Η μέσα θύελλα

Το συγκλονιστικό πορτραίτο μίας αθεράπευτα ερωτευμένης γυναίκας ή/και της ψυχικά διαταραγμένης, σκιαγραφεί η Nicole Garcia στην ταινία της  MAL DE PIERRES/ FROM THE LAND OF THE MOON (βασισμένη στο μυθιστόρημα της Milena  Agus, From The Land Of The Moon).

Αδιαμφισβήτητη παρουσία της ταινίας  είναι η έξοχη Marion Cotillard η οποία με την παθιασμένη και σπαρακτική ερμηνεία της, δίνει υπόσταση σε μία γυναίκα που ήταν καταδικασμένη να επιθυμεί δυνατά και πολλά, και να της δίνουν ψίχουλα. Στη δεκαετία του 1950 στην επαρχιακή Γαλλία, η νεαρή Γκαμπριέλ ποθεί τον καθηγητή της, χωρίς ελπίδα όμως. Το νευρικό της σύστημα  καταρρέει, η Γκαμπριέλ σωματοποιεί όλη αυτή την έλλειψη και σεξουαλική στέρηση, παρουσιάζοντας  πέτρες στην κοιλιακή χώρα, ο με συνοπτικές  διαδικασίες  γάμος της μ’ έναν  οικοδόμο απ΄την Ισπανία, τον Ζοσέ, φυσικά και δεν βελτιώνει την κατάσταση, άλλωστε και οι δύο έχουν δηλώσει απερίφραστα πως δεν αγαπάει ο ένας τον άλλο.

Δίπλα στην υπέροχη Cotillard που βασανίζεται  αργότερα στο θεραπευτήριο, από έρωτα για τον υπολοχαγό Αντρέ (ο μπλαζέ θλιμμένος Louis Garrel στηρίζει  το ρόλο του, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα τον Raphael  Personnaz), βρίσκεται  ο υπομονετικός, λιγομίλητος και με τόσο καλοσυνάτα μάτια, Ζοσέ (εξαίρετος ο Alex Brendemuhl, ο ανατριχιαστικός  Γερμανός Γιατρός [2013]  θυμίζω), που δέχτηκε να συνάψει αυτό το γάμο με την ωραία Γκαμπριέλ κι ας τον προειδοποίησε αυτή λέγοντάς του «δε σ’αγαπώ, ούτε θα σ’αγαπήσω  ποτέ».

Πόσο αγαπάς  άραγε κάποιον ώστε να υπομένεις  τον τρελό έρωτά του για κάποιον άλλο; Πόσο μπορεί ν’ αγαπάει  ο Ζοσέ τη δύσκολη Γκαμπριέλ, ώστε να της φτιάξει ένα υπέροχο σπίτι ακριβώς πάνω απ΄την παραλία για να στεγάσουν  τον γάμο τους, έναν γάμο υπό προθεσμία, αφού η Γκαμπριέλ του ανακοινώνει  πως αν  την καλέσει ο Αντρέ, εκείνη θα πάει κοντά του; Να θέλεις  σαν τρελή και να πετάνε την επιθυμία σου στα σκουπίδια^.  να ποθείς και το αντικείμενο του πόθου σου να σ’αγνοεί. Να υπομένεις με αφοσίωση γνωρίζοντας πως έρχεσαι πάντα δεύτερος.

Η ταινία της Garcia, με θαυμάσια μουσική από τον Daniel Pemberton δεν αφηγείται  απλώς μία τραγική ερωτική ιστορία μεταξύ Γκαμπριέλ –Αντρέ, αλλά με την εκπληκτική σεναριακή ανατροπή που μας επιφυλάσσει, μετατοπίζει την προσοχή μας σ’αυτόν τον άντρα που κάνει ένα γάμο επειδή ίσως, δεν έχει και τίποτα καλύτερο να κάνει, και τελικά παλεύει γι αυτόν.

Δεν είναι εντελώς σαφή τα κίνητρα του Ζοσέ, δεδομένης και της ειλικρινούς απόρριψής του (λεκτικά τουλάχιστον) απ΄την Γκαμπριέλ. Ήταν ανδρικός  εγωισμός;  ήταν αληθινό συζυγικό ενδιαφέρον για την πανέμορφη αλλά δύσκολη Γκαμπριέλ;

Όσο αυτή παραδίνεται στον έρωτά της για τον κλινήρη υπολοχαγό, τόσο ο στωϊκός Ζοσέ, βρίσκεται  δίπλα της με τον τρόπο των ανθρώπων που αγαπούν σιωπηλά και δεν διεκδικούν με φωνές. Από ένα συγκεκριμένο σημείο και μετά, καθώς συνειδητοποιούμε τι ακριβώς συνέβη (η ταινία έχει κυκλική δομή, και η πολύ έξυπνα παραπλανητική  εναρκτήρια σεκάνς, δημιουργεί την κατάλληλη  προσδοκία ώστε η συγκλονιστική  ανατροπή που θ’ ακολουθήσει  να την κάνει αξέχαστη), ο καλοσυνάτος  Ζοσέ παίρνει τη θέση που του αξίζει στο κάδρο. Ο ανεκπλήρωτος  έρωτας απ΄τη μιά, ισοφαρίστηκε μ’ έμπρακτη απόδειξη  αγάπης κι αφοσίωσης  απ΄την άλλη.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε το μέλλον της σχέσης Γκαμπριέλ- Ζοσέ, το οποίο απλώς υπαινίσσεται , το συγκινητικό φινάλε. Είναι επιδραστικότατη η ταινία της Garcia, με την εκπληκτική πρωταγωνίστριά της και τη φοβερή ιστορία της εύθραστης αλλά τόσο γενναίας με τα συναισθήματά της, Γκαμπριέλ.

Είναι ο έρωτας ψευδαίσθηση; Οφείλουμε ν’ αρνούμαστε την ψευδαίσθηση ή όχι; Κι αν η ψευδαίσθηση είναι το μόνο που μας κρατάει στη ζωή; Ο Ζοσέ γνωρίζει πολλά να μας πεί γι αυτό…