O Αδάμ και η Εύα στον κήπο των ενστίκτων

Ανέκαθεν ήμουν καχύποπτη και προς το υπερβολικό λιβάνισμα , ακόμη κι αν το αξίζει , κάποιου καλλιτέχνη, όπως και προς την υπερβολική αποστροφή/φρίκη και λοιπές αρνητικές αντιδράσεις που τυχόν συνοδεύουν το έργο του, και αναπαράγονται εν είδει teasers απ ΄τα Μ.Μ.Ε…
Η ταινία του Λαρς φον Τρίερ Antichrist θεωρώ πως δεν αποτελεί εξαίρεση στο παραπάνω δίπολο, μην πω αντιπροσωπευτικό του παράδειγμα. Επίσης θεωρώ πως αδίκως γιουχαϊστικε τόσο . Σε καμια περίπτωση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η βιαιότητα και ωμότητα των σκηνών, δεν ήταν αυτοσκοπός. ‘Εχει σημασία, στην Τέχνη όπως και αλλού, ο τρόπος που λες κάτι, όχι μονο το τι ακριβώς λες, π.χ. η πρώτη σεκάνς- κεφάλαιο, κατά πως πληροφορούμαστε, της ταινίας, είναι μία ευφυέστατη απεικόνιση απροκάλυπτου σεξ, χωρις να μπορει να κατηγορηθεί ο δημιουργός της ως πορνογράφος. Απ΄τις ωραιότερες και συνάμα τραγικότερες ερωτικές σκηνές που έχουν προβληθεί ποτέ. Πιστεύω πως ακριβώς η αργή κινηματογράφηση της παθιασμένης συνουσίας των Gainsbourg-Dafoe ( πειστικότατοι και οι δύο μέσα στο συζυγικο κλοιό αλληλοεξόντωσης εν τέλει, που τους παγίδευσε ο Τρίερ) , με μουσική υπόκρουση μία πανεμορφη άρια απ΄την όπερα Rinaldo του αγαπημενου μου Handel,
αποτελεί το ισχυρότερο επιχείερημα ενάντια σε όσους τυχόν του καταλόγισαν ωμότητα και πορνογραφική ματιά.
Εάν θεωρήσουν αυτή τη σεκάνς όπως και επόμενες ανάλογου περιεχόμενου που υπαρχουν στην ταινία, τσόντα, τότε δεν έχουν πάρει πρέφα περί τίνος πρόκειται. Μόνο μ’ αυτή την άμεση(μπορεί άραγε το σώμα να μιλήσει με άλλο τρόπο; ) και σχεδόν κτηνώδη , αλλά πυρακτωμένη από αμοιβαίο ερεθισμό συνουσία, και την παράλληλη απεικόνιση του μικρούλη γιού τους ο οποίος κάνει τη μοιραία διαολιά και σκαρφαλώνει στο παράθυρο, μόνο με την παράλληλη απεικόνιση του δυνατού οργασμού που βιώνουν οι δύο εραστές και του γλυκύτατου Νικ, που βαδίζει ανυποψίαστος προς το χαμό του, μπορούμε πιστευω να κατανοήσουμε τον απερίγραπτο πόνο και την ενοχή που νιώθει αυτή η γυναίκα, η οποία ενώ-όπως ομολογεί αργότερα στον σύζυγό της- γνώριζε πως ο μικρός πολλες φορες ξυπνάει τη νύχτα, άρα γνωριζε πως ήταν πολύ πιθανο να ξυπνήσει και όταν αυτή θα έκανε έρωτα, προτάσσει τελικά την ανυπέρβλητη ηδονή έναντι της διάσωσης του παιδιού της. Δίνει(;) την εντύπωση ότι ακριβώς λόγω της απόλαυσης που βιώνει, ενώ αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, ΔΕΝ κόβει τον οργασμό της στη μέση. ‘Ισως γιαυτό , αργότερα, προβαίνει σε αυτοακρωτηριασμό των γεννητικώ ντης οργάνων(άλλη μία σκηνή που προβλήθηκε κατά κόρον απ΄τα Μέσα που ψοφάνε για κάτι τέτοια ).
Πιστεύω πως βασικά εχουμε 3 κλειδιά στη διαθεσή μας για να καταλάβουμε την ταινία, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο: α) ο ίδιος ο Τρίερ, δηλωσε πως έγραψε το σενάριο βιώνοντας βαρια καταθλιψη, β) η ταινία αφιερώνεται στον Αντρέι Ταρκόφσκι, γ) έχει επηρεαστεί τα μάλα, πάλι κτά δήλωσή του, απ΄τις γιαπωνέζικες ταινίες τρόμου, όπως το The Ring, για το οποίο μιλάει με κολακευτικότατα λόγια.
Χρειάζεται να τη δει κανείς 2 φορές τουλάχιστον, για να καταλάβει το συμφιλιωτικό(;) με το γυναικείο φύλο, φινάλε. Εγώ ακόμη αναρωτιέμαι πάντως.
Προσέξτε πάρα πολύ , τα πάντα σ’αυτη την brain-fucking ταινία- απ΄τη φύση η οποία κατά μια ατάκα της Gainsbourg “είναι η εκκλησία του Σατανά”… , τον υποβλητικά ανατριχιαστικό ήχο, όπως και τις ενασχολήσεις των δυο προσώπων( η σύζυγος εκπονεί διδακτορική διατριβή με θέμα τις βίαιες πράξεις που τελούνται σε βάρος των γυναικών, και ο σύζυγος είναι ψυχοθεραπευτής, που αναλαμβάνει να θεραπεύσει και την ίδια). Κυριως προσέξτε τους διαλογους.
Κάποιος είχε πει ότι αν οι πόλεμοι διεξάγονταν από γυναίκες, δεν θα έμενε τίποτα όρθιο επειδή αυτές είναι πιό λυσσασμένες.
Εγώ ξέρω πως το Κακό, δεν έχει φύλο, ακι πως όταν η Λογική κοιμάται γεννιούνται τέρατα.
Δείτε και πορευθείτε εν ειρήνη. Σε καθε περίπτωση θα’ χετε κάνει δώρο στη σκέψη σας, μία κυριολεκτικά κλονιστική εμπειρία.

Φράνσις