Μικρά Αθώα Ψέματα 2 (Nous Finirons Ensemble)
O Μαξ βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάθλιψη γι’ αυτό και ξεκινά για ένα μοναχικό σαββατοκύριακο στο εξοχικό του. Την ίδια στιγμή, οι φίλοι του που έχει να δει τρία χρόνια καταστρώνουν ένα πάρτι έκπληξη για τα γενέθλιά του σαν μια ευκαιρία για να ξανασμίξουν. Η έκπληξη δημιουργεί δυσαρέσκεια στον Μαξ και ενώ στην αρχή η ιδέα του να μείνουν ξανά όλοι μαζί φαίνεται κακή σε όλους, τελικά θα καταφέρουν να έρθουν κοντά και να επανεκτιμήσουν την φιλία τους και την ίδια την ζωή, μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Η συνέχεια του Les Petits Mouchoirs του 2010 έρχεται εννιά χρόνια μετά και πάντα με τον ηθοποιό Γκιγιόμ Κανέ στην σκηνοθετική καρέκλα, που από μόνος του στην Γαλλία έχει πάρει τον τίτλο του σκηνοθέτη. Και αν το 2010 με το Μικρά Αθώα Ψέματα θέλησε κάτι να πει μέσα στην ακατάσχετη φλυαρία και τους όχι τόσο αγαπητούς χαρακτήρες της ταινίας του, εδώ στα 135 λεπτά που διαρκεί η ταινία, παρακολουθούμε μια κακή Γαλλική εκδοχή της Μεγάλης Ανατριχίλας που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μας κερδίσει. Ούτε ως κωμωδία, ούτε ως δράμα αλλά κυρίως ούτε ως ιστορία. Οι διάλογοι είναι αστείοι και πρόχειροι και κανένας ηθοποιός δεν διευθύνεται έτσι ώστε να μπορέσει να ξεχωρίσει ή ακόμα και να δέσουν μεταξύ τους.
Κουραστική πλέον η εμφάνιση της Μαριόν Κοτιγιάρ σε ρόλους μη άξιους του αποδεδειγμένου ταλέντου της και βαρετή η αισθητική του Γκιγιόμ Κανέ καθώς και η εμμονή του σε ξεπερασμένα mainstream middle life crisis issues που δεν αφορούν πλέον κανέναν παρά μερίδα της Γαλλικής κοινωνίας. Στην Γαλλία μπορούν να τα απολαμβάνουν όσο θέλουν. Στον υπόλοιπο κόσμο απλά βαριόμαστε. Κινηματογραφικά αλλά και νοηματικά.
