Ταινίες που μας «έβγαλαν από τα ρούχα μας»

Υπάρχουν μερικές φορές που απλά θέλεις να σηκωθείς και να φύγεις από το σινεμά. Να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω, να βρίσεις το σκηνοθέτη, να πας να πιάσεις όποιον βρεις μπροστά σου και να του πεις: «Ο,τι κι αν κάνετε, ΜΗ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ».

Μπορεί να είναι ταινίες καταξιωμένες στο χώρο, να έχουν κερδίσει βραβεία και διακρίσεις ή όλοι να τις παινεύουν, εμάς όμως μας έχουν κατσικωθεί στο στομάχι και νιώθουμε την ανάγκη να τις “κράξουμε”!

Υπάρχουν και ταινίες που παίζουν με τα όρια της ηθικής μας και των αντοχών μας. Ταινίες που μας σοκάρουν, που απλά θεωρούμε ότι το παρατράβηξαν, που μας έκαναν να πούμε «φτάνει μέχρι εδώ, άνθρωπος είμαι και έχω τα όριά μου». Όχι ότι αυτές που μας σόκαραν τις θεωρούμε απαραιτήτως κακές ταινίες…

Ένα περίεργο πράγμα… Όπως τις αγαπημένες μας, αυτές οι ταινίες (οι ταινίες που μας σόκαραν ή που μας θύμωσαν) είναι αυτές που θυμόμαστε πιο έντονα στη ζωή μας.

Οι Cinεπιβάτες επέλεξαν τις δικές τους:

___________________________________________________________________________________________

Hannibal: This is (Sir) Anthony Hopkins Cooking!

Εμείς οι νάνοι ως γνωστόν είμαστε ατρόμητοι. Έτσι κι εγώ ο Gimli μεγαλωμένος από μικρός από χαζο-θριλεράκια ως b-movies είμαι έμπειρος σε τρομακτικές σκηνές. Υπάρχουν όμως μερικές φορές που ακόμα κι εγώ σοκάρομαι. Θυμάμαι, όσο κι αν προσπαθώ να ξεχάσω, το 2001 το Hannibal. Δέκα χρόνια μετά τη Σιωπή των Αμνών, που μου είχε κάνει εντύπωση με το ιδιαίτερο στιλ της, βγήκε η συνέχεια, που λειτουργεί ως prequel ανατρέχοντας στο παρελθόν του Λέκτορ (Άντονι Χόπκινς) με την επίμονη αστυνομικό (Τζούλιαν Μουρ) να προσπαθεί να τον συλλάβει.

Δεν με ενόχλησε ο αρρωστημένος ανθρωποφάγος χαρακτήρας του Χόπκινς, η sick αισθησιακή έλξη της ντεντέκτιβ με τον ψυχοπαθή εγκληματία, ούτε ο διεστραμένος αλλά και παραμορφωμένος πλούσιος που στο τέλος τον τρων τα γουρούνια. Πιο πολύ από όλα με ενόχλησε ότι έβλεπα ένα θρίλερ που έβλεπε τον εαυτό του ποιοτικά! Προσεγμένα πλάνα, χρώματα και ερμηνείες σε ένα σενάριο (και βιβλίο αντίστοιχα) άρρωστο έκανε το οπτικό αποτέλεσμα να προκαλεί μια αίσθηση διαρκούς αναγούλας, ένα ανακάτεμα στο στομάχι, συνδυασμένο με την απορία γιατί πρέπει να υποστεί το κοινό την αρρώστια του κάθε περίεργου σκηνοθέτη. (Ναι, κύριε Ρίντλεϊ Σκοτ, για εσένα το λέω, τι νομίζεις ότι ο πρόσφατος Συνήγορος είναι το τελευταίο σου ατόπημα;)

Αναγνωρίζοντας στον Χόπκινς την καλή ερμηνεία δε μπορώ να παραβλέψω το ότι συνδύασα στο μυαλό μου τη σιχαμερή παρουσία του Χάνιμπαλ για καιρό μετά όταν τον έβλεπα. H σκηνή που αφαιρεί από τον Ρέι Λιότα το πάνω μέρος του κρανίου του και τον ταϊζει με τον ίδιο του τον εγκέφαλο είναι από τις πιο σοκαριστικές – στοιχειωτικές σκηνές που έχω δει ως τώρα στο σινεμά. Ευτυχώς για το είδος η επόμενη ταινία (Red Dragon) με την προσθήκη του Ρέηφ Φάινς και Έντουαρτ Νόρτον ξαναγύρισε στην επιτυχημένη ατμόσφαιρα του πρώτου της Τζόντι Φόστερ, χωρίς να φτάσει όμως την επιτυχία του.

