της «ανάρμοστης» συμπεριφοράς σου). Υπάρχει μία ψυχολογική κοινότητα ανάμεσα στους δύο νεαρούς—ο Τζέημς πιέζεται απ΄το star-system, ο Στοκ πιέζεται απ’ τον ατζέντη του, την πρώην σύζυγό του, τις οικογενειακές υποχρεώσεις του.
Το πολύ όμορφο φινάλε της ταινίας, με το αεροπλάνο που μετέφερε τον Τζέημς στη γενέτειρά του να χάνεται πίσω απ’ τον ήλιο σε κάθετη πορεία, και voice over του Dehaan να διαβάζει ένα πολύ τρυφερό ποίημα, θυμίζει αλληγορικά στον θεατή το τραγικό τέλος του δημοφιλούς ηθοποιού.
Υπάρχει συνταγή για να γίνει κάποιος καλλιτέχνης λαϊκό είδωλο όπως ο Ντην;
Ναι, μοιάζει να λέει αυτή η πολύ όμορφη ταινία: να είναι ανυποχώρητα ο εαυτός του…