Εφτά χαρακιές

‘Οσοι έχετε δεί την ταινία του ‘Αντονι Μιγκέλα The talented mr Ripley , και ζηλέψατε όχι μόνο την ομορφιά και τα πλούτη του Ντίκι Γκρίνλιφ αλλά και την ξελογιαστική ατμοσφαιρα της Ιταλίας, ετοιμαστείτε να ουρλιάξετε, με το ΝΙΝΕ του Ρομπ Μάρσαλ.
Ο Γκουίντο Κοντίνι( εξαίρετος ο Daniel Day Lewis , ως συνήθως) ο Ιταλός maestro, όπως τον αποκαλούν , του σινεμά, οδηγεί το γρήγορο κάμπριο αμάξι του στους δρόμους της Ιταλίας του ’60, μ’ ενα τσιγάρο σφηνωμένο ανάμεσα στα χείλη, και μαύρα γυαλιά να τον προστατεύουν από τα πάσης φύσεως φώτα. Ο Γκουίντο Κοντίνι που όλοι θαυμάζουν και λατρεύουν, κι επειδή ακριβώς τον λατρεύουν ανέχονται όλα του τα καπρίτσια. Γιατί κατόρθωσε να κάνει τους Ιταλούς αλλά και όλο τον κόσμο να δουν τη χώρα του μέσα απ΄το φακό του και να την αγαπήσουν.
Δύσκολα χαλάς χατήρι σ΄έναν “μάγο”. Αν θέλετε να δείτε ένα όργιο τραγουδιών(προσέξτε πολυ τους στίχους όλων των τραγουδιών, ξαναλένε το σενάριο), εντυπωσιακών χορογραφιών αφενός, και και μία ακτινογραφία της δημιουργίας μιάς κινηματογραφικης ταινίας αφετέρου, μην τη χάσετε.
Το μυαλό του σκηνοθέτη, η αποκάλυψη του τι προηγείται μίας εντυπωσιακής καθόδου του σκερτσόζου και ευφυούς δημιουργού στα “σκυλιά” των Μ.Μ.Ε. Μία ταινία, γιά μία ταινία! Μια μεταγλώσσα του σινεμά. Αυτό είναι το Nine. Δυστυχώς δεν έχω δεί ακομη το πρωτότυπο 8 1/2 του Φελίνι, στο οποίο βασιστηκε το μιούζικαλ NINE του 1982, πάνω στο οποίο βασιστηκε η τωρινή ταινία.
Εκτός όμως απ΄το καλλιτεχνικό ξεψάχνισμα , έχουμε και το υπαρξιακό.
Η ψυχαναλύτρια και σύζυγος ζωγράφου επί 53 χρόνια, Μαρία Πιερράκου, γράφει στο πρόσφατο βιβλίο της Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ: “η ζωή με έναν καλλιτέχνη είναι, παραδόξως, η δυνατότητα να μένουμε μόνες”… Πιστεύω πως αυτή η φράση μαζί με την ατάκα-διαπίστωση της συζύγου του Γκουίντο , Λουίζα(η υπέροχη Marion Cotillard) ότι “δεν μπορείς να γράψεις το σενάριο της ταινίας σου γιατί είσαι ήδη απασχολημένος με το να επινοείς τη ζωή σου”, αποτελούν τη σύνοψη της ταινίας.
Αν επιθυμείτε να ξαναθυμηθείτε, πόσο μουρόχαβλοι, ανασφαλείς, δημιουργικοί, γοητευτικοί και εν τέλει τρωτοι και αντιφατικοί άνθρωποι μπορούν να υπάρξουν οι άντρες, πόσο μας βασανίζουν επειδή τους κάνουμε αυτιά κατά το κοινώς λεγόμενον, πρέπει να δείτε αυτή την ταινία. Το παραδοξο είναι πως ενω παρακολουθούμε πόσο εγωιστικό κωλόπαιδο ήταν στις διαπροσωπικές του σχέσεις ο Γκουίντο και δη στις ερωτικές, ολοκληρη η ταινία αποτελεί στην ουσία παρουσίαση αυτών των 7 παραμελημένων, ούτως ειπείν γυναικών, που τον σημάδεψαν. Με προεξάρχουσα βεβαίως, τη μαμά Sofia Loren, το μόνιμο καταφύγιο του ευρισκόμενου σε δημιουργική, υπαρξιακή,ερωτικη κρίση, 52χρονου Γκουιντο. Οποιοσδήποτε συνειρμός με τα καθ’ημάς δεκτός…
Ο Πόε, στη δημοσιευμένη διάλεξή του Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ, έγραφε πως “… οι περισσοτεροι συγγραφείς… θα έφριτταν στη σκέψη οτι θα μπορούσε το κοινό να ρίξει μία ματιά στα παρασκήνια, στις περίπλοκες και αμφιταλαντευόμενες τραχύτητες της σκέψης…”
Ο κύριος Κοντίνι, και είναι προς τιμήν του αυτό πέρα από αυτολύτρωση, ξεγυμνώνει σταδιακά τη ανασφάλειά του πρώτα στον θεατή και τελικά στους συνεργάτες του. Στους ανθρώπους που τρώνε ψωμί απ΄αυτον , κατά κάποιο τρόπο, και περιμένουν να ξεκινήσει και να ολοκληρώσει την επόμενη ταινία του. Ε όχι λοιπόν, δεν την ολοκληρώνει, ούτε καν την αρχίζει! Το κάνει χρόνια μετά, αφού έχει υποστεί και αποδεχτεί τις συνέπειες της απαράδεκτης συμπεριφοράς του απέναντι στη γυναίκα που τον λάτρεψε(και ζύζυγο και ερωμένη κύριε Γκουίντο;)
Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμη η απομυθοποίηση του καλλιτέχνη. Διότι δημιουργεί μία διάθεση “ξεκαθαρίσματος” μαζί του , όπως γραφει κι ο Κ. Παπαγιώργης. Και θέτει το αμείλικτο ερώτημα: είναι πάνω ή κάτω απ΄το έργο του;
Σε κάθε περίπτωση, το σκίσιμο της κουρτίνας γίνεται με προσωπικό κίνδυνο του καθενός.

Φράνσις