Marvel’s Daredevil, ο τυφλός μπράβος της δικαιοσύνης
Η νέα σειρά Daredevil περιγράφει τις περιπέτειες του ομώνυμου ήρωα της Marvel και κατά το συνήθειο του Netflix έβγαλε όλα τα επεισόδια του κύκλου της σειράς στον αέρα ταυτόχρονα (όπως και στο House of Cards). Παρά τις υψηλές προσδοκίες, όμως, η σειρά δείχνει να είναι το τέλειο αντίδοτο στην αϋπνία.
Ο Daredevil είναι από τους λιγότερο «φαντεζί» ήρωες της Marvel, δεν τρέχει γρήγορα, δεν πετάει, δεν μεταμορφώνεται, δεν βγάζει φωτιές από τα μάτια… H ιδιαιτερότητα του Daredevil είναι ότι είναι τυφλός. Κατά τα άλλα δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τους άλλους σούπερ-ήρωες. Έχοντας χάσει από μικρή ηλικία την όραση του, ο Ματ Μέρντοκ έχει μάθει να ανταπεξέρχεται τις δυσκολίες με ένα καλογυμνασμένο σώμα και πνεύμα. Αλλά και αυτό του το μειονέκτημα το έχει μετατρέψει σε προτέρημα δίνοντας του έντονη αντίληψη του χώρου, σε τέτοιο εξωφρενικό βαθμό που είναι σαν να βλέπει κανονικά. Επίσης, οι υπόλοιπες αισθήσεις του είναι ιδιαίτερα οξυμένες, ώστε να μπορεί να απομονώσει ξεκάθαρα πολύ μακρινούς ήχους, αλλά και να ξεχωρίσει ανάσες, οσμές ακόμα και συναισθήματα.
Αν κάτι πρόσεξαν στη σειρά, αυτό σίγουρα είναι οι τίτλοι έναρξης. Τα πρώτα επεισόδια μοιράζονται ανάμεσα στην ιστορία του παρελθόντος του Ματ ως παιδί και από την άλλη στην ημερήσια εργασία του ως δικηγόρου. Ο Ματ με τον φίλο του Φόγκι Νέλσον άνοιξαν ένα μικρό δικηγορικό γραφείο. Η πρώτη τους υπόθεση υπεράσπισης θα τους δώσει τη βοηθό τους Κάρεν Πέιτζ. Ο Ματ κρατά κρυφές τις ικανότητες του ακόμα και από τους κοντινούς του ανθρώπους και τα βράδια επιστρατεύει το μασκοφόρο εκδικητή που βάζει τα πράγματα στη θέση τους, εκεί που ο νόμος αδυνατεί. Δηλαδή, με άλλα λόγια μοιράζει κλωτσιές και μπουνιές.
Γιατί όμως η σειρά είναι τόσο μα τόσο βαρετή; Το μεγάλο πρόβλημα της σειράς είναι η ατμόσφαιρα της, που είναι υπερβολικά ρεαλιστική χωρίς φαντασία, ομοίως και οι χαρακτήρες της. Η πόλη είναι η σύγχρονη Νέα Υόρκη, δεν είναι το Γκόθαμ ή η Μητρόπολης, αλλά η κινηματογράφιση είναι τέτοια που συχνά νομίζεται ότι βλέπεται CSI παρά μεταφορά από κόμικ. Από την άλλη και οι χαρακτήρες είναι πολύ γήινοι, καθημερινοί, βαρετοί. Οι κακοί είναι πάλι κλασικά Ρώσοι, Κινέζοι, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, ενώ ο μεγάλος κακός έχει την φυσιολογία που πρέπει, είναι πληθωρικός ντουλάπας, αλλά δεν έχει το απαιτούμενο κύρος, δείχνει αργόστροφος και μιλάει συνεχώς ψιθυριστά. Ο Ματ τη μέρα είναι ένας γλυκούλης δικηγόρος και τη νύχτα βάζει μια μαντίλα και βγαίνει να δείρει και να τις φάει, μοιάζοντας περισσότερο με Ζορρό παρά με σύγχρονο μασκοφόρο ήρωα. Μέχρι να γίνει αυτό ο κόσμος έχει νυστάξει με το ανελέητο «μπλα-μπλα» και τη βαρετή υπόθεση. Ακόμα και οι σκηνές δράσης διακόπτονται από μακρόσυρτους διαλόγους. Με σειρές όπως το Gotham ή το the Flash να έχουν κερδίσει το κοινό τους φαίνεται δύσκολο αυτή η σειρά να κρατήσει το ενδιαφέρον του κόσμου ζωντανό στη συνέχεια.
Το έβδομο επεισόδιο κινεί το ενδιαφέρον φέρνοντας τον Stick (Σκοτ Γκλεν) σε ρόλο μέντορα (αλά Κάρανταϊν και Καράτε Κιντ), αλλά με όχι τα ίδια κίνητρα με τον Ματ και η μάχη φυσικά θα είναι αναπόφευκτη. Παράλληλα, στο έβδομο επεισόδιο τα λάθη γίνονται πιο έντονα, με το φακό να πιάνει τους υποτιθέμενα τυφλούς ηθοποιούς να ξεχνιούνται και να κοιτούν πιο «ξεκάθαρα». Από το όγδοο επεισόδιο αρχίζουμε πάλι τις ιστορικές αναδρομές και στους κακούς χαρακτήρες, με τον Fisk (Βίνσεν ντΌνόφριο) να παίρνει σειρά, ενώ στο δέκατο ρίχνουμε μια ματιά στα φοιτητικά τους χρόνια με τον «χίπι» Φόγκι. Πότε βλέπουμε επιτέλους τον Daredevil να φορά τη στολή του; Μόνο στο τελευταίο 13ο επεισόδιο…
Η σειρά στον πρώτο κύκλο, ανάμεσα στα εξουθενωτικά «μπλα-μπλα», μάλλον επιδιώκει περισσότερο να χτίσει το υπόβαθρο για το δεύτερο κύκλο της, που έχει ήδη ανακοινωθεί. Μένει να δούμε μόνο αν θα κρατήσει ή θα έχει χάσει στο μεταξύ το κοινό της.
