Το παιδί του λαού
Αν η θρυλική σειρά Breaking Bad απεικόνισε με αλησμόνητο τρόπο την κατρακύλα ενός έντιμου ανθρώπου στην παραβατικότητα (και δη της παραγωγής/εμπορίας ναρκωτικών), η πιο πρόσφατη σειρά με τίτλο NARCOS (συντομογραφία της ισπανικής λέξης narcotraficante= διακινητής ναρκωτικών) είναι μιά εξαιρετική περιγραφή των «κατορθωμάτων» ενός εξ αρχής παράνομου, του αποκαλούμενου Βαρόνου της κοκαϊνης Κολομβιανού Πάμπλο Εσκομπάρ, αλλά και των προσπαθειών των Αμερικάνικων και Κολομβιανών διωκτικών Αρχών να τον συλλάβουν και να εξαρθρώσουν αυτό το τεράστιο κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας κοκαϊνης στις Η.Π.Α, το 80% της κοκαϊνης που εισάγετο τις δεκαετίες ’70, ’80 στη χώρα, προερχόταν απ΄το περίφημο καρτέλ της Μεντεγίν, και απέφερε ημερήσια κέρδη στον Εσκομπάρ της τάξης των 60.000.000 δολαρίων!!
Η σειρά εκτός απ΄το ότι γυρίστηκε αποκλειστικά στην Κολομβία, και έχει φοβερή ατμόσφαιρα και ανασύσταση των εν λόγω δεκαετιών, διαθέτει ένα μεγάλο ατού, τον ηθοποιό Wagner Moura στον πρωταγωνιστικό ρόλο- αυτόν του Πάμπλο- ο οποίος είναι απλώς καταπληκτικός. Πέραν της φυσιογνωμικής ομοιότητας που έχει επιτευχθεί, η γενικότερη στάση του, ο τρόπος που κινείται, που μιλάει, δημιουργούν αναμφίβολα στον θεατή την ψευδαίσθηση ότι είναι όντως ο διαβόητος μεγαλο-κακοποιός, ο οποίος όπως κάθε μεγάλος παραβάτης είχε επενδύσει με επιχειρήματα την εγκληματική δραστηριότητά του, και εννοείται δεν μετάνιωνε για τις πράξεις του. Το σοκαριστικό μ’ αυτή την επιτυχέστατη αναπαράσταση του (εγκληματικού) βίου αυτού του ανθρώπου, είναι ότι ακριβώς δεν διέκρινε μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας : οποιαδήποτε ενέργεια— δολοφονίες, εκβιασμοί, δωροδοκίες κ.λ.π— αποφασιζόταν απ΄αυτόν και εκτελείτο είτε αυτοπροσώπως είτε απ΄τους ανθρώπους του με μοναδικό γνώμονα την επίτευξη των επιχειρηματικών συμφερόντων του, ο προερχόμενος από φτωχή οικογένεια Πάμπλο είχε βάλει σκοπό της ζωής του να πλουτίσει και το πέτυχε με παράνομο τρόπο φυσικά. Δολοφονίες όποιων έμπαιναν εμπόδιο στο δρόμο του, επικηρύξεις πρακτόρων της αμερικάνικης Υπηρεσίας κατά των ναρκωτικών (η περίφημη DEA) ,δωροδοκίες αξιωματούχων, ήταν αποφάσεις ρουτίνας για τον Εσκομπάρ και τους συνεργάτες του, που πορευόταν με το μότο «ασήμι ή μολύβι. Εσείς διαλέγετε», τουτέστιν ή συμμορφώνεστε στους σκοπούς μου με το αζημίωτο, ή σας τρώω λάχανο.
Εκτός του εξαίρετου Moura ο οποίος εύλογα αποτελεί και το κέντρο βάρους αυτής της σειράς, πολύ καλοί είναι και οι διώκτες του: ο ωραίος Boyd Holbrook υποδυόμενος τον πράκτορα της DEA Στηβ Μέρφι (του οποίου τη φωνή εν είδει αφηγητή ακούμε καθ’ όλη τη διάρκεια), και ο Pedro Pascal (του GoT) στο ρόλο του συνεργάτη του, Χαβιέ Πένια. Ωραιότατη σκηνοθεσία, σφιχτοδεμένο σενάριο και η παρουσία του Moura βεβαίως, κάνουν τη σειρά άκρως ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική για το παρασκήνιο (πολιτικό κυρίως) πίσω απ΄τη λύσσα των Αμερικανών για την εξόντωση του Κολομβιανού καρτέλ και μας οδηγεί στο να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για τον καθοριστικό ρόλο της αρχής της σκοπιμότητας στη δίωξη/εξάρθρωση ή μη, του κυκλώματος αυτού : έκρινε η Αμερική ότι τα δυσθεώρητα κερδη του κολομβιανού καρτέλ απειλούσαν τα αμερικάνικα επιχειρηματικά συμφέροντα, κι επιπρόσθετα είχαν και ανίερες συμμαχίες με τον υπ.αρ.1 εχθρό των Η.Π.Α δηλαδή τους Κομμουνιστές; τότε η αμερικάνικη κυβέρνηση (τότε, του Ρόναλντ Ρέηγκαν) κήρυσσε πόλεμο εναντίον του, παρέχοντας βεβαίως και την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή για την επίτευξή του.
«Δεν είμαι πλούσιος, είμαι φτωχός με λεφτά» λέει χαρακτηριστικά ο Εσκομπάρ, ο οποίος είχε το θράσος να εμπλακεί και στην πολιτική (με καθόλου ευχάριστα αποτελέσματα για τους αντιπάλους του) υποστηρίζοντας ότι θα ήταν η φωνή όσων δεν είχαν φωνή στα δημόσια πράγματα, επειδή είχε βαρεθεί να βλέπει όπως έλεγε τους ολιγάρχες να κάνουν μονίμως κουμάντο στη χώρα του. Ο Ρομπέν των Φτωχών, ο ευεργέτης των ανθρώπων της Μεντεγίν, όπως τον αποκαλούσαν είχε βλέψεις για βουλευτής.
Η σειρά που κατ’αρχήν αποτελείτο από έναν κύκλο 10 επεισοδίων (έκανε πρεμιέρα τον Αύγουστο του 2015), διαβάσαμε ότι πήρε ήδη έγκριση και για δεύτερο κύκλο ο οποίος θα προβληθεί μέσα στη φετινή χρονιά. Πολύ σοφά, μ’ ένα εντυπωσιακό και πλήρες ανατροπών τελευταίο επεισόδιο χωρίς βεβαίως να έχει εξοντωθεί ο διαβόητος «βαρώνος» (ας πούμε εδώ ότι ο αληθινός Εσκομπάρ, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από άνδρες της Κολομβιανής αστυνομίας το Δεκέμβριο του 1993) φαίνεται πως για μία σεζόν ακόμη τουλάχιστον, εξασφαλίζει πολύ «ψωμί» για να χορτάσουν οι τηλεθεατές…
