Lion
Ο Σαρού είναι ένα φτωχό αγόρι που ζει στην Ινδία με τη μητέρα του, τον αδελφό και την αδελφή του. Ένα βράδυ μπαίνει καταλάθος σε ένα βαγόνι τρένου και καταλήγει πολλά χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά του. Χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το πού έμενε, προσπαθεί να επιβιώσει στην πολύβουη Καλκούτα. Καταλήγει σε ένα ορφανοτροφείο και από εκεί σε μια οικογένεια Αυστραλών. Πολλά χρόνια αργότερα και ενώ έχει σχεδόν ξεχάσει το ποιος είναι, θα προσπαθήσει να βρει τις ρίζες του και τον τόπο καταγωγής του μέσω της τεχνολογίας.
Μια συγκινητική πραγματική ιστορία που σκηνοθετεί με τρόπο ευαίσθητο και αρκετά πρωτότυπο ο Γκαρθ Ντέιβις (γνωστός για το «Top of the Lake»), καταλήγει να είναι αρκετά άνιση. Το πρώτο μέρος είναι μια υπέροχη δραματική ιστορία με έναν χαρισματικό μικρό πρωταγωνιστή: ο μικρός Σάνι Παγουάρ είναι κατά τη γνώμη μου ο μεγάλος σταρ της ταινίας. Με τα εκφραστικά του μάτια και την ανεπιτήδευτη ερμηνεία του κάνει τον θεατή να πιστέψει ότι είναι πραγματικά αυτό το παιδί που φοβάται, πεινάει, ανησυχεί. Είναι το δικό του κομμάτι της ιστορίας που είναι το πιο συγκινητικό.
Σε σύγκριση με αυτό, αναγκαστικά το δεύτερο μέρος υστερεί. Ο Ντεβ Πατέλ δίνει μία ισορροπημένη ερμηνεία, αν και δεν μπορεί ακριβώς να συλλάβει την ψυχοσύνθεση ενός άνδρα που -καθώς δεν γνωρίζει την ταυτότητά του- γίνεται αυτοκαταστροφικός. Παράλληλα, η ταινία ασχολείται με μία σειρά άλλων στοιχείων (για παράδειγμα την έλευση ενός δεύτερου παιδιού από την Ινδία στην οικογένεια της Αυστραλίας), χωρίς να τα επεξηγεί ή να τα αναπτύσσει ιδιαίτερα. Υπέροχη και η Νικόλ Κίντμαν σε έναν δεύτερο ρόλο που σίγουρα θα προωθηθεί στις υποψηφιότητες των Όσκαρ.
Το πρόβλημα με το δεύτερο μέρος της ιστορίας είναι ότι από την μία ο σκηνοθέτης μοιάζει να αισθάνεται την ανάγκη να ρίξει την προσοχή στους ενήλικες πρωταγωνιστές -καθώς περιλαμβάνονται και αρκετοί σταρ στο καστ-, από την άλλη η εξέλιξη της ιστορίας δείχνει ότι η προσοχή που δίνεται στην αναζήτηση της πατρίδας εμπεριέχει αρκετές επαναλήψεις: ο Σαρού αναζητά το σπίτι του, δεν το βρίσκει, ψάχνει στο Google Maps, τσακώνεται με τους ανθρώπους που αγαπάει, ψάχνει λίγο ακόμα. Αυτό το μοτίβο μοιάζει να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές, με αποτέλεσμα τώρα που έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε που πρωτοείδα την ταινία (στο Φεστιβάλ του Λονδίνου) να έχει ξεθωριάσει η δραματουργική δύναμη του δεύτερου αυτού μέρους.
Πολύ έξυπνη βρήκα την ιδέα της «εμμονής» με τον αδελφό, καθώς και την κατάληξή της. Είναι ο αδελφός εκείνος που ήταν πιο κοντά στον 5χρονο Σαρού και η σκέψη του αδελφού αυτού είναι το βασικό κίνητρο στην αναζήτησή του. Η σχέση αυτή έρχεται να καθρεφτίσει ουσιαστικά την σχέση με τον άλλο αδελφό, εκείνον που συνάντησε στην Αυστραλία, ο οποίος μοιάζει να μην μπορεί να σταθεί αντάξιος εκείνου του παλιού αδελφού. Με παρόμοιο τρόπο η σχέση με την Αυστραλή μητέρα αποτελεί αναλογία της σχέσης με την Ινδή μητέρα: ο Σαρού αισθάνεται ότι βρίσκει τη μητρική αγκαλιά που είχε χάσει και θυμώνει με τον νέο αδελφό που πληγώνει τη μητέρα. Είναι κρίμα που αυτές οι αναλογίες δεν τονίζονται περισσότερο στην ταινία.
Με παρόμοιο τρόπο, ο Λουκ Ντέιβις που έχει γράψει το σενάριο δεν εκμεταλλεύεται την παρουσία της Ρούνι Μάρα, η οποία περιορίζεται στο να είναι η καλή σύντροφος που κάποια στιγμή έρχεται αντιμέτωπη με τον αυτοκαταστροφικό εαυτό του ήρωα.
Τελικά να τη δω;
Σίγουρα θα συγκινήσει και το μικρό αγόρι που ερμηνεύει τον Σαρού θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη του θεατή πολύ καιρό μετά τη θέαση της ταινίας. Είναι, πάντως, άνιση.
