Η πένα είναι αιχμηρότερη απ΄το στιλέτο
Η εναρκτήρια σκηνή της τελευταίας ταινίας του Tom Ford με τίτλο NOCTURNAL ANIMALS (βασισμένη στο μυθιστόρημα του Austin Wright Tony and Susan [1993]), δεν είναι, τελικώς, τόσο ξεκάρφωτη με την υπόλοιπη ιστορία, όσο φαίνεται. το τολμηρό και εν τέλει σοκαριστικά άσχημο και αποκρουστικό show που προσφέρουν στους επισκέπτες της γκαλερί της Σούζαν Μόροου, οι παχύσαρκες και αηδιαστικά πλαδαρές, γυμνές γυναίκες, ίσως ν’ αποτελεί ένα σαρκαστικό σχόλιο πάνω στον σύγχρονο υπερκαταναλωτισμό (ακόμα και της Τέχνης, ακόμα και της κάθε μπούρδας που επιβάλλεται ως Τέχνη), ή ένα ισχυρό σοκ όχι μόνο για τα μάτια του θεατή της ταινίας, αλλά και για τα μάτια και τον απονεκρωμένο ψυχισμό της σούπερ στυλάτης ιδιοκτήτριας της γκαλερί Σούζαν, με το μοδάτο διαμέρισμα, τον γοητευτικό σύντροφο και όλα τα συστατικά του καλοστεκούμενου Εγώ. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος, οι προβοκατόρικες/τολμηρές/ανατρεπτικές εκφράσεις Τέχνης, να ταρακουνηθεί ο εσωτερικός κόσμος αυτής της ωραίας γυναίκας με την τόσο clean και συγκροτημένη ζωή που ξεχειλίζει ευμάρεια.
Η ταινία του μόδιστρου Ford, δεν είναι απλώς ένα εντυπωσιακό και στυλάτο θρίλερ συναισθημάτων και μεγάλων ερώτων, είναι πρωτίστως πιστεύω, μία ευρηματικότατη ιστορία ανταπόδοσης, κι αυτό φαίνεται καθαρά στο πολύ έξυπνο φινάλε της. Οι εξαίρετες ερμηνείες του καστ, η υπέροχη μουσική του Abel Korzeniowski που «μουσκεύει» θρηνητικά τα πλάνα της, τα εκπληκτικά κοστούμια που κυρίως πάνω στην χυμώδη Amy Adams δείχνουν υπέροχα, και το ευρηματικότατο σενάριο, κάνουν την δεύτερη ταινία του Ford must-see.
Δεν πρόκειται απλώς για το (μάλλον κλισέ) «ιστορία μέσα στην ιστορία» όπως έχει επανειλλημένως ειπωθεί, ούτε για το ότι ο ίδιος ηθοποιός (Jake Gyllenhaal) υποδύεται και τον συγγραφέα Έντουαρντ (που εγκαταλείφθηκε) αλλά και τον βασικό χαρακτήρα του βιβλίου του Τόνι Χέϊστινγκς (που, οιονεί εγκατέλειψε). το σημαντικότερο στοιχείο του σεναρίου, μέσω της διαπλοκής των δύο ιστοριών, είναι πως με την… μεθόδευση του Έντουαρντ, διατρανώνεται η δύναμη της γραφής, η ακαταμάχητη γοητεία της μυθιστορίας και ο καταλυτικός ρόλος της στον ψυχισμό γράφοντα και αναγνωστών. Ο Έντουαρντ δεν ξέχασε, κατά τα φαινόμενα τη σχέση του με τη Σούζαν, ακόμη κι αν την ξέχασε δεν ξεπέρασε το κοινό παρελθόν τους, όπως επίσης και την παρατήρησή της επί των συγγραφικών προσπαθειών του, όσο ήταν ακόμη ζευγάρι.
