Μικρόκοσμος (Downsizing)
Με τον Μικρόκοσμο, Αλεξάντερ Πέιν επιλέγει να αφηγηθεί μια ανθρώπινη ιστορία, η οποία αυτή τη φορά μετατρέπεται σε πολιτική. Πρόκειται επί της ουσίας για μια δραματική κωμωδία για την ανθρώπινη ύπαρξη, ειδωμένη μέσα από το βλέμμα του Αλεξάντερ Πέιν και τη διακριτική του ειρωνία.
Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι ο Πολ (Ματ Ντέιμον), ο οποίος παίρνει την απόφαση να συρρικνωθεί μαζί με τη σύζυγό του (Κρίστεν Γουίγκ), σε μία προσπάθεια του ζευγαριού να εξασφαλίσουν πόρους και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Όταν, όμως, ο Πολ ξυπνάει στον Μικρόκοσμο, διαπιστώνει ότι τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά από ότι περίμενε.
Ο Πέιν αφιερώνει αρκετό χρόνο στο πριν, στη δυσκολία της απόφασης, κάνοντας παράλληλα και ένα σχόλιο για το πώς μια νέα επιστημονική ανακάλυψη γίνεται «μόδα», ρίχνοντας, πάντως, το βάρος του στο «μετά».
Εκεί είναι που σεναριακά η ταινία δείχνει την ευφυία της. Ο Ματ Ντέιμον γρήγορα θα διαπιστώσει πως η ζωή ως μικροσκοπικός άνθρωπος δεν διαφέρει και τόσο πολύ από την ζωή που γνώριζε στο κανονικό της μέγεθος. Στις πρώτες σκηνές τον βλέπουμε να πηγαίνει στη δουλειά του, να προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του, να αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με αυτά που αντιμετώπιζε στο κανονικό του μέγεθος.
Ωστόσο, δεν είναι αυτό στο οποίο θέλει να περιοριστεί ο Πέιν. Γρήγορα διαπιστώνεις ότι ο «Μικρόκοσμος» είναι μια φιλόδοξη ταινία που επιθυμεί να μιλήσει για πολύ σημαντικότερα θέματα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς μία στουντιακή ταινία καταφέρνει -με το πρόσχημα μιας ιδέας sci-fi- να μιλήσει για τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, για τον ρατσισμό, για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Πρόκειται για ζητήματα με τα οποία λίγες φορές έχουμε δει τόσο μεγάλες παραγωγές να ασχολούνται.
Το κοινωνικό σινεμά μπλέκεται στο Downsizing με το προσωπικό, καθώς ο χαρακτήρας του Ματ Ντέιμον γίνεται ο προσωπικός οδηγός του θεατή σε αυτόν τον καινούριο κόσμο. Ο Πολ -με το πρόσχημα ότι δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι-, αντιμετωπίζει οτιδήποτε συναντά στον δρόμο του, με περιέργεια και απορία, καταφέρνοντας να μπει τόσο στα μεγάλα σαλόνια της μικροσκοπικής κοινωνίας, όσο και στα παραπήγματα των λιγότερο προνομιούχων.
O μικρόκοσμος του Πέιν αποτελεί ουσιαστικά μια μικρογραφία του δυτικού κόσμου: οι κυβερνήσεις ανησυχούν για μικροσκοπικούς τρομοκράτες που θα αποτελέσουν νέα απειλή για την ασφάλειά τους, οι λαθρέμποροι βρίσκουν ένα νέο καταναλωτικό κοινό που αποζητά νέες απολαύσεις. Με δεξιοτεχνία ο Πέιν χειρίζεται το θέμα αυτό, ώστε να γοητεύσει τον θεατή.
Το σενάριο των Τζιμ Τέιλορ και Αλεξάντερ Πέιν επεκτείνεται συνεχώς σε διαφορετικές θεματικές, δίνοντας ενδεχομένως την αίσθηση ότι παρακολουθεί περισσότερες από μία ταινίες. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα φανερό στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας, το κομμάτι του ταξιδιού. Αν και εντυπωσιακό οπτικά -πολύ καλή δουλειά έχει κάνει ο Φαίδων Παπαμιχαήλ στη φωτογραφία-, μοιάζει να αποτελεί πλεονασμό, καθώς τα θέματα της ταινίας έχουν αναφερθεί και νωρίτερα. Δίνει, πάντως, την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να επιτύχει ένα γλυκόπικρο φινάλε…
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην υπέροχη Χονγκ Τσάου που με την γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία της καταφέρνει να επισκιάσει μεγάλους σταρ, όπως ο Ματ Ντέιμον και ο Κρίστοφ Βαλτς.
