Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Σαββάτου (1/10/2016)

 Μέρα για ιταλικό σινεμά το Σάββατο και είδαμε τις εξαιρετικές Εξομολογήσεις και το ενδιαφέρον Suburra. Επίσης, διασκεδάσαμε με τον Λιγδιάρη Στραγγαλιστή.

Le Confessioni / Οι Εξομολογήσεις

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Αντό

Σε ένα πολυτελές απομονωμένο ξενοδοχείο της γερμανικής ακτογραμμής λαμβάνει χώρα η επόμενη συνάντηση των G8 δυνατών χωρών (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Καναδάς, Ρωσία) και καταφτάνουν οι υπουργοί και ισχυροί οικονομολόγοι, τραπεζίτες, για να επιβάλλουν ένα μέτρο που πρόκειται να αλλάξει για πάντα τον κόσμο. Καλεσμένοι παράλληλα του πρόεδρου του ΔΝΤ Ντανιέλ Ροσέ, είναι κάποιοι συγγραφείς, η Κλερ Σεθ που γράφει παιδικά βιβλία, ο συγγραφέας μουσικός Μάικλ Γουίζλ και ο συγγραφέας μοναχός Ρομπέρτο Σάλους. Μετά το δείπνο ο Ροσέ καλεί τον μοναχό στο δωμάτιο του και του ζητά να τον εξομολογήσει. Το άλλο πρωί ο Ροσέ βρίσκεται νεκρός και ο θάνατος του μοιάζει να οφείλεται σε αυτοκτονία. Αυτό πυροδοτεί συναγερμό σε όλους, ως προς το τι πραγματικά έγινε εκείνο το βράδυ, αλλά και τι πραγματικά γνωρίζει ο μοναχός, ο οποίος διατηρεί σφραγισμένο το στόμα του.

H υπόθεση στην ουσία της είναι εντελώς χιουμοριστική και σαρκαστική, αλλά διατηρεί και το στοιχείο μυστηρίου. Διαθέτει ωραία σκηνοθεσία, εξαιρετική φωτογραφία και υπέροχη μουσική, αλλά και ένα δυνατό και ανομοιογενές, πολυεθνικό μείγμα καστ που το έχει συνδυάσει έξυπνα, όπως και τις ομιλούσες γλώσσες που περιλαμβάνουν ιταλικά, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά, χωρίς να χτυπήσει αυτό άσχημα. Ο Σερβίλο έχει όλες τις υπέροχες ατάκες, που τις απαγγέλλει αργά με τη γλυκιά φωνή του, αφήνεται όμως συχνά κωμικά, μιας που δε του επιτρέπει ο όρκος σιωπής του χαρακτήρα του, με τα μάτια και τις εκφράσεις του. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί επιλέχθηκαν από τις χώρες που είναι οι χαρακτήρες τους. Η δανέζα Κόνι Νίλσεν αναλαμβάνει το ρόλο της Κλερ Σεθ, ενώ η καναδέζα Μαρί-Ζοσέ Κροζέ αναλαμβάνει τον ρόλο κλειδί της καναδέζας υπουργού. Ο Ρίτσαρντ Σάμελ, γνωστός από την τηλεοπτική σειρά the Strain, του Ντελ Τόρο, είναι ο χαρακτηριστικός γερμανός υπουργός και δίνει άλλη μια παγερή ερμηνεία, αν και θα μπορούσε να τον εκμεταλλευτεί περισσότερο. Ο βέλγος Τζόνα Χέλντενμπεργκ, που είδαμε στο Broken Circle Breakdown, μας χαρίζει μια υπέροχη διασκευή του Walk on the Wild Side του Λου Ριντ.

