60o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου: Ημερολόγιο #1
Οι Cinepivates έφτασαν το Σάββατο στο συννεφιασμένο Λονδίνο και έσπευσαν να δουν ταινίες, να φωτογραφίσουν λαμπερές αφίξεις στο κόκκινο χαλί και να παρακολουθήσουν το screen talk του Παρκ Τσαν – Γουκ.
Το Φεστιβάλ λαμβάνει χώρα γύρω από τη Leicester Square με πολλές από τις εκδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα στο Picturehouse Central, όπου έχει στηθεί και το γραφείο Τύπου του Φεστιβάλ.
Περνώντας από την πλατεία δε παραλείψαμε να δούμε και τις «μούντζες» γνωστών ηθοποιών που έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους, όπως η Έλεν Μίρεν, η Τζούντι Ντενς και ο Ντένζελ Ουάσινγκτον.
Η πρώτες μας κινηματογραφικές εμπειρίες περιλάμβαναν UNA και Voyage of Time: Life’s Journey.
Στο UNA, ταινία του διαγωνιστικού τμήματος που θα συζητηθεί, ξαναβρίσκουμε την Ρούνι Μάρα, -πρωταγωνιστεί και στο Lion που επίσης προβάλλεται στο φεστιβάλ, εδώ παρέα με τον Μπεν Μέντελσον και Τάρα Φιτζέραλντ σε μικρότερο ρόλο. Η σκηνοθεσία είναι του γνωστού αυστραλού θεατρικού σκηνοθέτη, Μπένεντικτ Άντριους, που με αυτή κάνει το επίσημο κινηματογραφικό του ντεμπούτο, πάνω στο θεατρικό Blackbird του Ντέιβειντ Χάροερ. Ο Άντριους εδώ επιχειρεί να μεταφέρει ένα θεατρικό στη μεγάλη οθόνη, σπάζοντας του τους τέσσερις τοίχους. Το θέμα του είναι δυνατό αλλά θα δοκιμάσει τις ηθικές αντοχές σας, καθώς περιστρέφεται γύρω από αποπλάνηση 12χρονου κοριτσιού και τη συνάντηση της αρκετά χρόνια μετά ξανά με τον δράστη. Η Ρούνι Μάρα γεμίζει πληθωρικά την οθόνη και κάνει τον Μέντελσον συχνά να φαίνεται λίγος, ενώ δεν παραλείπει να βγάλει και αρκετές φορές τα ρούχα της. Πίσω από τα ωραία φωτισμένα πλάνα, στην καρέκλα διευθυντή φωτογραφίας, βρίσκουμε έναν «δικό μας», τον Θύμιο Μπακατάκη.
Το ντοκιμαντέρ του Τέρενς Μάλικ, Voyage of Time, το είδαμε στην βερσιόν της Κέιτ Μπλάνσετ (διάρκειας 1,5 ώρας). Ο Μάλικ είναι πραγματικός ποιητής της εικόνας. Στο ντοκιμαντέρ -που έχει τη στήριξη του National Geographic και στην παραγωγή βρίσκουμε το όνομα του Μπραντ Πιτ αλλά και του «δικού μας» Χρήστου Κωνσταντακόπουλου- βλέπουμε πανέμορφες εικόνες φύσης. Πρόκειται για έναν συνδυασμό πραγματικών εικόνων και εντυπωσιακότατων εφέ που χρησιμοποιούνται φαινομενικά για να αφηγηθούν το ταξίδι της ζωής. Προσωπικά, με ενόχλησε το κείμενο του Μάλικ με το voice over της Μπλάνσετ. Το βρήκα χειριστικό και στο ψευδοφιλοσοφικό ύφος που αρέσκεται ο Μάλικ να χρησιμοποιεί (χωρίς όμως ουσιαστικό νόημα). Σε ένα ντοκιμαντέρ είναι σίγουρα πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από ότι στις ταινίες του. Και αν σας κουράσει η αφήγηση, μπορείτε πάντα να απολαύσετε τις αριστουργηματικές εικόνες.
Στο Λονδίνο βρέθηκε και ο σκηνοθέτης Παρκ Τσαν – Γουκ, ο οποίος έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία για την καριέρα του και για τη νέα του ταινία «Η Υπηρέτρια» (the Handmaiden). Ο Κορεάτης σκηνοθέτης αναφέρθηκε στην ταινία που τον ενέπνευσε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο -το Vertigo- λέγοντας ότι όταν την πρωτοείδε «δεν ήταν σαν να έβλεπε μια ταινία, αλλά σαν να έβλεπε ένα όνειρο». Αναφέρθηκε στην εμμονή του με το πράσινο χρώμα, σημειώνοντας ότι παρά το γεγονός ότι για πολλούς το πράσινο συμβολίζει την ελπίδα, για τον ίδιο συμβολίζει κάτι που σαπίζει. Ισχυρίστηκε ότι δεν έχει δει την αμερικανική εκδοχή του «Oldboy» και αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο πρώτο χολιγουντιανό γύρισμα, στην ταινία «Stoker». Για την «Υπηρέτρια» είπε ότι η μεταφορά της υπόθεσης στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα προσθέτει ένα ακόμα επίπεδο ανάλυσης: τα δυο κορίτσια γνωρίζονται και ερωτεύονται παρά το ταξικό τους χάσμα και τη διαφορετική εθνικότητά τους.