Gimli

___________________________________________________________________________________________

Κυνόδοντας: Έχω μια αρχή, μια κινηματογραφική αρχή. Δεν φεύγω ποτέ από ταινία που παρακολουθώ σε αίθουσα όσο βαρετή, όσο χαζή κ αν μου φαίνεται. Είναι ο σεβασμός μου στους συντελεστές και σ’ ότι αυτοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν, καθώς και μια μικρή ελπίδα ότι η ταινία μπορεί να έχει αποθεωτικό φινάλε (που έχει συμβεί πολλές φορές!). Τον Κυνόδοντα είχα την τύχη – ατυχία να τον δω σε DVD. Όλο αυτό το σούσουρο γύρω από το όνομα του με καθυστέρησε από το να δω σε αίθουσα αλλά ίσως ήμουν η πρώτη που το νοίκιασε σε DVD! Είναι, όμως, η μόνη ταινία που αν την έβλεπα στον κινηματογράφο θα είχα σηκωθεί να φύγω, όχι γιατί δεν μου άρεσε αλλά γιατί με υποτιμούσε σαν θεατή. Ένιωθα συνεχώς ότι προκαλεί την ηθική και την αισθητική μου. Προσπαθούσε να χειραγωγήσει την αντίδραση μου μέσα από μια διαδοχή αδικαιολόγητα προκλητικών σκηνών. Έχω συζητήσει και έχω τσακωθεί πολύ για τον Κυνόδοντα από τότε, για την ακρίβεια όποτε βρεθώ με κάποιον (που είναι πολλοί!) υποστηρικτή του Λάνθιμου.
Παρ’ όλα αυτά όμως θα είμαι άδικη αν δεν αναφέρω το πόσο αριστουργηματική θεωρώ, αφηγηματικά και σκηνοθετικά, την σκηνή που πέφτει το αεροπλανάκι των παιδιών έξω από το σπίτι και πρέπει να πάει ο πατέρας τους να το πιάσει με το… αυτοκίνητο!

Αλλά μη ξεφεύγουμε από το θέμα μας: με εκνευρίζει όλη η υπόλοιπη ταινία…

Nemo

___________________________________________________________________________________________

Η έκτη αίσθηση: Ο γιατρός Μάλκολμ Κρόου, παιδοψυχολόγος στη Φιλαδέλφεια, επιστρέφει μία νύχτα στο σπίτι του μαζί μρ τη σύζυγό του, Άννα Κρόου. Εκείνη του λέει ότι έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα την υπόλοιπη ζωή του και προτεραιότητα έχει η δουλειά του.

Ωστόσο, το ζευγάρι αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι κάποιος έχει εισβάλει στο σπίτι. Ένας νεαρός άνδρας εμφανίζεται κρατώντας ένα όπλο. Λέει ότι δεν θέλει πια να φοβάται και κατηγορεί τον Κρόου ότι τον απογοήτευσε. Ο Κρόου τον αναγνωρίζει ως τον Βίνσεντ Γκρέι, έναν πρώην ασθενή του που τον θεράπευε ως παιδί από τις παραισθήσεις του.

Ο Γκρέι πυροβολεί τον Κρόου στην κοιλιά και μετά αυτοκτονεί.

Το επόμενο φθινόπωρο, ο Κρόου ξεκινά να εργάζεται με έναν άλλο ασθενή, τον 8χρονο Κόουλ Σίαρ, ο οποίος έχει μια παρόμοια πάθηση με αυτή του Βίνσεντ. Ο Μάλκολμ αφοσιώνεται στο αγόρι, αν και φοβούμενος για το αν θα μπορέσει να τον θεραπεύσει μετά την αποτυχία του με τον Βίνσεντ.

Ναι, καλά καταλάβατε, η ταινία που με εξόργισε και με απογοήτευσε ήταν η «Έκτη Αίσθηση». Δεν ξέρω αν φταίει ο Σιάμαλαν για αυτό. Και με εξόργισε γιατί δυστυχώς η παρατηρητικότητά μου και το τάιμινγκ της ήταν αυτά που σκότωσαν, μάλλον και τον Κρόου και, κυρίως, την ταινία.

Στην πρώτη σκηνή της ταινίας, την ώρα που πέφτει ο πυροβολισμός στον εξαιρετικό κατά τα άλλα Μπρους Γουίλις ως Μάλκομ Κρόου, τον χτυπά σε σημείο της κοιλιακής χώρας που σε πολύ μεγάλο ποσοστό έχει μοιραία κατάληξη.