Ξεκινά με ένα όμορφο μονοπλάνο κατοπτικής λήψης ενός αυτοκινήτου που κινείται, μοιάζοντας να ανεβαίνει συνεχώς έναν κατακόρυφο Γολγοθά, θυμίζοντας την εναρκτήρια σκηνή της «Λάμψης» του Κιούμπρικ. Αργότερα θα μας θυμίσει αρκετά τον τρόπο που κινηματογραφεί ο Σορεντίνο, όπως στη «Νιότη». Είναι δύσκολο να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να σκεφτεί πως οι Ιταλοί εδώ μιλάνε για εμάς, κάνουν αυτό που εμείς δεν κάνουμε, λένε αυτό που θα έπρεπε εμείς να είχαμε πει καιρό τώρα μέσα από τις ταινίες μας. Και το λένε με το δικό τους τρόπο, με τρόπο απλό αλλά βαθύ, με υπέροχη κινηματογράφιση και μια πινελιά ιταλικού ερωτισμού. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσω την ταινία ανεπηρέαστος από τις υπόλοιπες ταινίες που βγαίνουν για την οικονομική κρίση, να τις συγκρίνω με αυτή την καταπληκτική δημιουργία ή τις αντίστοιχα υπέροχες του Κώστα Γαβρά, «Le Capital» ή το προφητικό «Τσεκούρι».

Τούτο εδώ, μιλά φιλοσοφημένα για την κρίση, χρησιμοποιώντας συχνά πολιτικούς, οικονομικούς ή μαθηματικούς όρους, που δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, αλλά ακόμα κι αν το έκανε πόσοι από το κοινό θα το καταλάβαιναν; Από την άλλη αυτό το στοιχείο δίνει στο έργο μια διαχρονικότητα, από το να το προσδιορίσει χρονικά μόνο στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η παρουσία του ιερέα συγγραφέα, δίνει μια μεταφυσική διάσταση, είναι σαν ο Θεός να κατέβηκε και να κοιτά στωικά τα τέκνα του. Σαν να βλέπει πως οδεύουμε στην αυτοκαταστροφή μας και θέλει να δώσει ξανά τις δέκα εντολές του! Ο μανδύας επίσης υποδηλώνει τον μάρτυρα, το εύκολο εξιλαστήριο θύμα που θα μπορούσε να αποτελέσει ο μοναχός, ρίχνοντας του το φταίξιμο, κατηγορώντας τον για δολοφονία. Πολλαπλές αναφορές στην Ελλάδα, άμεσες ή αποσιωπημένες και μπηχτές προς τη Γερμανία αλλά και τις υπόλοιπες χώρες του ΔΝΤ και των G8. Προσωπικά για εμένα, το καλύτερο δυνατό τελείωμα και… ο σκύλος ξέρει!

The Greasy Strangler / Ο Λιγδιάρης Στραγγαλιστής

Σκηνοθεσία: Τζιμ Χόσκινγκ

Ένας μαμμόθρεφτος, συνεσταλμένος γιος συνεχίζει να μένει μαζί με τον γέρο πατέρα του, πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε, ο οποίος είναι ένας ισχυρογνώμων αργόσχολος και μαζί οργανώνουν κάποια τουρ στην πόλη τους δείχνοντας στέκια και λέγοντας ιστορίες ντίσκο, κοροϊδεύοντας ουσιαστικά τους πελάτες τους. Α, ναι, επίσης είναι και ο Λιγδιάρης Στραγγαλιστής, ενώ έχει εμμονή να τρώει τα φαγητά του με έξτρα λίπος. Μέσα στην όλη αυτή αλλόκοτη κατάσταση, θα εμφανιστεί και η ευτραφής Τζάνετ, την οποία θα ερωτευθούνε παράφορα γιος και πατέρας. Ο Λιγδιάρης Στραγγαλιστής, που ένας εκ των τριών παραγωγών του είναι και ο ηθοποιός Φρόντο- Ελάιζα Γουντ, είναι στην ουσία της μια καμμένη κωμωδία, περισσότερο από παρωδία ταινιών τρόμου.

Ο σκηνοθέτης Τζιμ Χόσκινγκ δίνει προσοχή στη φωτογραφία του και τα κάδρα του, βάζει πολύ χρώμα στην ταινία του και εξοργιστικά 80s ρούχα στους πρωταγωνιστές τους. Σατιρικό προς τις ταινίες τρόμου και φόρος τιμής κυρίως στα 80-90 low budget horror, τα φτηνιάρικα πλαστικά τέρατα, τα κέρινα και τις κούκλες. Προσπαθώντας να βανδαλίσει κάθε σκηνή, τερματίζει την «καφρίλα» όπου μπορεί, συχνά επαναλαμβάνοντας διαλόγους μέχρι να εξαναγκάσει το κοινό να γελάσει με τη βλακεία που βλέπει. Καταρρίπτει ό,τι ταμπού είχε απομείνει όρθιο, με πρωταγωνιστές μια μετεξέλιξη του «Ηλίθιου και του Πανηλίθιου».