Πρεμιέρα στο OLS έκανε το Manchester By The Sea του Κένεθ Λόνεργκαν που δεν αποκλείεται να το δούμε και στα Όσκαρ, ακούγεται μάλιστα για πολλές υποψηφιότητες φέτος. Η Leicester Square είχε από νωρίς πλημμυρίσει από κόσμο που περίμεναν. Οι πρωταγωνιστές Κέισι Άφλεκ και Μισέλ Γουίλιαμς πάτησαν σχεδόν ταυτόχρονα στο κόκκινο χαλί της πρεμιέρας και τα φλας άναψαν βροχή.
Αραβική δυστοπική περιπέτεια είναι το The Worthy που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Λονδίνο. Μετά από μία τεράστια καταστροφή, μία ομάδα επιζώντων δέχεται στις τάξεις της δύο νεοφερμένους, χωρίς να τους γνωρίζει. Φιλότιμη προσπάθεια με ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, αλλά αφελές σενάριο και συμβολισμούς που είναι πολύ φανεροί στον θεατή. Δυστυχώς, την ταινία δεν βοηθούν καθόλου και οι ερμηνείες, αν και έχει γίνει εξαιρετική προσπάθεια στα σκηνικά και τα κοστούμια. Η ταινία αφήνει περιθώριο και για σίκουελ. Οι συντελεστές βρέθηκαν στο Λονδίνο και σημείωσαν ότι τους ενδιαφέρει να δουν πώς η αραβική κοινωνία θα υποδεχθεί μία ταινία είδους. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είπε ότι δεν θα έλεγε όχι σε μία συνέχεια, γιατί όχι και σε δύο. «Αυτό που είναι για μένα αυτή η ταινία είναι το μήνυμα “η ανθρωπιά θα επιβιώσει”» σημείωσε ο σκηνοθέτης.
Aπό το υπόλοιπο πρόγραμμα, παρακολουθήσαμε το Bleed for This, άλλη μια 80’s μποξ ιστορία, αυτή τη φορά αληθινή, βασισμένη στη ζωή του Βίνι Παζιέντσα (Βίνι Παζ), που σαν ζωντανό παράδειγμα του Ρόκι πέφτει, πεισμώνει, ξανασηκώνεται, αλλά στο απόγειο της δόξας του τραυματίζει σοβαρά τον σβέρκο του σε αυτοκινητηστικό ατύχημα και όλοι τον θεωρούν ξοφλημένο. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ο πιτσιρικάς του Whiplash, Μάιλς Τέλερ, ενώ δίπλα του βρίσκουμε έναν πραγματικά αγνώριστο Άαρον Έκχαρτ (!) στο ρόλο του προπονητή του και στο ρόλο του πατέρα του, τον ιρλανδό Κιαράν Χιντς, που όσο μεγαλώνει δείχνει έναν κακέκτυπο του Άντονι Κουίν. Ενώ έχει ενδιαφέρον θέμα και ωραία αποτύπωση της 80’s εποχής (που είναι στη μόδα τελευταία), η ταινία αποτυγχάνει να συναρπάσει. Άραγε οι ταινίες κατηγορίας μποξ/κικ ότι είχαν να πουν το είπαν με τα Ρόκι, το Οργισμένο Είδωλλο ή/ως και… το Million Dollar Baby; Συνεχίζουν όμως να βγαίνουν κάθε χρόνο απόπειρες, όπως το Southpaw και το Creed. Εδώ, στο έτσι κι αλλιώς σκληρό άθλημα δεν ήρθε να προστεθεί κάποιο ευ αγωνίζεσθαι ή κάποιος υποτυπώδης σεβασμός του αντιπάλου, αλλά προβάλλεται η αλητεία της αλάνας και ο μονόδρομος της επιτυχίας, που θα γεμίσει τη ζωή με λεφτά, ναρκωτικά, ποτά, πόρνες. Ο Μπεν Γιάνγκερ (Prime) πετάει ανάκατα στην ταινία του πραγματικά βίντεο του Βίνι Παζ, ο οποίος εκτός των άλλων εμφανισιακά δε μοιάζει καθόλου με τον Μάιλς Τέλερ. Αυτό το στοιχείο δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, κατά τη γνώμη μου, πετά τον θεατή από την ομαλή ροή της ταινίας, αντί να λειτουργεί προσθετικά στο δράμα που προσπαθεί να χτίσει.