Αν και «ψαρώνεις» στα πρώτα δευτερόλεπτα της σκηνής του «επόμενου φθινοπώρου» και λες ναι μπορεί και να έζησε, να έγινε το θαύμα βρε παιδί μου, πάλι η τετράγωνη λογική σε επαναφέρει στην πραγματικότητα: O μικρός Κόουλ sees dead people και ο Κρόου είναι φάντασμα. Εξοργιστικό που η μικρή λεπτομέρεια μου έδωσε τη λύση του μυστηρίου από την αρχή και η ταινία τελείωσε για μένα μιάμιση ώρα πριν από τους τίτλους τέλους… Άλλα κάθισα στα αυγά μου για δυο λόγους: να μην κλάψω εξ ολοκλήρου το εισιτήριο (ε ρε τσιγγουνιές), να πανηγυρίσω το θρίαμβό μου και απλά να δω τους υπόλοιπους dead people που έβλεπε ο πιτσιρικάς!

Satin

___________________________________________________________________________________________

Το κουρδιστό πορτοκάλι:

Μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια σπουδή στη βία των συμμοριών, του κράτους και του σωφρονιστικού συστήματος. Μια ταινία που σου τρυπάει το μυαλό. Θεωρήθηκε τόσο εξτρεμιστική για την εποχή της που σε πολλές χώρες απαγορεύτηκε. Μια συμμορία νεαρών προχωρά σε βιαιότητες, κλοπές, βανδαλισμούς, βιασμούς και το διασκεδάζει απίστευτα. Ο Άλεξ, αρχηγός της συμμορίας, βρίσκεται στη φυλακή και διαλέγει να ακολουθήσει ένα νέο σωφρονιστικό πρόγραμμα που επινόησε η κυβέρνηση. Και τότε είναι που ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα μιας κοινωνίας διεφθαρμένης, με αποστεωμένους θεσμούς. Ο Άλεξ μετατρέπεται σε κουρδιστό ανθρωπάκι που καθοδηγείται από το σύστημα. Γίνεται πειραματόζωο, θυσιάζει την ελεύθερη βούληση στο βωμό της έννομης τάξης, δέχεται να βάλει το μυαλό και τη σκέψη του υπό έλεγχο.

Ηθικό ερώτημα: Μπορείς να εξαναγκάσεις κάποιον να μην πράττει το κακό; Η ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ είναι μία ιδιοφυής σύλληψη, που δεκαετίες αργότερα εξακολουθεί να σοκάρει. Έχει μέσα της κάτι νοσηρό, σκοτεινό και παράλληλα τόσο αληθινό. Το Κουρδιστό Πορτοκάλι σε «αρρωσταίνει» από την αρχή μέχρι το τέλος.

Oldboy

___________________________________________________________________________________________

Watchmen:

Όταν πρωτοάκουσα το νέο θέμα των κινηματογραφικών μας εμπειριών, «ταινίες που μας εξόργισαν», προβληματίστηκα σχετικά με ποια να πρωτοδιαλέξω και με ποιο κριτήριο.

Το αγαπημένο μου Inception που μετά από 148 λεπτά απόλυτης σεναριακής καινοτομίας και δράσης με άφησε με την απορία για το αν ήμουν (κι εγώ κι ο πρωταγωνιστής) σε όνειρο ή στην πραγματικότητα;

Τα παιδικά Bambi και Lion King που υποτίθεται είναι κλάμα-proof και με έκαναν να πλαντάξω στα πρώτα 15 λεπτά τους; To ακαταλαβίστικο, για την τρυφερή ηλικία των 18 χρόνων μου, «The Cell» με τη συγκλονιστικά πεζή ερμηνεία της ατάλαντης Jennifer Lopez;

Όχι! Η ταινία που με εξόργισε ονομάζεται Watchmen.

Όταν κάποιος αδιάβαστος (γιατί τα λάθη μου τα ομολογώ!) ακούει για ταινία με super- ήρωες της DC comics, περιμένει τουλάχιστον μια υπερπαραγωγή με συμμετοχή από τους Superman, Batman, Aquaman, Wonderwoman κ.ά. Αντ’ αυτού χάνει σχεδόν 3 ώρες πολύτιμου χρόνου παρακολουθώντας μια από τις χειρότερες ταινίες σούπερ- ηρώων ever!