Αν αναζητήσετε τις ρίζες τους, μάλλον θα τις βρείτε στο animation. Πραγματικά, τόσο το στήσιμο της ταινίας όσο και οι διάλογοι και η «όποια» υπόθεση μάλλον ταιριάζει σε μεταφορά από κινούμενο στο πανί παρά το αντίθετο, κάτι που το υποδηλώνει έμμεσα και το ωραίο πόστερ της ταινίας. Θα μπορούσε σίγουρα να γίνει επιτυχημένη σειρά κόμικ ή ιντερνετικής σειράς ενηλίκων. Ξεκινώντας από το δίδυμο «Beavis & Butt-Head» του MTV, μέχρι τα πιο πρόσφατα «Happy Tree Friends», το αμερικάνικο χιούμορ γίνεται όλο και περισσότερο μη πολιτικά ορθό, η νεώτερες γενιές προσπαθώντας να σοκάρουν αναζητούν το γέλιο μέσα από όλο και λιγότερο εγκεφαλικό χιούμορ. Περίτρανο παράδειγμα η παρέα των Σεθ Ρόγκεν-Τζέιμς Φράνκο-Τζόνα Χιλ και οι περισσότερες ταινίες τους, με πρόσφατο το «βέβηλο», ακατάλληλο κάτω των 18, animation «Πάρτι με Λουκάνικα». Αλλά και στις θεωρητικά πιο σοβαρές δουλειές, βρίσκουμε ταινίες όπως τα «Funny Games». Όλες αυτές στρώνουν το έδαφος για τον Λιγδιάρη Στραγγαλιστή, που έρχεται να στρογγυλοκάτσει στο θρόνο ως ο βασιλιάς τους για φέτος, όπως έκανε το 2012 το «Movie 43». Πέραν των αρκετών wtf σκηνών, ο Λιγδιάρης Στραγγαλιστής έχει ένα πολύ ενδιαφέρον, προσεγμένο σάουτρακ, που επίσης παραπέμπει στα animation και σε παλιά παιχνίδια υπολογιστή και προσδίδει στη γενικότερη αισθητική του.

Ή γελάς με το καμένο χιούμορ της, ή απορείς ειλικρινά με όσους το κάνουν, κοιτώντας αμήχανα γύρω σου με ύφος «που πάει ο κόσμος», «που πήγε το χιούμορ».

Suburra, Υπόγεια  Πόλη

Σκηνοθεσία: Στέφανο Σαλίμα

Ένας μαφιόζος θέλει να μετατρέψει περιοχή της Ρώμης σε Λας Βέγκας. Ο θάνατος, όμως, ενός κοριτσιού και η εμπλοκή ενός πολιτικού στο σκάνδαλο θα περιπλέξει την κατάσταση και θα μετατρέψει τη Ρώμη σε πεδίο μάχης σε έναν ανελέητο πόλεμο μεταξύ συμμοριών. Ο ηθοποιός Πιερφραντσέσκο Παβίνο που τον είδαμε στις Εξομολογήσεις να παίζει έναν ιταλό πολιτικό, ερμηνεύει και αυτός έναν βουλευτή της κυβέρνησης, ο οποίος έχει αναλάβει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της μαφίας. Πιο διεφθαρμένος από το σχετικά αθώο alter ego του στην ταινία Le Confessioni, ο Φιλίπο, ο χαρακτήρας του στο Suburra είναι ο καταλύτης που θέτει σε κίνηση τα γεγονότα.

Ο Στέφανο Σαλίμα, σκηνοθέτης του τηλεοπτικού «Gomorrah», μιλά για την Ιταλία της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος. Η ταινία του διαθέτει μερικές σκηνές ανθολογίας -όπως για παράδειγμα το κυνηγητό στο σούπερ μάρκετ ή η σκηνή στο τέλος της ταινίας, όπου οι πολιτικές εξελίξεις έρχονται να δώσουν τη δική τους «λύση» στο δράμα. Ο Στέφανο Σαλίνο κλείνει το μάτι στο σκάνδαλο «μπούνγκα μπούνγκα» και στην πολιτική ανασφάλεια της Ιταλίας για να δείξει πώς όλα ενώνονται. Είναι μία καλογυρισμένη μοντέρνα γκανγκστερική ταινία, η οποία δεν ξέρω εάν έχει να προσθέσει κάτι νέο στο είδος. Στο μεγαλύτερο μέρος της κουράζει με την επανάληψη του μοτίβου: θάνατοι, προδοσίες, φόνοι.

