Μια κυρία με πεποιθήσεις
Η ταινία του John Madden με τίτλο MISS SLOAN είχε μία χαρακτηριστική αφίσα αν θυμάστε: η Ελίζαμπεθ Σλόαν, τρανή λομπίστρια στην Ουάσινγκτον ακουμπάει τα χέρια της σ’ ένα τραπέζι συνεδριάσεων, όρθια και απ΄τη μέση και κάτω, το φόρεμά της είναι μία φωτογραφία του Καπιτωλίου. Όχι τυχαία βεβαίως,διότι η κυρία Σλόαν έχει στα πόδια της την πολιτική σκηνή της Αμερικής.
Η ταινία εκτός του ότι δίνει την ευκαιρία στην Jessica Chastain να μεγαλουργήσει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποτελεί κι ένα εξαίρετο υλικό για την μελέτη της επιχειρηματολογίας υπέρ ή κατά της οπλοκατοχής/οπλοφορίας/ελέγχου των κατόχων όπλων, αλλά και της επιχειρηματολογίας γενικώς, η οποία επιστρατεύεται για να δικαιολογήσει τ’ αδικαιολόγητο: το lobbying, την άσκηση πίεσης δηλαδή από επαγγελματίες του είδους, προς το νομοθετικό Σώμα (εν προκειμένω το αμερικάνικο Κογκρέσο) για να ψηφίσουν ή όχι κάποιο νομοσχέδιο, ώστε να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν οι λομπίστες.
Γρήγοροι ρυθμοί, φοβερή μουσική απ΄τον Max Richter, εκπληκτική η Chastain στο ρόλο της μεγάλης φίρμας του lobbying, και πολύ καλοί όσοι την πλαισιώνουν όπως ο Mark Strong, ο φοβερός Sam Waterston και η Alison Pill υποδυόμενη τη βοηθό της Σλόαν, Τζέην, ξέρετε, αυτές τις κομψές κοπελίτσες, με τα 40 πτυχία, το blackberry μονίμως ανοιχτό και στο χέρι, που δέχονται αγωνιώδη τηλεφωνήματα απ΄την εργοδότριά τους στις 3 τη νύχτα…
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ένα ερώτημα μ’απασχολούσε : υπάρχει/ είναι δυνατόν να υπάρχει ηθικό lobbying; Διότι ο κύριος Ροντόλφο Σμιτ (ο Mark Strong), CEO της εταιρείας lobbying που τελικά προσλαμβάνει τη Σλόαν, λέει περήφανα πως η εταιρεία του έχει κάποιες «απαράβατες αρχές». Επίσης το γεγονός ότι στην ταινία δεν παρακολουθούμε μόνο τις λυσσαλέες προσπάθειες δύο αντίπαλων εταιρειών lobbying να υπερψηφιστεί / καταψηφιστεί το νομοσχέδιο περί Εθνικού Μητρώου όπλων, αλλά και την διενέργεια ανάκρισης απ΄την Γερουσία των Η.Π.Α επί των μεθόδων που χρησιμοποιούσε η Σλόαν, μου δημιούργησε τη δυσάρεστη αίσθηση ότι αυτή η ταινία «καθαγιάζει» το lobbying, παρουσιάζοντας τον βασικό χαρακτήρα− την αδίστακτη, παμπόνηρη και ικανότατη Ελίζαμπεθ Σλόαν− ως θύμα μίας σικέ δικοφανούς διαδικασίας, η οποία στη ουσία έλαβε χώρα όχι επειδή ξαφνικά ο πολιτικός κόσμος στην Ουάσινγκτον έφριξε με τη μάστιγα του lobbying, αλλά επειδή η εταιρεία lobbying “Cole, Kravitz and Waterman LLP” σκύλιασε που έχανε επιρροή πάνω στο νομοθετικό Σώμα, ενώ κέρδιζε η “Peterson, Whyatt”…
Η «ταμπακιέρα» εν ολίγοις, δεν ήταν το αν όντως η λομπίστρια Σλόαν κατά την 11χρονη καριέρα της δωροδοκούσε/ εκβίαζε το πολιτικό σύμπαν, αλλά το ότι άλλαξε λομπίστικο στρατόπεδο.
« Οι μόνες εξετάσεις που απέτυχα ήταν για την άδεια οδήγησης. Ο εκπαιδευτής, μου είπε ότι είμαι ανεύθυνη κι απρόσεκτη. Τότε κατάλαβα ότι θα έκανα καριέρα στην πολιτική» λέει ανερυθρίαστα η Σλόαν στη συνεργάτιδά της Έσμε (η Gugu Mbatha-Raw) και αργότερα, της εξομολογείται μυξοκλαίγοντας πως «δεν ξέρω ποτέ που βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή». Έναν τέτοιο άνθρωπο τον θαυμάζεις ή φοβάσαι; Ιδίως όταν λέει «μεγάλωσα λέγοντας ψέμματα. Δεν το ‘θελα. Έπρεπε! Σ’αυτό τελειοποιήθηκα.»
Η Σλόαν ξεπερνάει τα όρια νόμου και Ηθικής, επειδή διατείνεται πως “the end is my concern”, ο σκοπός είναι το ιερό δισκοπότηρο, και η νίκη, η νίκη παντού και πάντα είναι η υπαρξιακή εμμονή αυτής της πανέμορφης εργασιομανούς, που πάσχει από χρόνια αυπνία, που κάνει πληρωμένο σεξ και προκαλεί την οργή κι έκπληξη ακόμα και του κυρίου Σμιτ του συνεργάτη της λομπίστα, μην ξεχνάμε. Είναι πολύ ενδιαφέρoν όχι μόνο το πώς πλάθει η Chastain το ρόλο της, αλλά και το πώς αντιδρούν οι γύρω απ΄αυτή βλέποντας αυτή την αδίστακτη γυναίκα με τα ψηλοτάκουνα να μην κωλώνει πουθενά. πάνω στον γρανιτένιο τοίχο που είναι, σπάνε ζωές, κώδικες δεοντολογίας, νομοθεσία. Και όχι βεβαίως με τον κραυγαλέο τρόπο του μαφιόζου, αλλά με τον κομψό τρόπο του ανθρώπου που ξέρει να ερμηνεύει τη νομοθεσία κατά πως τον συμφέρει, κι αν όχι ο ίδιος, σίγουρα ξέρουν οι δικηγόροι που τον προστατεύουν, όπως ο κύριος Πόσνερ-δικηγόρος της εταιρείας του Σμιτ, που θεωρεί πως αυτή είναι η πιό ηθική εταιρεία lobbying. Εδώ γελάνε ή κλαίνε άραγε;
Η ταινία του Madden, αποτελεί πολύ ωραίο δίδυμο με την άλλη ταινία για το lobbying το CASINO JACK (2010) όπου πρωταγωνιστούσε ο επίσης πειστικότατος Kevin Spacey. Κι αν εκείνη είχε και κάποιες χιουμοριστικές αποχρώσεις, αυτή εδώ δεν προκαλεί κανένα γέλιο. Η Σλόαν, όπως συμπέρανα απ ΄το φινάλε, τιμωρήθηκε μεν με φυλάκιση αλλά όχι για το lobbying καθ’ εαυτό. Η Σλόαν ταγμένη στον εκάστοτε σκοπό της, χρησιμοποιούσε κάθε μέσο,κυρίως παράνομο. Κανένας σκοπός μα κανένας,δεν αγιάζει τα μέσα. Πόσο μάλλον ένας εξ ορισμού αμφίβολος ηθικά και παράνομος σκοπός, όπως το lobbying.
