Η Μαίρη Πόπινς Επιστρέφει (Mary Poppins Returns)
Αγγλία, δεκαετία 1930. Ο Μάικλ Μπανκς ήταν μικρό παιδί όταν η τέλεια νταντά Μαίρη Πόπινς εμφανίστηκε στη ζωή του, αλλά τώρα πια μεγάλωσε και έχει κάνει τρία δικά του παιδιά. Οι καιροί είναι δύσκολοι στο Λονδίνο της Οικονομικής Ύφεσης και η οικογένεια του παλεύει να ξεπεράσει μία σημαντική απώλεια, ενώ κινδυνεύουν να χάσουν και το σπίτι τους στην οδό Κερασιάς. Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο, όταν η πάντα νέα και αινιγματική νταντά με τις μοναδικές μαγικές ικανότητες εισβάλει στη ζωή τους. Παρέα με τον Τζακ, έναν αιώνια αισιόδοξο φανοκόρο, παρασέρνει τα παιδιά της οικογένειας Μπανκς σε μία σειρά από φαντασμαγορικές περιπέτειες.
Η συνέχεια της κλασσικής ταινίας μιούζικαλ Μαίρη Πόπινς του Robert Stevenson που είχε βραβευτεί με 5 Οσκαρ και με πρωταγωνίστρια την Julie Andrews, έρχεται 54 χρόνια μετά σε σκηνοθεσία Rob Marshall (Αναμνήσεις Μιας Γκέισας, Σικάγο, Εννέα) και συστήνει τώρα στην νέα γενιά την φανταστική ηρωίδα νταντά που ομορφαίνει την ζωή και λύνει όλα τα προβλήματα με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Η νέα ταινία πατάει ακριβώς στην ίδια συνταγή με την πρώτη ταινία -χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό-και συστήνει τους ίδιους χαρακτήρες και ελάχιστους καινούργιους. Με ολοκαίνουργια τραγούδια και σε μουσική του Marc Shaiman, η νέα Μαίρη Πόπινς είναι ένα reboot της πρώτης ταινίας παρά μια συνέχεια, ένα μιούζικαλ με πολύ καλές στιγμές ( όπως αυτή του μπάνιου στην αρχή που μετατρέπεται σε μια ωκεανική περιπέτεια) αλλά που γρήγορα χάνει την εξυπνάδα της και την πρωτοτυπία της. Το αδύναμο νέο σενάριο από την μέση και μετά, αφήνει και λίγο εκτός την Μαίρη Πόπινς για να ασχοληθεί περισσότερο με το δράμα της οικογένειας, βάζοντας φρένο στο χάπι αισιοδοξίας που μας δίνει από τα πρώτα λεπτά.
Η Emily Blunt λάμπει στην κυριολεξία αν και με λίγο επιτηδευμένο τρόπο ομιλίας αλλά στα μουσικοχορευτικά νούμερα δεν μπορεί να συγκριθεί με την προκάτοχο της. Αντιθέτως ο φανοκόρος Lin-Manuel Miranda είναι εξαιρετικός και ως παρουσία αλλά και στα μουσικοχορευτικά του νούμερα. Τεχνική αρτιότητα, υπέροχο ξανά το animation, κοστούμια της Sandy Powell και υπέροχα χρώματα στην φωτογραφία του Οσκαρούχου Dion Beebe (αν και πολλές σκηνές δράσης και μουσικοχορευτικών λαμβάνουν χώρα βράδυ με αποτέλεσμα η φωτογραφία να είναι λίγο πιο σκοτεινή απ’οτι θα θέλαμε), κάνουν την Μαίρη Πόπινς μια ελκυστική ταινία, γεμάτη νοσταλγία για την αθωότητα των παιδικών χρόνων και για τα θαύματα που μπορεί να γίνουν. Σε δεύτερους ρόλους ο Colin Firth αποτελεί κλισέ πρόσθεση, η Julie Walters επαναλαμβάνει ευχάριστα την μανιέρα που την έχουμε συνηθίσει, η Meryl Streep ξαφνιάζει ευχάριστα με την ρώσικη προφορά ενώ η Angela Lansbury κηρύσσει την έναρξη του χρωματιστού αλλά όχι και τόσο απογειωτικού φινάλε.
Αισιοδοξία, ένα πολύχρωμο σύμπαν και επιστροφή στην παιδική ηλικία. Η Μαίρη Πόπινς που επέστρεψε, ξεκίνησε δυνατά αλλά στην πορεία έχασε λίγο την δύναμη της. Ακόμα και έτσι όμως αποτελεί μια ευχάριστη και εορταστική ταινία που αξίζει να απολαύσουμε στην Μεγάλη Οθόνη και να παρασυρθούμε από τα χρώματα, τα τραγούδια και τα συμβάντα της οδού Κερασιάς.
