Αναμένοντας την δέκατη διοργάνωση του Micro μ Festival, γνωρίζουμε τους σκηνοθέτες και τις ταινίες τους που παίρνουν μέρος στο Διαγωνιστικό Μέρος του φεστιβάλ.
Βασίλης Σταυρόπουλος – Pasiphae│Gangster DramedyΜια μέρα στη δουλειά για τη νεαρή Πασιφάη, μια μεταμοντέρνα εκδοχή της μινωικής θεάς σε έναν κυνικό και γκαγκστερικό κόσμο.
Ο Βασίλης Σταυρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και στη συνέχεια Φωτογραφία και Οπτικοακουστικές Τέχνες. Έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης, κινηματογραφιστής και χειριστής κάμερας σε διάφορες βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους, μεγάλου μήκους, μουσικά βίντεο, διαφημίσεις καθώς και τηλεοπτικές παραγωγές.
– Τι αποτέλεσε έμπνευση για εσάς ώστε να θελήσετε να μας αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Συνδυασμός πραγμάτων θα έλεγα. Πάντα με προσέλκυε ο κυνισμός των γκαγκστερικών ηρώων και του κόσμου τους. Τουλάχιστον αυτόν που έχουμε γνωρίσει από αντίστοιχες ταινίες. Επίσης, ήθελα να κάνω μια ταινία με LGBT ήρωα που να μην ασχολούμαστε καθόλου με το γεγονός αυτό. Το σενάριο του Πάνου συνδύαζε τα θέλω μου και ήταν μια ευκαιρία.
– Τι συναισθήματα / προβληματισμούς θα θέλατε να δημιουργήσετε στον θεατή μετά την θέαση της ταινίας σας;
Στόχος μου είναι ο θεατής να έρθει σε επαφή με τους ήρωες και την αλήθεια τους, αγνοώντας τόσο τις ιδιότητες και τις επαγγελματικές επιλογές τους όσο και τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους. Κάτι που σε μια μικρού μήκους ταινία διαλόγου σαν αυτή, είναι σχεδόν απίθανο καθώς γίνεται αναφορά σε ένα στιγμιότυπο της ζωής των ηρώων, αλλά και γιατί οι άνθρωποι πάντα κρύβουμε πολύ βαθιά την αλήθεια μας, ακόμη και από του ίδιους μας τους εαυτούς. Τώρα το αν η “Πασιφάη” καταφέρει να αγγίξει τέτοιες προβληματικές, δεν το γνωρίζω. Ας καταφέρει έστω να μείνει το γεγονός πως και οι άγνωστοι στους περισσότερους, πιστολάδες είναι και αυτοί άνθρωποι σαν εμάς.
– Παρά τις δυσκολίες που κυριαρχούν σε παγκόσμιο επίπεδο, τα κινηματογραφικά φεστιβάλ δηλώνουν την παρουσία τους στο κινηματογραφικό τοπίο. Ποια είναι η γνώμη σας πάνω στο θέμα αυτό;
Δεν είναι πρωτόγνωρο που σε δύσκολες περιόδους οι τέχνες γενικά βρίσκουν το δρόμο τους. Έτσι και τα κινηματογραφικά φεστιβάλ, όντας μέρος της τέχνης αλλά όχι η ουσία της βέβαια, που δεν είναι άλλη από τη δημιουργία αυτή καθαυτή. Νομίζω ήδη λείπει από το κοινό η όλη η εμπειρία των φεστιβάλ όπως τα ξέραμε και υπάρχει ζεστό ενδιαφέρον. Ελπίζω μόνο η αναπόφευκτα περιορισμένη ποικιλία νέων παραγωγών να μη σταθεί εμπόδιο στο ενδιαφέρον του κοινού για τα φεστιβάλ αλλά και γενικά για τις ταινίες. Και εύχομαι να βρεθεί λύση το συντομότερο, γιατί οι άνθρωποι της τέχνης (θέλουμε να) ζούμε από τη δημιουργία.
-Τι σημαίνει το Micro μ Festival για εσάς;
Το γεγονός πως η ταινία μας, μέσω του Micro μ, ταξιδεύει σε τόσες πόλεις και αίθουσες την ίδια στιγμή και έρχεται το κοινό σε επαφή με αυτή, είναι μια σημαντική ευκαιρία. Άλλωστε οι ταινίες είναι ιστορίες που θέλουμε να πούμε σε ανθρώπους, όπου και αν βρίσκονται, οπότε τι καλύτερο;
Οι πρώτες ταινίες ήταν τα κλασικά κινούμενα σχέδια της Disney. Έπειτα ήρθε η «Ελισάβετ» και τότε μπήκε δειλά στον κόσμο του κινηματογράφου. Ώσπου, στο πανεπιστήμιο ήρθε ο καλός βωβός κινηματογράφος και άλλα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε ο κινηματογραφικός της εθισμός!