Η Σούζαν παρατήρησε πως ο Έντουαρντ στην ουσία έγραφε για τον εαυτό του, δεν βλέπουμε πολλά στην ταινία ούτε απ’τα γραπτά του ούτε απ’ τη σχέση τους, απ’ τα σπαράγματα όμως που βλέπουμε, μπορούμε να εικάσουμε, αφενός ότι ίσως τα γραπτά του Έντουαρντ να έμοιαζαν με δημοσιοποιημένο μαράζι, σα να έκανε το προσωπικό του δράμα δημόσιο ανάγνωσμα, αφετέρου πως το «πάνω χέρι» στη σχέση τους το είχε η Σούζαν. Φαίνεται λοιπόν πως ο Έντουαρντ έλαβε σοβαρά υπόψιν την παρατήρησή της και ακολουθώντας την αλάνθαστη μέθοδο της αντιμετάθεσης έγραψε ένα βίαιο και συνταρακτικό μυθιστόρημα για την απώλεια αγαπημένων προσώπων αλλά και την απονομή δικαιοσύνης (που εδώ ενσαρκώνεται στη φιγούρα του αστυνόμου Μπόμπι Άντες −τον υποδύεται πειστικότατα ο Michael Shannon).
Το φοβερά ενδιαφέρον σ’ αυτή τη διπλή εξιστόρηση, είναι η βαθμιαία καταβύθιση της Σούζαν στον ζοφερό και ασφυκτικά βίαιο κόσμο του βιβλίου του Έντουαρντ, η σταδιακή παγίδευσή της σ’αυτό και η συναισθηματική αφύπνισή της εκ νέου, με αποτέλεσμα να έρθει ακριβώς εκεί που ήθελε ο Έντουαρντ. Το εξυπνότατο φινάλε με το συγκλονιστικό τελευταίο πλάνο να εστιάζει στο πρόσωπο της Σούζαν, βάζει τελεία στο προσωπικό «μυθιστόρημα» αυτών των δύο ανθρώπων, αλλά αποτελεί και το επιστέγασμα της ανταπόδοσης: όσα και να προσάψει κανείς στην ιδέα της ταυτοπάθειας ως τρόπου αποκατάστασης μίας αδικίας/βλάβης κλπ., σίγουρα δε μπορεί να παραβλέψει την ψυχική ικανοποίηση που φαίνεται πως προσπορίζει σ’ αυτόν που την εφαρμόζει− η σκηνή της ταινίας που αναπαριστά το βασικό-τραγικό περιστατικό του μυθιστορήματος του Έντουαρντ, μ’ έναν έξοχο, και δαιμονικά θρασύ Aaron Taylor-Johnson, είναι συγκλονιστική και προκαλεί τρόμο αλλά και οργή η επιδέξια αντιστροφή των ρόλων θύματος-θύτη με τους θύτες να βγαίνουν κι από πάνω όπως λέμε, και να ζητάνε και τα ρέστα.
Έχει ειπωθεί ότι γράφουμε για να διαβάσουμε όσα ζήσαμε. Γράφουμε όμως και για να διορθώσουμε σ’ ένα παράλληλο, φανταστικό σύμπαν όσα ζήσαμε. Γράφουμε για να πράξουμε μέσω της (μυθοπλαστικής) γραφής όσα δεν τολμάμε στην πραγματική ζωή μας, γράφουμε ακόμα, και για να πάρουμε συμβολικά, το αίμα μας πίσω, ή την συντετριμμένη καρδιά μας. Το έσχατο πλάνο της ταινίας κλείνει στην απερίγραπτη έκφραση της ωραίας Σούζαν, μας «λέει» πως αν πονέσεις όσο και το θύμα σου,τότε ίσως νιώσεις πώς ένιωσε εκείνο, ίσως καταλάβεις βαθιά, τη συντριβή του.
Αξίζει να μνημονεύσουμε το δίδυμο των Andrea Riseborough, Laura Linney οι οποίες αν και με σύντομη παρουσία δίνουν αξέχαστες ερμηνείες.