Με χαζή πλοκή και μέτριες ερμηνείες η ταινία έδειξε από την αρχή ότι θα ήταν παντελώς αδιάφορη.

Με την ελπίδα ότι όλο και κάποιος «γνώριμος» θα κάνει σύντομα φαντασμαγορική είσοδο κρατήθηκα την πρώτη ώρα. Με την απορία του «πού το πάει ο σεναριογράφος» άντεξα και τη δεύτερη. Αλλά όταν πλέον ξεπεράσαμε τις δύο ώρες ήμουν εκτός εαυτού! Ήταν η πρώτη φορά που φώναξα μέσα σε σινεμά! «Τα λεφτά μας πίσω» άκουσα τον εαυτό μου να λέει και αντί για ντροπή ένιωσα ανακούφιση!

Τελικώς έκατσα μέχρι το τέλος της ταινίας. Ίσως ελπίζοντας ότι μπορεί το τέλος και να με αντάμειβε, κάτι που φυσικά δε συνέβη.

Τόσο το καλύτερο- η εμπειρία μου αποτελεί πηγή έμπνευσης για το θέμα της ταινίας που με έχει εξοργίσει περισσότερο! Να που φάνηκε και σε κάτι χρήσιμη!

Bridget

___________________________________________________________________________________________

An American Crime:

1965. Η Gertrude Baniszewski είναι μια νοικοκυρά με 6 παιδιά που αναλαμβάνει να φιλοξενήσει, έναντι αντίτιμου, δύο αδελφές επειδή οι γονείς τους δούλευαν εκτός πολιτείας για κάποιο χρονικό διάστημα. Οι μικρές ακολουθούσαν την οικογένειά της σε όλες τις συνήθειές τους. Όμως, η επικοινωνία μεταξύ των παιδιών δεν ήταν και η καλύτερη, με αποτέλεσμα η Baniszewski να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. ΗSylvia Likens, η μία εκ των φιλοξενούμενων κοριτσιών, βασανίζεται από τη δεσποτική γυναίκα μέχρι θανάτου!

Βλέποντας όλα όσα υπομένει το κορίτσι, αγανακτείς –πόσο μάλλον όταν γνωρίζεις πως όλα αυτά αποτελούν κομμάτια μιας πραγματικής ιστορίας. Το κλάμα συνοδεύει το θυμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι «γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;» , «πότε ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να βασανίσει έναν άλλον και γιατί;» και άλλα τέτοια ερωτήματα που χρίζουν εκτεταμένης συζήτησης.

Παρ’ όλα αυτά είναι μια καλογυρισμένη ταινία, με τις Ellen Page και Catherine Keener, να αποδεικνύουν πως και οι δυο τους είναι ταλαντούχες και αξιόλογες στο χώρο τους.

Holly Golightly

___________________________________________________________________________________________

Άλπεις (2011):

Ανερυθριάστως την εντάσσω, στη λίστα μου των χειρότερων, απαράδεκτων, εκνευριστικότερων ταινιών που έχω δει ως τώρα. Κάκιστη ηθοποιία κατά τη γνώμη μου-οι συμμετέχοντες “απήγγελλαν” τις ατάκες τους, στην καλύτερη περίπτωση σαν διανοητικά καθυστερημένοι, στη χειρότερη σαν άπειροι/ερασιτέχνες. Γελοίες, κακόγουστες ερωτικές σκηνές, ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΟΤΑΤΗ κι αντιπαθέστατη η Ariane Labed (αν επιθυμείς κοπέλα μου να πείσεις το θεατή ότι είσαι Ελληνίδα, δεν μιλάς τη γλώσσα με γαλλικό αξάν, γαμώ την ορθοφωνία μου). Κι αυτό το παραπονιάρικο “λέει ότι δεν είμαι έτοιμη για κάτι πιο pop” που επαναλάμβανε, να με κάνει να θέλω να τη δείρω. Πρέπει να είμαι απ’ τους ελάχιστους θεατές που χάρηκαν όταν η αθλήτρια που υποδύεται αποπειράθηκε ν’ αυτοκτονήσει… Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, καταστράφηκε απ’ το κακογραμμένο, ασυνάρτητο σενάριο και την απαράδεκτη ηθοποιία. Κρίμα που μετά τον εξαιρετικό ΚΥΝΟΔΟΝΤΑ, είδα αυτό το έκτρωμα-δείγμα κάκιστου σινεμά. Τα θερμά μου συλλυπητήρια κύριε σκηνοθέτα.