Orange Sunshine

Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Α. Κέρκλεϊ

Στα μέσα των 60’s και αρχές των 70’s μια ομάδα σέρφερ ανακαλύπτουν τη ναρκωτική χημική ουσία LSD και αλλάζει η ζωή τους. Εγκαταλείπουν την πρότερη ζωή τους, συστήνουν μια αδερφότητα, τους Brotherhood of Eternal Love με στόχο τους να διαδώσουν το LSD στον κόσμο και να τον αλλάξουν σε ένα καλύτερο μέρος. Πρακτικά, συστήνουν το μεγαλύτερο δίκτυο διακίνησης της συγκεκριμένης ναρκωτικής ουσίας, όπως και χασίς από το Αφγανιστάν και μαριχουάνας. Στη γενικότερη επανάσταση του ρεύματος των χίππις και της μουσικής, η ομάδα έχει έντονες σχέσεις με προσωπικότητες της εποχής, όπως τον Τίμοθι Λίρι, ο οποίος είναι και μέντορας τους, καθώς και τους Grateful Dead, τον Τζίμι Χέντριξ, στις συναυλίες των οποίων διακινείται ευρέως το νούμερο ένα προϊόν τους, τα χαπάκια Orange Sunshine.

Όποιος είναι λάτρης της εποχής και της φιλοσοφίας, όπως εγώ, θα βρουν πολλά και ενδιαφέροντα σημεία στο ντοκιμαντέρ και στην ιστορία των μελών που αφηγούνται. Ως ντοκιμαντέρ όμως, είναι εντελώς μονόπλευρο, καθαγιάζει και ηρωποιεί την ομάδα, που σε τελική ανάλυση, πέραν των όποιων αρχικών στόχων, ή του λαμπερού περιτυλίγματος (ακόμα και το πως το ονόμαζαν οι ίδιοι), ουσιαστικά απλά διακινούσε ναρκωτικά… Είναι μια γενικότερη απογοήτευση, ως διαπίστωση, καθώς ακούς τότε να λένε ότι θα σταματήσουν, για παράδειγμα, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά βλέπεις ότι και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ο κόσμος μας δεν είναι καλύτερος, αλλά πολύ χειρότερος και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για αυτό φέρουν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Τι πέτυχαν τελικά αυτά τα παιδιά των λουλουδιών, το αγνό και αθώο μήνυμα της αγάπης πέρασε στις επόμενες γενεές, ή απλά έγινε ένα ακόμα όπλο του μάρκετινγκ και αισχροκέρδιας; Tέλος, το ντοκιμαντέρ είναι μονόπλευρο και σε επίπεδο έρευνας και παρουσίασης. Θα σας κάνει σίγουρα εντύπωση και από ηθικοπλαστική πλευρά, το πόσο απενοχοποιημένα, οι πλέον παππούδες και γιαγιάδες που εμφανίζονται, μιλούν με καμάρι και μαγκιά για τα νεανικά τους καμώματα, τα οποία βέβαια αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις πολλαπλά ποινικά αδικήματα. Περισσότερο υποψιασμένοι γινόμαστε όταν βλέπουμε πως μοιράστηκαν οι -όποιες- ποινές στα μέλη της ομάδας, από καθόλου ή κάποιους μήνες φυλάκισης, μέχρι πέντε χρόνια, όπου το υποψιασμένο μάτι θα πέσει τουλάχιστον καχύποπτα σε ένα συγκεκριμένο άτομο, όπου αντιλαμβάνεται πιθανή συμφωνία με την αστυνομία και τη δίωξη, σε συνδυασμό και με προηγούμενες δυο φορές που τους οδήγησε στην ομάδα, άθελα του, όπως λέει και γελά. Κρατάμε, λοιπόν την ευχάριστη παρουσίαση, την ωραία δουλειά αναπαράστασης στα δραματοποιημένα σημεία, τα χρώματα, τα ρούχα και φυσικά τη μουσική, ένα ταξίδι, ρομαντική επιστολή σε μια εποχή που δυστυχώς είναι πια πολύ μακριά από την καθημερινότητα μας.

