Νύχτες Πρεμιέρας: Μια λευκή, λευκή μέρα
Μία από τις κινηματογραφικές εκπλήξεις που μας επιφύλασσαν οι φετινές 25ες Νύχτες Πρεμιέρας, ήταν η νέα ταινία του Χλίνουρ Πάλμασον, με τίτλο «Μια Λευκή, Λευκή Μέρα». Μετά την βραβευμένη ταινία του «Winter Brothers» (2017), η οποία απέσπασε 4 βραβεία στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ο σκηνοθέτης επιστρέφει με μία ιστορία αδιαπραγμάτευτης αγάπης, εκδίκησης και φαντασμάτων.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε τον Ινγκίμουντουρ, έναν τοπικό αστυνομικό σε μια απομονωμένη περιοχή, ο οποίος προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απώλεια της γυναίκας του μετά από ένα τρομερό δυστύχημα. Το μόνο που δίνει πλέον νόημα στη ζωή του είναι η αγαπημένη του εγγονή και το χτίσιμο ενός σπιτιού στο οποίο θα εγκατασταθεί η κόρη του με την οικογένειά της. Στη πορεία, ο Ινγκίμουντουρ ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατούσε και αναζητά εκδίκηση γεμάτος οργή.
Προσπαθώντας να αποκαλύψει την απιστία της γυναίκας του, οδηγείται σε πράξεις που απειλούν ακόμη και τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα. Πρόκειται για ένα ανθρώπινο δράμα, με όλη του την τραγικότητα και τις εντάσεις του, τοποθετημένο σε ένα ψυχρό σκανδιναβικό τοπίο. Το «άγριο» περιβάλλον βρίσκεται σε άμεσο διάλογο με την δράση και τον ψυχισμό των ηρώων. Ειδικά για έναν «συγκρατημένο» και ήρεμο χαρακτήρα, στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας τουλάχιστον, όπως ο Ινγκίμουντουρ, τα πλάνα του παγωμένου και απομονωμένου τοπίου έρχονται και συμπληρώνουν την οργή και την απώλεια που νιώθει. Τον συντετριμμένο Ινγκίμουντουρ ενσαρκώνει ο συγκλονιστικός Ίνγκβαρ Σίγκουρντσον. Η εξαιρετική του ερμηνεία εξάλλου απέσπασε το Βραβείο Ερμηνείας της Επιτροπής του φετινού Φεστιβάλ των Καννών.
H ιστορία εκτυλίσσεται ενίοτε αργά χωρίς αυτό να ενοχλεί, και σταδιακά αποκαλύπτονται στον θεατή οι απαραίτητες πληροφορίες .Ούτως ή άλλως ο σκηνοθέτης μας αποκαλύπτει από την αρχή το τραγικό συμβάν το οποίο αιτιολογεί ή και δικαιολογεί την μετέπειτα συμπεριφορά του Iνγκίμουντουρ. Η μουσική της ταινίας επίσης ακολουθεί πιστά αυτή την μυστική και σκοτεινή αίσθηση που δημιουργεί η ταινία. Kορυφαίο το κλείσιμο της ταινίας: ένα μοναδικό κοντινό πλάνο στον τόσο εκφραστικό Ινγκίμουντουρ. Η ταινία καταφέρνει να διεισδύει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή αποδίδοντας με εξαιρετικό τρόπο την πληγή από το τραύμα της απώλειας, της αναντικατάστατης αγάπης και της απελπισίας.