Frances

___________________________________________________________________________________________

Dreamcatcher (2003):

Δεν έχω ποτέ αισθανθεί ότι θέλω να φύγω στη μέση της ταινίας. Επίσης δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να κοιμηθώ στην διάρκεια της προβολής ή να σκέφτομαι διάφορα δικά μου για να μην θυμώνω. Δεν μου ’χε ξανατύχει να ξύνομαι δυο ώρες και να κοιτάζω το ρολόι και να μην περνάει η ώρα.

Όλα αυτά τα ‘παθα στο Dreamcatcher, βασισμένο σε βιβλίο του Στήβεν Κίνγκ, 10 χρόνια πριν, κάπου στο 2003. Μικρότερος διάβαζα βιβλία του και έβλεπα ταινίες του.

Η συγκεκριμένη, είχε ένα υπέροχο τρέιλερ διάρκειας δυο λεπτών περίπου. Έδειχνε ένα ονειρικό χιονισμένο τοπίο μέσα σε βουνά με έλατα , έναν δρόμο σκεπασμένο με χιόνι και ένα τζιπάκι να τον διασχίζει. Σκέφτηκα ότι δεν έχω ξαναδεί καλύτερη φωτογραφία, είναι και θρίλερ, δεν πρέπει να το χάσω.

Το μόνο που έχω να σας πω, είναι ότι αυτά τα δυο λεπτά του τρέιλερ, ήταν και ό,τι άξιζε σε αυτό το τερατούργημα. Όλο το υπόλοιπο απλά δεν βλεπότανε. Βαρετό ακόμη και για παιδάκια δημοτικού, με τα στοιχεία του θρίλερ ανύπαρκτα, με πλοκή που δεν υπήρχε και με σκηνοθεσία και διαλόγους επιεικώς απαράδεκτους.

Από ένα σημείο και μετά, το μόνο που θυμάμαι, είναι ένα σκουλήκι, το οποίο σκουλήκι το κυνηγούσε το μισό FBI. Αυτό το σκουλήκι λοιπόν και το επαναλαμβάνω γιατί έχει σημασία, έτρεχε σαν τρελό, και κατευθυνότανε σε μια γούρνα, στην οποία εάν έπεφτε, θα μόλυνε το νερό. Και από αυτό το νερό έπινε όλη η Αμερική και με τρόπο που δεν κατάλαβα, θα επηρέαζε και τους υδροφόρους ορίζοντες όλου του κόσμου και θα ψόφαγε όλος ο πληθυσμός του πλανήτη.

Τελικά, δευτερόλεπτα πριν το σκουλήκι βουτήξει στην γούρνα, κάποιος το πυροβόλησε!!!!

Έλεος.

Dennis

___________________________________________________________________________________________

Tore Tanzt:

Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με σινεμά, δεν μου έχει ξανατύχει. Γενικά, είμαι μάλλον «απυρόβλητη» στην κινηματογραφική βία. Λάτρεψα το Fight Club, εντυπωσιάστηκα από το Oldboy, γοητεύτηκα από το Μόνο ο Θεός Συγχωρεί. Όλες τους ταινίες «σκληρές». Η υπερβολική βία δύσκολα με σοκάρει, με ενοχλεί, με εξοργίζει. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν θεωρώ ότι η βία παρουσιάζεται για τη βία.

Όπως στο φετινό Tore Tanzt που προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Όταν η ταινία τελείωσε έκλαιγα με λυγμούς. Έκλαιγα από τα νεύρα μου, έκλαιγα γιατί ήθελα να δείρω τη σκηνοθέτιδα, έκλαιγα και έλεγα ότι δεν θέλω να ξαναπάω σινεμά και να υποστώ ξανά μια τέτοια εμπειρία.

Στην ταινία της Κάτριν Γκέμπε, ένας θρησκόληπτος νεαρός πηγαίνει να ζήσει με έναν φαινομενικά καλοκάγαθο οικογενειάρχη, ο οποίος σταδιακά αλλάζει πρόσωπο και αποκαλύπτει τη σαδιστική του φύση. Ακολουθεί μία σειρά από όλο και πιο σαδιστικές και σοκαριστικές σκηνές που άλλες φορές σου δείχνουν πράγματα και άλλες όχι. Αρνούμαι να δεχθώ ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί να είναι τόσο σκληρή. Η ταινία, πάντως, μου απέδειξε κάτι που δεν ήξερα –τουλάχιστον για τον εαυτό μου: ότι όλα έχουν τα όριά τους.

Τάιλερ

___________________________________________________________________________________________