Looper

Ο Τζο (Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ) περιμένει με ένα ρολόι στο χέρι. Τικ τακ, τικ τακ. Ένας άνδρας εμφανίζεται από το πουθενά και αυτός τον πυροβολεί χωρίς να σταθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο. Σε λίγο μαθαίνουμε το γιατί. Ο Τζο ανήκει σε μια ομάδα πληρωμένων δολοφόνων που αναλαμβάνουν να σκοτώσουν ανθρώπους για λογαριασμό μιας μαφιόζικης οργάνωσης του μέλλοντος. Τα υποψήφια θύματα στέλνονται στο παρελθόν, δολοφονούνται και οι looper ξεφορτώνονται το πτώμα τους. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Μόνο που κάποια στιγμή ξέρουν ότι θα κληθούν να σκοτώσουν τον εαυτό τους. Όταν ο Τζο συναντά τον μελλοντικό εαυτό του (Μπρους Γουίλις) διστάζει για ένα δευτερόλεπτο. Αρκετός χρόνος για να ξεφύγει αυτός ο μελλοντικός εαυτός που φαίνεται ότι έχει τη δική του ατζέντα στο παρελθόν.

Το Looper δεν είναι περιπέτεια. Είναι μάλλον δράμα. Ένας μοναχικός νεαρός που αποζητά το χάδι της μητέρας του, αυτάρεσκος, αλλά επίμονος και φιλόδοξος καλείται να αντιμετωπίσει τον μελλοντικό εαυτό του που μοιάζει πιο σοφός, αλλά και πιο αποφασισμένος από αυτόν.

Στο Looper δεν θα δει κανείς ισχυρές εκρήξεις. Θα δει μια μουντή ατμόσφαιρα, ένα μέλλον όπου τα πάντα αφήνονται σχεδόν να καταρρεύσουν (μια ιπτάμενη μηχανή που δεν λειτουργεί, έγκλημα και πορνεία σε άνθηση, ναρκωτικά, φόβος και ανασφάλεια σε κάθε γωνιά). Το σύμπαν του Looper δεν είναι χαρούμενο, δεν έχει κάποια αισιόδοξη διαφυγή. Οι ήρωές του δεν κινούνται από αγάπη προς τον πλησίον, αλλά από προσωπικό όφελος, δίνουν τις δικές τους μάχες, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.

Στιγμές-στιγμές η ταινία του Ράιαν Τζόνσον (Brick) γίνεται κουραστική, κινείται σε ένα μέλλον που τα πάντα μοιάζουν να σέρνονται, εκεί όπου ο χρόνος αποκτά τη δική του σημασία. Και μπορεί η προσθετική του Γκόρντον Λέβιτ να είναι μάλλον ενοχλητική (σαν να έφαγε μπουνιά στη μύτη και όχι σωσίας του Μπρους Γουίλις), ο τρόπος που ερμηνεύει τον Τζο είναι σχεδόν υποδειγματικός. Ο Μπρους Γουίλις είναι μάλλον αδιάφορος και υποτονικός -κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν του η σκηνή που ξεπαστρεύει μια ολόκληρη οργάνωση.

Μέχρι το τέλος της ταινίας, ο Τζο θα έχει πάρει πολύτιμα μαθήματα. Το πιο σημαντικό από αυτά; Ότι το μέλλον του καθενός μπορεί να αποτελεί ένα άγραφο χαρτί, έτοιμο να γεμίσει από πόνο και αγάπη. Πάντως, πάντα, άγνωστο και αχαρτογράφητο μέχρι τη στιγμή που θα βιωθεί.