Παρακολουθώντας το Night Manager του Τζον Λε Καρέ
Βλέποντας τον Τομ Χίντλεστον στον ρόλο του «νυχτερινού διευθυντή» δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι άνετα θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για τον επόμενο Τζέιμς Μποντ. Είναι θλιμμένος, έχει ένα ύφος που δεν μπορείς να «διαβάσεις», μοιάζει cool και δεν φαίνεται να έχει μεγάλη δυσκολία να σαγηνεύσει τις γυναίκες.
Στο Night Manager, τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζον Λε Καρέ, βλέπουμε τον Χίντλεστον να ερμηνεύει τον διευθυντή ενός ξενοδοχείου –στη νυχτερινή βάρδια-, ο οποίος εμπλέκεται χωρίς να το σκεφτεί σε μία υπόθεση δράσης εγκληματικής οργάνωσης, μόνο και μόνο για να εμπλακεί συνειδητά αργότερα, θέλοντας να πάρει εκδίκηση για έναν θάνατο, ευθύνη για τον οποίο είχε και ο ίδιος.
To Night Manager δεν θυμίζει ταινία Μποντ. Η δράση είναι ελάχιστη, τα πάντα μοιάζουν να συμβαίνουν αργά και υπόγεια. Εάν σας θυμίζει το «Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι» αυτό είναι γιατί ο Τζον Λε Καρέ υπέγραφε το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Είναι συνηθισμένο «φαινόμενο» στο έργο του Καρέ οι θλιμμένοι κατάσκοποι. Και ο Χίντλεστον μπορεί άνετα να παίρνει εκείνο το θλιμμένο βλέμμα που σε έκανε να τον αγαπάς και στο «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους.
Το Night Manager όμως δεν είναι από τα καλύτερα μυθιστορήματα του Καρέ και αυτό φαίνεται. Η σειρά για κάποιο λόγο φροντίζει συνεχώς να μας θυμίζει ότι Βρετανός Ρίτσαρντ Ρόπερ είναι εξαιρετικά κακός, ενώ ελάχιστα πιστευτό γίνεται το γεγονός ότι η MI-6 θα επέλεγε έναν ερασιτέχνη, χωρίς καμία πρότερη εκπαίδευση (για να μην πούμε και άσχετο) για να του εμπιστευτεί μία άκρως απόρρητη και δύσκολη αποστολή. Και εκείνος δεν έχει κανένα πρόβλημα να την αναλάβει παρόλο που ο Ρόπερ τον έχει συναντήσει υπό άλλες συνθήκες και ο ίδιος δεν διαθέτει κανένα απολύτως υπόβαθρο.
H σειρά σχολιάζει τις διεθνείς εξελίξεις και το πώς χρήματα από τη Δύση οπλίζουν τα χέρια ανθρώπων στη Μέση Ανατολή (και αλλού), γεγονός που την κάνει να έχει μια πολύ πιο ρεαλιστική ματιά στο τι είναι κακό στον σύγχρονο κόσμο. Αρκετά έχουν αλλάξει από το 1993 που ο Τζον Λε Καρέ έγραψε το μυθιστόρημά του. Είναι φυσικό το Κάιρο να παραμένει το ίδιο, αλλά οι συνθήκες να αλλάζουν και η υπόθεση να μεταφέρεται στην Αραβική Άνοιξη.
Διαθέτει, επίσης, εξαιρετικές ερμηνείες (ξεχωρίζουν οι Τομ Χολάντερ στον ρόλο του δεξιού χεριού του Ρόπερ και Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι στον ρόλο της αγαπημένης του Χόπερ). Ο Τομ Χίντλεστον ερμηνεύει ιδανικά τον Τζόναθαν Πάιν, ενώ ο Χιού Λόρι ήμασταν σίγουροι ότι μπορούσε να ερμηνεύσει με απολαυστικό τρόπο τον κακό.
Προσωπικά βρήκα τη σειρά αρκετά γοητευτική, παρά τα σεναριακά «ατοπήματα». Εάν η έλλειψη δράσης δεν σας ενοχλεί, τότε νομίζω ότι υπάρχουν αρκετά πράγματα να εκτιμήσει κανείς στο «Night Manager» του BBC.
Επίσης, η Σουζάνε Μπίερ (Ίσως, Αύριο, Η Δεύτερη Αλήθεια) ξέρει να στήνει πολύ όμορφα κάδρα και εδώ το υλικό τη βοηθάει, καθώς έχουμε και εξωτικούς προορισμούς (και μάλιστα μπόλικους από αυτούς). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη φωτογραφία του Μάικλ Σνάιμαν. Ενδιαφέρουσα και η επιλογή που γίνεται στον χρόνο. Η σειρά δεν εκτυλίσσεται πάντα χρονολογικά, αλλά επιλέγει το κατάλληλο σημείο για να ξεκινήσει την αφήγηση, να τη διακόψει και να επιστρέψει εκεί, προκειμένου να κάνει πιο ενδιαφέρουσα την παρουσίαση.