Ο βασιλιάς μου (Mon Roi)

Η Τονί παθαίνει ένα ατύχημα στο σκι και τραυματίζει το γόνατό της. Την ώρα που βρίσκεται σε κέντρο αποκατάστασης, μαθαίνουμε την ιστορία πάθους που έζησε με τον Ζόρζιο: έναν χαρισματικό, αστείο, αν και χειριστικό άνδρα που την έφερε στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Η Μαϊγουέν (πρώην σύζυγος του Λυκ Μπεσόν) σκηνοθετεί την ταινία, η οποία προβλήθηκε και στις Κάννες, αποσπώντας βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για την ερμηνεία της Εμανουέλ Μπερκό. Προσωπικά, βρήκα την ερμηνεία της Μπερκό υπερβολική και κάπως ψεύτικη. Κατανοώ ότι στόχος ήταν να δει ο θεατής το επίπεδο υστερίας στο οποίο μπορεί μια σχέση να φέρει έναν κατά τα άλλα φυσιολογικό άνθρωπο, ωστόσο η ερμηνεία της Μπερκό δεν με έπεισε.

Αντιθέτως, ο Βενσάν Κασέλ ήταν υπέροχος στον ρόλο του Ζορζιό, κάνοντας ξεκάθαρους τους ρόλους για τους οποίους καταφέρνει ο ήρωάς του να γοητεύσει την Τονί: είναι αστείος, είναι ελεύθερος, είναι τρυφερός. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε και στον Λουί Γκαρέλ, εδώ σε έναν από τους πιο κωμικούς -και καλύτερους- ρόλους της καριέρας του: ερμηνεύει τον αδελφό της Τονί που βρίσκεται δίπλα της με έναν τρόπο ουσιαστικό.

Η ταινία είναι αρκετά φλύαρη και μεγάλη σε διάρκεια. Και αν και αρχικά το τέχνασμα με το κέντρο αποκατάστασης λειτουργεί θετικά (ποια είναι η γυναίκα αυτή και πώς βρέθηκε μόνη της εκεί;) στη συνέχεια κουράζει. Όπως και η ταινία.

Η Μαϊγουέν επιλέγει να δείξει αναλυτικά τα όσα συμβαίνουν στην αρχή, αλλά στη συνέχεια μπορεί ο θεατής να δει να περνούν χρόνια χωρίς να βλέπει τι συνέβη στο ενδιάμεσο και έχοντας ψήγματα μόνο από όσα καταστρέφουν αυτή τη σχέση.

Μετά δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι το τραγούδι της Αρλέτας «Σερενάτα» που συνοψίζει ιδανικά τα όσα γίνονται στην ταινία. Τώρα εάν αυτό είναι καλό, δεν ξέρω…