Gary Numan: Android in La La Land / Γκάρι Νιούμαν: Ένα Ανθρωποειδές στη Γη της Επαγγελίας

Σκηνοθεσία: Στιβ Ριντ, Ρομπ Αλεξάντερ

Ακολουθούμε τον Γκάρι Νούμαν λίγο μετά την επιστροφή του στην έμπνευση, μετά μεγάλη περίοδο στην αφάνεια, οικονομικά προβλήματα, κατάθλιψη και έλλειψη αυτοπεποίθησης, έχει αρχίσει από το 2008 να κάνει δειλά δειλά κάποια μουσικά βήματα και να βγαίνει από το περιθώριο. Κάνει εμφανίσεις, όπου λέει ξανά και ξανά τις γνωστές του επιτυχίες, Are Friends Electric και Cars, αλλά δεν έχει να παρουσιάσει κάτι φρέσκο. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί αυτόν και την οικογένεια του στις προσπάθειες για την ολοκλήρωση του δίσκου του Splinter, του 2013, που έμελλε να τον επαναφέρει ξανά στα charts μετά από 30 χρόνια. Με έντονη ειλικρίνεια παρουσιάζει σε πολλά σημεία το πραγματικό του πρόσωπο, απογυμνωμένο από το image του ειδώλου που είχε πλάσει επί σκηνής.

Έντονη προσωπικότητα η γυναίκα του, που τον στήριξε και τον στηρίζει ακατάπαυστα όλα αυτά τα χρόνια. Μαθαίνουμε για τη σχέση τους και για το ρόλο των γονειών του, που όλοι μαζί ανέλαβαν έναν άτυπο ρόλο μάνατζερ για τον καλλιτέχνη, που σε πολλά σημεία ήταν προβληματικός, όχι μόνο λόγω του συνδρόμου Άσπενγκερ, αλλά και στο πώς να διαχειριστεί την ξαφνική επιτυχία του ως έφηβος. Φυσικά, δε λείπουν και κάποια ψεματάκια και σημεία που θα ξενίσουν, όπως το σημείο που το ζευγάρι κλαίγεται για τα οικονομικά του προβλήματα και την παύση της οικονομικής στήριξης των γονειών του και μετά πάνε και αγοράζουν μια πανάκριβη έπαυλη στο Λος Άντζελες, μια τεράστια μονοκατοικία με μεσαιωνική διακόσμιση, κήπο και πισίνα. Όχι ακριβώς η κρίση προσωποποιημένη.

Παρόλα αυτά, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τις απόψεις του Νούμαν για τη δημιουργία, την έμπνευση και πως την κυνηγά. Βλέπουμε τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο κυνηγά τις ιδέες του στα μουσικά μονοπάτια και προσπαθεί να συνθέσει, ενώ παράλληλα ακούμε αρκετά κομμάτια από το δίσκο του Splinter και πως αυτά παίρνουν την τελική τους μορφή. Ίσως κάποιοι φίλοι θα ήθελαν περισσότερα για την εποχή της μεγάλης του δόξας, όμως ο καλλιτέχνης έχει γυρίσει σελίδα. Από punk έκανε τη βουτιά του στην επανάσταση της ηλεκτρονικής μουσικής των αρχών των 80s, πειραματίστηκε με διάφορα είδη και τώρα βρήκε ένα τρόπο να τα συνδυάσει αυτά τα δυο, σε ένα πιο goth ύφος. Βέβαια, μας το κάνει ξεκάθαρο ότι όλα αυτά τα βλέπει σαν δουλειά και ότι γράφει τραγούδια συνειδητοποιημένα, αναζητώντας τι θα αρέσει στον κόσμο, όχι απαραίτητα κακό, σίγουρα μια ειλικρικής δήλωση. Το «ρομπότ» απομυθοποιείται πλήρως αλλά μας συγκινεί στο πανέμορφο τελευταίο 5λεπτο, όταν απαγγέλει υπέροχα ένα παραμύθι στην κόρη του για να την βάλει για ύπνο, ένα παραμύθι που θα μπορούσε να είναι και η δικιά του ιστορία.