Κινηματογραφικός απολογισμός 2017: Η Ηρώ επιλέγει τις ταινίες της χρονιάς

Το τέλος του 2017 βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ, και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος θυμόμαστε τις ταινίες που ξεχώρισαν, η καθεμία με τον δικό της τρόπο. Ακολουθεί η δεκάδα των ταινιών για τον φετινό κινηματογραφικό απολογισμό, ενώ δεν είναι λίγες οι ταινίες που εντυπωσίασαν, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρουν στην δεκάδα. 

«Moonlight», Βarry Jenkins

Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως κινηματογραφικό αριστούργημα της χρονιάς και όχι αδίκως.. Μια γλυκιά και αθώα ιστορία ενηλικίωσης ενός μικρού αγοριού. Μεγαλώνοντας σε ένα βίαιο, απάνθρωπο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, προσπαθεί να επιβιώσει και να ανακαλύψει την ταυτότητά του. Η ταινία χωρίς να καταλήγει σε υπερβολικούς συναισθηματισμούς, μέσα από τα χρώματα και τα πλάνα της, αφήνει στον θεατή μια απέραντη τρυφερότητα..

«The Killing of a Sacred Deer», Γιώργος Λάνθιμος

Δύο χρόνια μετά τον «Αστακό», ο δικός μας  Γιώργος Λάνθιμος επέστρεψε με ένα θρίλερ, κερδίζοντας και πάλι το κινηματογραφικό κοινό. Με το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Κανών, σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου ο Έλληνας σκηνοθέτης έχοντας ήδη εγκαινιάσει το δικό του κινηματογραφικό και αφηγηματικό  ύφος, με εξαιρετική σκηνοθεσία και μουσική, μας παρουσιάζει μία σύγχρονη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».

«Raw», Julia Ducournau

Συμπεριφορές κανιβαλισμού, ενηλικίωση, ωμότητα, θάρρος, πρόκληση. Με εξαιρετική μουσική επένδυση και με ευφυέστατη προσέγγιση της σκηνοθέτιδας στο θέμα της ενηλικίωσης, παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός νεαρού κοριτσιού, συνεσταλμένου, μη επαναστατημένου και την αλλαγή της προσωπικότητάς του μέσα από σκηνές που ενίοτε μπορεί να σοκάρουν…

«The Square», Ruben Östlund

Ο Σουηδός σκηνοθέτης σατιρίζει, κατακρίνει και προσβάλλει την σύγχρονη τέχνη και κοινωνική πραγματικότητα μέσα από την νέα του ταινία, δικαίως βραβευμένη στις Κάννες με Χρυσό Φοίνικα. Με χιούμορ καυστικό και ιδιαίτερο, με εξαιρετικές ερμηνείες, όπως αυτή του πρωταγωνιστή, η ταινία καταφέρνει σε κάθε της σκηνή να  θίξει την υποκρισία της πραγματικότητάς μας

«The Florida Project», Sean Baker

Ακόμα και στις πιο σκοτεινές μεριές, υπάρχει ομορφιά. Ακόμα και στις απομονωμένες και αποκλεισμένες από την κοινωνία γειτονιές, υπάρχει χαρά και  παιδικότητα. Ήδη η ταινία έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των κριτικών ενώ χάρισε στον οσκαρικό Γουίλιαμ Νταφόε και υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας για τον Β’ ρόλο Ψυχογραφική και τρυφερή, η ταινία συγκινεί με τον πιο ανθρώπινο τρόπο.

«The Other Side Of Hope», Aki Kaurismäki

Με κεντρικό θέμα την προσφυγική κρίση, ο Καουρισμάκι επέστρεψε με το δεύτερο μέρος της «τριλογίας των λιμανιών του» που ξεκίνησε πρίν από έξι χρόνια με τη «Χάβρη». Με καυστικό χιούμορ, προσεγμένα πλάνα και με την ανθρωπιά και ευσαισθησία που αποπνέει η ταινία, δικαίως απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου.

 «Το Νήμα», Αλέξανδρος Βούλγαρης

Ο Έλληνας σκηνοθέτης και μουσικός, έχει αποδείξει ήδη πως δημιουργεί έξω από τις κλασικές αφηγηματικές και σκηνοθετικές φόρμες, δίνοντας ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Πρωταγωνίστρια η συγκλονιστική Σοφία Κόκκαλη, η οποία να σημειωθεί πως παρέλαβε και βραβείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου για την μοναδική της ερμηνεία Η υπόθεση αφορά στην Νίκη και τον γιό της, Λευτέρη και την προβληματική μεταξύ τους σχέση..Γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες, ας αρκεστούμε στα λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη «Πρόκειται για ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας».

«Loveless», Αndrei Zvyagintsev

Η ταραγμένη σχέση ενός ζευγαριού στα πρόθυρα του διαζυγίου, οδηγεί στην εξαφάνιση του 12άχρονου γιού τους.. Η όλη ταινία διακρίνεται για τα ψυχρά της χρώματα, το μελαγχολικό ύφος και τα σκληρά βλέμματα των ηθοποιών της. Μια ταινία που αδιαμφισβήτητα σκιαγραφεί τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο απότομο, σαν γροθιά στο στομάχι.

«Mother!», Darren Aronofsky

Ίσως πρόκειται για την ταινία που δίχασε όσο καμία άλλη κοινό και κριτικούς. Ένα σκηνικό εντελώς σουρεαλιστικό, με πλάνα στην πρωταγωνίστρια Jennifer Lorence να αποτυπώνουν τον τρόμο της και με αναφορές σχεδόν σε όλα τα (παν)ανθρώπινα ζητήματα (θρησκεία, θάνατος, έρωτας, τέχνη), μάλλον πρόκειται για μια ταινία που όλοι αξίζει να δούμε, παρότι μπορεί να «ενόχλησε» και να προκάλεσε πολλούς.

«Paterson», Jim Jarmush

O αγαπημένος σκηνοθέτης του ανεξάρτητου κινηματογράφου, καταφέρνει να μας δείξει την ποίηση και την ομορφιά μέσα στην αστική καθημερινότητα και ρουτίνα μας. Με πρωταγωνιστή τον Άνταμ Ντράιβερ, ο οποίος δίνει μία από της καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και με πλάνα τόσο απλά και καθημερινά, ο θεατής δε μπορεί παρά να ταυτιστεί με τον ήρωα και την ζωή του, και να αναγνωρίσει πως η πραγματική τέχνη κρύβεται πού αλλού, στην καθημερινή μας ζωή.