Ο άνθρωπος από ατσάλι είχε πήλινα πόδια

Η αλήθεια είναι ότι είναι η νέα μόδα. Για τους λόγους που κάνουν το Χόλιγουντ να του τρέχουν τα σάλια μπροστά σε κάθε πρότζεκτ υπερήρωα έχουμε μιλήσει παλαιότερα.

Αυτή τη φορά, ήρθε η σειρά του Σούπερμαν. Όταν ο Κρίστοφερ Νόλαν τελείωσε με την τριλογία του Μπάτμαν, σκέφτηκε ότι είχε έρθει η ώρα να γίνει μια νέα αρχή και στην περίπτωση του άνδρα από τον Κρύπτον. Το αποτέλεσμα ήταν ο Άνθρωπος από Ατσάλι σε μία ταινία που σε κάποια σημεία τα κατάφερε, αλλά κυρίως δεν τα κατάφερε.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γιατί 3D; Γιατί το εισιτήριο είναι ακριβότερο και έτσι οι ταινίες έχουν μεγαλύτερα έσοδα. Αυτή, όμως, είναι μία περίπτωση ταινίας που το 3D μοιάζει παντελώς άχρηστο.

Ο πλανήτης Κρίπτον είναι κοντά στην καταστροφή και ο στρατηγός Ζοντ κάνει πραξικόπημα. Ο επιστήμονας Τζορ Ελ θα προσπαθήσει να σώσει τον γιο του -και το μέλλον του λαού του- στέλνοντας τον Καλ Ελ στη γη. Εκεί θα μεγαλώσει ως Κλαρκ Κεντ και θα γίνει ο Άνθρωπος από Ατσάλι, ή αλλιώς Σούπερμαν.

Ο Σούπερμαν είναι ένας ήρωας που ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα, πολύ απλά γιατί ποτέ δεν τον κατάλαβα πλήρως. Ήλπιζα ότι με το Man of Steel αυτό θα άλλαζε. Έχοντας εμπιστοσύνη στο δημιουργικό όραμα του Νόλαν και αναγνωρίζοντας μια σκηνοθετική δεξιότητα στον Ζακ Σνάιντερ, ήθελα να πιστεύω ότι το θέαμα θα συνδυαζόταν με την ουσία. Ότι θα καταλάβαινα επιτέλους γιατί ο Σούπερμαν είναι τόσο καλό παιδί, γιατί -αν και προέρχεται από άλλο πλανήτη- έχει τόσο καημό να σώσει τους ανθρώπους από τη μοίρα τους, φτάνοντας σε σημείο να διακινδυνεύσει την ίδια του την ύπαρξη.

Δεν το κατάλαβα. Η ταινία δεν μου το έδειξε ποτέ.

Στο πρώτο μισάωρο βλέπουμε έναν πλανήτη έτοιμο να καταστραφεί (παρόμοιο με αυτόν που θα βλέπαμε και σε δεκάδες άλλες ταινίες). Στη συνέχεια παρακολουθούμε έναν ποζερά Σούπερμαν, ο οποίος για να μας εξηγήσει κάποια πράγματα κάνει συνεχή flash-back. Τελικά, όμως, τίποτα δεν μας εξηγεί.

Είναι κρίμα που ο Χέρνι Καβίλ είναι τόσο αδιάφορος. Το μόνο που κάνει είναι να χαμογελά στην κάμερα και να κάνει το κοινό να ανησυχεί ότι θα σκιστεί το πουκάμισο από τους μύες του και θα πεταχτούν τα μπράτσα έξω. Αν και ως ηθοποιός έχει δείξει ότι έχει δυνατότητες (στη σειρά Tudors) και θα μπορούσε να προσδώσει ευαισθησία στον ήρωά του, τελικά εξαντλείται στα απολύτως απαραίτητα.

Δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο με τους άλλους ηθοποιούς. Ο Ράσελ Κρόου φαίνεται να έχει ξανανιώσει (αν και το σεναριακό τερτίπι που τον θέλει να επιστρέφει όταν ο Κλαρκ είναι ενήλικος είναι μάλλον ενοχλητικό), ο Κέβιν Κόστνερ είναι αυτό που περίμενες να είναι, ο Μάικλ Σάνον είναι καλός -αν και σε πόσους ρόλους psycho να τον δει κανείς πια;-, ενώ αυτή που πραγματικά ξεχωρίζει είναι η Λόις Λέιν. Σε μία θετική αλλαγή στην ιστορία η Λόις γνωρίζει την ταυτότητα του Σούπερμαν -αλλά αποφασίζει να μην την αποκαλύψει.

Υπάρχουν, φυσικά, ενδιαφέροντα ερωτήματα που θέτει η ταινία: είναι ο κόσμος έτοιμος για κάτι που θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπει το σύμπαν και τον εαυτό του; Μπορούν δύο εντελώς διαφορετικοί πληθυσμοί να συνυπάρξουν ή ο ένας πρέπει να καταστρέψει τον άλλο; Οι δύο απόψεις (ο κόσμος δεν είναι έτοιμος- πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους) συγκρούονται μέσα από τη μορφή των δύο πατεράδων του Σούπερμαν, καθορίζοντας την πορεία της ταινίας και του ίδιου. Γιατί, όμως, δεν βλέπουμε τη δική του οπτική; Γιατί δεν γίνεται ξεκάθαρη η δική του θέση. Αυτό θα ήθελα να το δω και δεν το είδα. Αυτό που είδα ήταν ένας Σούπερμαν-Μεσσίας (για ποιο λόγο επίσης δεν δόθηκε εξήγηση) που δεν διστάζει αν χρειαστεί να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη των ανθρώπων.

Η ταινία είναι αρκετά σκοτεινή. Περισσότερο σκοτεινή από ότι υποβάλλει το θέμα της. Ίσως να είναι η τεχνική του Ζακ Σνάιντερ, αλλά μοιάζει παράταιρη επιλογή για τον συγκεκριμένο ήρωα. Ο Σούπερμαν συμβολίζει το φως, πετά πάνω από αυτό και σαν άλλος Προμηθέας φέρνει ελπίδα στους ανθρώπους. Οπότε, η γκρίζα-καφέ χρωματική παλέτα είναι μάλλον άστοχη.

Φυσικά, η μεγαλύτερη αστοχία της ταινίας έγκειται στο τέλος της. Το φινάλε περιορίζεται σε μία κλωτσοπατινάδα μεταξύ του Ζοντ και του Σούπερμαν, με τους δύο χαρακτήρες να επιδίδονται σε ένα παιχνίδι κατεδαφίσεων ολόκληρης της Μητρόπολις. Έχει προηγηθεί ένα κομμάτι που μοιάζει πολύ με τη Μέρα Ανεξαρτησίας ή με τον Πόλεμο των Κόσμων (και φυσικά αυτό που αρκεί για να εξολοθρευθεί ένα σκάφος προηγμένης τεχνικής είναι απλά ένα άλλο μικρό σκάφος).

Όταν η εξήγηση του Ζοντ έρχεται σχετικά με τις επιλογές του και το γιατί είναι αυτό που είναι, είναι πλέον αργά. Έχεις προλάβει να βαρεθείς, να αναρωτηθείς τι καινούριο προσέφερε αυτή η ταινία στον μύθο του Σούπερμαν (η απάντηση είναι τίποτα το ιδιαίτερο) και να διαπιστώσεις ότι σούπερ ήρωας δεν σημαίνει πάντα χρυσάφι (εκτός και αν μιλάμε για το box office).

Τελικά να το δω;

Και ναι και όχι. Από εφέ είναι εντυπωσιακό και θίγει κάποια ενδιαφέροντα θέματα, ωστόσο μονίμως σου θυμίζει κάτι άλλο, είναι πολύ σκοτεινό (καμία σχέση με το φωτεινό στοιχείο του Σούπερμαν), ενώ ο Καβίλ είναι μάλλον αδιάφορος και η χημεία με τη Λόις Λέιν ανύπαρκτη. Εάν πάντως θελήσετε να δείτε μόνο μία ταινία με υπερήρωες φέτος, φροντίστε αυτή να λέγεται Iron Man 3.